Κραυγή από την άβυσσο.

Σπηλιά την κυοφορούσε, μέχρι την άγρια γέννα.

Κραυγή ενός. Κραυγή άθροισμα πολλών.

Άνθρωποι στη σειρά με αυτή αποσκευή

να διαμαρτύρεται ,

που λείπει, που είν’ εκεί.

 

Ο τελευταίος τής σειράς, ξεκοίλιαζε τη σιωπή

Με κραυγές μακρές ξωπίσω του την άνοιγε στα δύο.

 

Δεν του έφτανε να πει.

Να κραυγάσει ήθελε.

Στη σειρά καμωνόταν πως είν αυτός,

ο πιο πρόσφατος τών ανθρώπων.

Οι άλλες, καταχωνιασμένες τής χοάνης κραυγές,

στριμώχνονταν στη σπηλιά,

στοιχίζονταν στην πλάτη του.

Ένα αυτί ο κόσμος όλος. Ώσπου… πάνω από λιόντες,

Από φόβο, από αδικία πάνω, κραυγή

ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ;

ετάραξε το σύμπαν.

Πως υπάρχει.  Για μετά.

Και μετά …

 

όλα τ’ άλλα.

Για περισσότερα ποιήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ!