Προφανώς δεν λέω κάτι καινούριο. Νομίζω ότι όλοι έχουμε καιρό να αισθανθούμε πραγματικά υπερήφανοι για την χώρα μας. Ποτέ όμως δεν ένιωθα –τουλάχιστον προσωπικά- τόση ντροπή όσο τώρα.
Δεν πιστεύω να είναι κανένας υπερήφανος για τους χιλιάδες αστέγους, για τους οποίους ούτε φέτος κάναμε κάτι ως κοινωνία. Δεν μιλάω για μεμονωμένες προσπάθειες από Δήμους, ΜΚΟ ή εκκλησίες, αλλά για μια κοινή στρατηγική και προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων τους ως κράτος. Ούτε φροντίδα, ούτε περίθαλψη, ούτε καν κάποιο από τα επιδόματα-χαρτζιλίκι. Οι άστεγοι άλλωστε δεν έχουν ως προτεραιότητα να πάνε να ψηφίσουν, γιατί να μας νοιάξουν λοιπόν;
Ούτε είναι κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος υπερήφανος για τις συνθήκες στις οποίες ζουν οι πρόσφυγες. Μη παρεξηγούμστε, υπάρχουν άτομα που είναι ευχαριστημένα επειδή οι πρόσφυγες ζουν κυριολεκτικά χειρότερα από ζώα ελευθέρας βοσκής, αλλά δεν τους προσμετράω στους φυσιολογικούς ανθρώπους και με κάνουν ακόμα λιγότερο υπερήφανο για τη χώρα μου. Όχι, οι πραγματικοί άνθρωποι μόνο ντροπή μπορούμε να νιώθουμε που άνθρωποι γλίτωσαν από βομβαρδισμούς αμάχων, χημικά όπλα και λοιπά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για να πεθαίνουν από το κρύο και τη βρώμα στην ευρωπαϊκή Ελλάδα. Αλλά οι πρόσφυγες δεν έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν, οπότε γιατί να μας νοιάξουν;
Μήπως τώρα τελευταία νιώθετε και έναν πόνο στον σβέρκο; Οι σφαλιάρες από τον Σουλτάνο είναι, που κατάφερε να εκλογικεύσει το παράλογο και όχι μόνο να ζητάει να παραβιάσουμε αποφάσεις της Δικαιοσύνης μας, αλλά να του ζητάμε και έμπρακτα συγγνώμη. Πόσο υπερήφανοι νιώθετε που δίνουμε προτεραιότητα στο τουρκικό Σύνταγμα και όχι στο δικό μας; Πόσο υπερήφανοι είστε που ψάχνουμε τρόπους να στείλουμε άτομα σε μία δικτατορία για να βασανιστούν και να καταδικαστούν με στημένες δίκες; Αλλά ούτε οι αιτούντες άσυλο ψηφίζουν, οπότε γιατί να νοιαστούμε για αυτούς;
Ξέρετε για τι νοιαζόμαστε; Για τον Μεγαλέξανδρο! Είμαστε μάλιστα και πολύ υπερήφανοι για τον Μεγαλέξανδρο! Μπορεί να πέθανε δύο χιλιετίες πριν και εμείς να μην είχαμε οποιαδήποτε συμμετοχή στην εκστρατεία του, αλλά είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από τους χιλιάδες που πεθαίνουν ντροπιαστικά μόνοι τους στους δρόμους μας ή στοιβαγμένοι σαν ζώα στα νησιά μας για τους οποίους θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Εμείς όμως έχουμε Μεγαλέξανδρο και είμαστε πολιτισμένοι και υπερήφανοι, απλά επειδή γεννηθήκαμε στην ίδια χώρα με εκείνον και έχουμε μία απίστευτα μακρινή συγγένεια μαζί του. Αυτοί είμαστε, ένας λαός υπερήφανος για άτομα που έζησαν δύο χιλιετίες πριν και αδιάφορος για αυτούς που ζούνε τώρα.
Ξέρετε όμως ποια είναι η μεγάλη διαφορά; Όχι, δεν είναι ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι εθνικό θέμα, γιατί και τα υπόλοιπα είναι βαρυσήμαντα εθνικά θέματα. Νομίζετε ότι σε εκατό χρόνια από τώρα δεν θα μιλάνε με ντροπή για εκείνους τους πρόγονούς τους που άφηναν ανθρώπους να βασανίζονται στους δρόμους, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά ή σε φυλακές στην Τουρκία; Νομίζετε ότι αυτή η ντροπή δεν θα μας συνοδεύει για πάντα ως λαό; Ή μήπως δεν γίνεται εξωτερική πολιτική σε βάρος της Ελλάδας με βάση τη συμπεριφορά μας στους άστεγους, τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο;
Η διαφορά είναι άλλη: Ο Μεγαλέξανδρος έχει ψήφους! Όχι απλά πολλές, αλλά εκατομμύρια ψήφους! Δείτε απλά πόσο εύκολα αλλάζει κάποιος τις δημόσιες θέσεις του για να κερδίσει από τον Μεγαλέξανδρο ανάλογα με την εποχή και το προσωπικό του συμφέρον. Ο Πάνος Καμμένος και ο Αντώνης Σαμαράς ήταν στην κυβέρνηση Καραμανλή που έθεσε ως εθνική στρατηγική την μοναδική, σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για κάθε χρήση. Άλλη τελείως θέση από αυτή που είχε ο Αντώνης Σαμαράς πριν από δύο δεκαετίες και άλλη τελείως από αυτή που έχει τώρα ο Πάνος Καμμένος. Η θέση που είχε ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του ήταν το «ας ονομάζονται όπως θέλουν» με τεκμηρίωση επιπέδου «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Η θέση που έχουν τώρα… ακόμα ψάχνεται με βάση το πόσες περισσότερες ψήφους θα μπορέσουν να μαζέψουν και είναι σχεδόν σίγουρο ότι μόλις σταματήσει να τους βολεύει θα ξανακάνουν κωλοτούμπα.
Θα ήταν ωραίο να καταλαβαίναμε ως λαός ότι η ιστορία υπάρχει για να διδάσκει και όχι για να πωρώνει τους λαούς. Θα ήταν ωραίο να βλέπαμε το κράτος να νοιάζεται για τους ανθρώπους και όχι για τις ψήφους τους. Θα είχα πραγματικές ελπίδες για το νέο έτος αν νοιαζόμασταν για τον πολιτισμό των σημερινών Ελλήνων με το ίδιο πάθος με το οποίο νοιαζόμαστε για τον πολιτισμό των αρχαίων. Είμαστε όμως οι ίδιοι άνθρωποι με πέρυσι, οι ίδιοι με πρόπερσι και, τελικά, ίσως οι περισσότεροι από όλη αυτή την κρίση, όλο τον λαϊκισμό, όλη τη δημαγωγία και όλες τις κακουχίες να μη μάθαμε τίποτα. Γιατί να περιμένω να μάθουμε κάτι φέτος;
Με αυτόν τον ευχάριστο τόνο, καλή χρονιά, χρόνια πολλά σε όλους, με υγεία, αγάπη και ευτυχία! Μακάρι να καταφέρουμε του χρόνου όλο αυτό το κείμενο να είναι για τα σκουπίδια!
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
