γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Η Ευρώπη δεν θα είναι η ίδια μετά τις ευρωεκλογές, οι περισσότεροι ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται για τις ευρωεκλογές και δεν γνωρίζουν τους υποψηφίους. Ένα δείγμα ότι η Ευρώπη μπορεί να είναι το κοινό οικοδόμημα, αλλά είναι μακριά για τους πολίτες.
Ο Μακρόν εξελέγη με μία ατζέντα που έλεγε τι θα έπρεπε να γίνει μέχρι και τις ευρωεκλογές του 2019, αλλά έπεσε πάνω στην ακυβερνησία της Γερμανίας και γενικά της ατολμίας όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά και άλλων Βόρειων χωρών και της Χανσεατικής Ένωσης που δεν είναι και πολύ γενναιόδωρη στα θέματα που θέλει να προχωρήσει ο πρόεδρος της Γαλλίας.
Τον Μάιο του 2017 μπορεί όλοι να πίστευαν ότι η Ευρώπη θα προσπαθούσε να κάνει βήματα μπροστά, αλλά έμειναν μόνο σε συζητήσεις και όχι σε κάτι απτό.
Σε έντεκα μέρες διεξάγονται οι ευρωεκλογές και κανείς δεν ξέρει τη νέα σύνθεση της Ευρώπης, το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΕΛΚ και οι Σοσιαλιστές δεν θα έχουν την απόλυτη πλειοψηφία και θα πρέπει να βρούνε και κάποια άλλη ευρωομάδα για να περάσουν τις αλλαγές που είναι προγραμματισμένες για τον Οκτώβριο.
Δεν είναι και λίγες, είναι ποιος θα διαδεχθεί τον Γιούνκερ στην προεδρία της ευρωπαϊκής επιτροπής, ποιος θα διαδεχθεί τον Ντράγκι στην όχθη του ποταμού Μάιν δηλαδή στην ηγεσία της ΕΚΤ. Υπάρχουν πολλά ονόματα που ακούγονται για να διαδεχθούν αυτά τα πρόσωπα σε αυτές τις θέσεις.
Φυσικά η Μέρκελ εάν μετέβαινε από το Βερολίνο στις Βρυξέλλες, θα ήταν μία καλή ένδειξη για την Ευρώπη.
Το άλλο και πιο μεγάλο πρόβλημα είναι οι λαϊκιστές και εθνικιστές που λέγεται ότι θα αυξήσουν τις έδρες τους. Μπορεί το 2016 να είδαν το Brexit και να ήθελαν να διαλύσουν τη Ευρώπη, αλλά τώρα θέλουν να την αλλάξουν ή να την ελέγξουν από μέσα. Ο Σαλβίνι με τον Όρμπαν και τον Κατσίνσκι θέλουν να κάνουν μία «νέα Άνοιξη» στην Ευρώπη. Ο λαϊκιστικός άξονας θα ενδυναμωθεί, αλλά κανείς δεν ξέρει πως θα αντιμετωπίσει την Ευρώπη μετά.
Ο Σαλβίνι μπορεί να βλέπει τα ποσοστά του να είναι ανοδικά και να πλασάρεται ως το νέο αστέρι της λαϊκιστικής και εθνικιστικής δεξιάς, αλλά στις συγκεντρώσεις που έκανε δεν μαζεύτηκαν και πολλοί.
Ως δημοψήφισμα οι ευρωεκλογές είναι για την Μεγάλη Βρετανία, γιατί η χώρα του Τσώρτσιλ και της common sense ζει εδώ και τρία χρόνια με μόνιμο πονοκέφαλο. Πρώτο κόμμα εμφανίζεται ένα κόμμα που έκανε σημαία το Brexit, το κόμμα του λαϊκιστή Νάιτζελ Φάρατζ, μετά ακολουθούν οι Εργατικοί του Κόρμπιν και έπονται τρίτοι και καταϊδρωμένοι οι Τόρις. Το κόμμα των Τόριδων έχει πολλά προβλήματα, πρόβλημα ηγεσίας, πολλοί έφυγαν από το κόμμα, είναι διαιρεμένο ανάμεσα σε σκληρούς που υποστηρίζουν το Brexit και σε αυτούς που θέλουν μία ηπιότερη σχέση. Όλοι περιμένουν να φύγει η Μέι για να πάνε στην κατοικία με το νούμερο 10 στην Ντάουνινγκ Στριτ.
Οι Εργατικοί του Κόρμπιν και αυτοί έχουν προβλήματα, είναι και αυτοί διαιρεμένοι σε αυτούς που θέλουν ένα δεύτερο δημοψήφισμα και σε αυτούς που δεν το υποστηρίζουν, αλλά περισσότεροι είναι οι πρώτοι.
Ενδιαφέρον θα έχει πόσο ποσοστό θα πάρει το νεοπαγές κόμμα Change UK και οι φιλελεύθεροι δημοκράτες. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει μπροστά του ένα δημοψήφισμα για να δει τι θέλουν οι πολίτες του.
Η Ευρώπη μετά τις εκλογές την περιμένουν πολλά. Η ένωση πρέπει να γίνει πιο ευέλικτη, πιο κοινωνική, να βρει τρόπους να ανοιχτεί στον κόσμο, να συζητήσει για την κλιματική ενέργεια.
Στο οικονομικό κομμάτι να προχωρήσει η εμβάθυνση της ΟΝΕ, να συζητηθεί ο ενιαίος προϋπολογισμός, το εγγυημένο σύστημα καταθέσεων «safe asset», ακόμη και ευρωομόλογο.
Στο στρατιωτικό σκέλος θα πρέπει να εξετάσει το θέμα του ευρωστρατού για να έχει και αυτή ρόλο στην διεθνή σκηνή και να μην αρέσκεται μόνο σε παραινέσεις και σε κείμενα, αλλά να μπορεί να επιβληθεί και να δείξει την ηγετικό της ρόλο. Ένα ερώτημα για τον ευρωστρατό είναι μπορεί η Γερμανία να παραχωρήσει τα πρωτεία στην Γαλλία , γιατί η Γαλλία έχει πυρηνικά και είναι στο ΝΑΤΟ.
Τέλος, η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει να εξετάσει και το Πλαίσιο Πολυτελούς Χρηματοδότησης (ΠΠΧ) πόσα χρήματα θα δαπανηθούν στις χώρες για έργα και άλλες δράσεις.
Η Ευρώπη δεν έτρεξε αυτά τα δύο χρόνια, προτίμησε τα σταθερά βήματα και πλήρωσε την ατολμία της με την άνοδο των ευρωσκεπικιστών και λαϊκιστών.
Μπορεί όλοι να ζούμε σε μία ήπειρο της ειρήνης και να είμαστε ασφαλείς, αλλά η Ευρώπη είναι μακριά για πολλούς και δείχνουν να την έχουν χάσει. Απογοητευτικό.
