Ο Παπανδρέου σχηματίζει κυβέρνηση με υπουργό Οικονομικών τον Γιώργο Παπακωσταντίνου που θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις για να βρεθεί μία λύση για το τραπεζικό σύστημα, αλλά και τα ελλείμματα που είχαν δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Ο Καραμανλής αλλάζοντας τον Αλογοσκούφη και βάζοντας στην θέση του τον Παπαθανασίου είχε λάβει μέτρα για τα ελλείμματα που ήταν απλή ασπιρίνη για το μέγεθος του προβλήματος που υπήρχε.
Αρχή στις διαπραγματεύσεις ήταν το Νταβός, σε ένα μικρό χωριό της Ελβετίας, που συναντώνται όλα τα σημαντικά οικονομικά πρόσωπα και μη. Ο δημοσιογράφος κυνηγούσε τον Παπανδρέου στις σκάλες και τον ρωτούσε για τα δημοσιονομικά μέτρα που επρόκειτο να πάρει όταν γυρίσει στην Ελλάδα. Επίσης, έγινε και στην κουζίνα του ξενοδοχείου μία συνάντηση Παπανδρέου, Παπακωσταντίνου και Στρος Καν. Αυτή η συνάντηση, θεώρησαν πολλοί ότι οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ.
Τον Μάρτιο ο Παπανδρέου αρχίζει έναν κύκλο επαφών με τους σημαντικότερους ηγέτες Μέρκελ, Σαρκοζί και Ομπάμα. Στόχος να βρουν λύση αλλά και εάν χρειαστεί, που τελικά χρειάστηκε, ένα οικονομικό πακέτο βοήθειας. Όμως στις 25 Μαρτίου το 2010 η Μέρκελ πριν την σύνοδο κορυφής προβαίνει σε μία δήλωση, που λέει «εάν δεν βρεθεί λύση, καλό είναι να εξετάσουμε και την λύση του ΔΝΤ». Για μία ακόμη φορά η κ. Μέρκελ πήρε την κατάσταση στα χέρια της.
Τελικά ήταν η λύση το ΔΝΤ και το σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Έτσι φτάσαμε στις 23 Απριλίου 2010 με φόντο το ανέμελο καραβάκι να διασχίζει τα νερά του Καστελόριζου όταν κ. Παπανδρέου ανακοινώνει την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ.
Στις 5 Μαΐου 2010 σταματάει ο χρόνος για όλους μέσα στο Κοινοβούλιο όταν έμαθαν για την δολοφονία των ανθρώπων της Μαρφίν. Ημέρα Παρασκευή όλα αυτά, αλλά το νομοσχέδιο πέρασε από τις επιτροπές της Βουλής, πήγε στην ολομέλεια ψηφίστηκε και έτσι άρχισε η οδύσσεια χωρίς ακόμη να έχουμε βρει την Ιθάκη, τα δικά μας νερά.
Η συνέχεια γνωστή με τους αγανακτισμένους να είναι στο πόδι το καλοκαίρι του 2010 που δεν ήταν και από τα πιο ήρεμα καλοκαίρια των χρόνων του μνημονίου.
Ο κ. Παπανδρέου αναγκάζεται σε παραίτηση τον Νοέμβριο και η κυβέρνηση που σχηματίζεται είναι οικουμενική και την στηρίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ. Πρωθυπουργός της κυβέρνησης ο Λουκάς Παπαδήμος. Η κυβέρνηση αυτή είχε ζωή μέχρι τον Απρίλιο του 2012 που προκηρύχθηκαν πρόωρες εκλογές.
Στις πρώτες εκλογές του Μαΐου 2012 κερδίζει η ΝΔ με ποσοστό 18,8% με δεύτερο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση. Έτσι οδηγηθήκαμε σε επαναληπτικές εκλογές που τις κέρδισε η ΝΔ με ποσοστό κοντά στο 30% με δεύτερο τον ΣΥΡΙΖΑ που από τότε άρχισε να φτιάχνει τον δικό του μύθο.
Ο Σαμαράς σχηματίζει κυβέρνηση και έχοντας υπογράψει το μεσοπρόθεσμο βάζει την υπογραφή του στο δεύτερο μνημόνιο. Η κυβέρνησή του αντέχει δυόμισι χρόνια με θετικές πρωτοβουλίες, με στήριξη των ιδιωτικοποιήσεων. Φαινόταν ότι πήγαμε να δούμε λίγο φως στο τούνελ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε την εκλογή ΠτΔ και έτσι στις εκλογές που έγιναν στις 25 Ιανουαρίου 2015 τις κερδίζει με ποσοστό 36,5%.
Όλα αυτά που ακολούθησαν τα έχουμε αναλύσει πολλές φορές.
Τις πταίει; Θα αναρωτηθεί κάποιος. Στην αρχή πίστεψε ο κόσμος το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», το άλλο ήταν ο διαχωρισμός αντιμνημόνιο-μνημόνιο που επεκτάθηκε σε «γερμανοτσολιάδες» και «πατριώτες». Ο κόσμος πίστεψε, γοητεύθηκε από τις υποσχέσεις του εκάστοτε κόμματος. Μετά από εφτά χρόνια δεν δικαιούται να μην ξέρει ότι πια δεν υπάρχουν οι παραπάνω διαχωρισμοί. Ξέρετε ποια η διαφορά μας από την Κύπρο, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία; Αυτοί έδωσαν τα χέρια όλοι μαζί, δεν πίστεψαν αυτούς, που ονειρεύονταν κάτι άλλο από την αστική δημοκρατία. Κάτι που εδώ δεν έγινε και αμφιβάλλω εάν θα γίνει.
Είχαμε πολιτικούς όχι τόσο ικανούς να διαχειριστούν τέτοιου μεγέθους κρίση. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι μήπως εξίμισι χρόνια τώρα βρεθήκαμε να κυνηγάμε συμβολικούς εμφυλίους.
Η χώρα μπορεί να προχωρήσει και θα προχωρήσει, αρκεί να σπάσουν όλα τα ταμπού της μεταπολίτευσης, γιατί κανένα μνημόνιο δεν έσπασε τα ταμπού και δεν αποτέλεσε μία νέα αρχή μετά από την μεταπολίτευση.
Όπως έλεγε και ο Σεφέρης «Δε μου φταίνε οι θεσμοί και τα πολιτικά συστήματα, μου φταίει το δαιμόνιο που έχουμε να εξευτελίζουμε τον κάθε θεσμό και κάθε σύστημα και να σκεπάζουμε τα καμώματά μας με ρητορείες».
