γράφει η Δήμητρα Καραντζένη.
Μια χώρα που δεν πολεμά και δεν πολεμιέται – τουλάχιστον όχι με τη ρητή έννοια του όρου – μια χώρα που δε βρίσκεται σε εμφύλια ή κανενός άλλου είδους ανοιχτή σύρραξη, που δε μαστίζεται από πανδημίες, μια χώρα της οποίας το Σύνταγμα φέρει ακόμα τη σφραγίδα της δημοκρατίας και που έχει αιματοκυλίσει ανά τους αιώνες για την προάσπιση της ελευθερίας… Κι όμως, είναι η ίδια αυτή χώρα που τους τελευταίους μήνες δεν προλαβαίνει να θρηνήσει τους νεκρούς της.. Πλημμύρες στη Μάνδρα, φωτιές στην Κινέττα και το Μάτι, σώματα αγκαλιασμένα που ξεβράζει το νερό, καρβουνιασμένα λείψανα ανθρώπων να θάβονται στα αποκαΐδια, σπίτια μαυρισμένα και ξεριζωμένα σαν τις ψυχές εκείνων που έμειναν πίσω με την ευλογία να ζήσουν και την κατάρα να πονούν, να πενθούν και να θυμούνται…
Μια Πολιτεία ανύπαρκτη, τραγική συνάμα και αστεία – ναι αστεία – αν μες στην τρέλα σου φτάσεις στα άκρα από θλίψη και αγανάκτηση, ίσως ξεσπάσεις σε άφθονα υστερικά γέλια καθώς βλέπεις και ακούς ένα σμήνος επικίνδυνα ανίκανων ανθρώπων να μεταβιβάζουν την ευθύνη της πολιτικής τους ανυπαρξίας στα καιρικά φαινόμενα, τη μοίρα ή και το μένος των Ολύμπιων Θεών…
Πόσο μάταιες και ανώφελες σήμερα όλες αυτές οι συζητήσεις και οι αναλύσεις για την άναρχη δόμηση, τις παράνομες άδειες, την απουσία πυροπροστασίας ή αντιπλημμυρικών έργων και των σχεδίων έκτακτης ανάγκης που είτε δεν υπήρχαν είτε υπήρχαν και δεν εφαρμόστηκαν ποτέ;; Η πλημμύρα στη Μάνδρα και η φωτιά στο Μάτι δεν ήταν οι πρώτες και δυστυχώς δε θα είναι και οι τελευταίες. Καμία βαθυστόχαστη ανάλυση δεν είναι γόνιμη και εποικοδομητική αν δε λαμβάνεται υπ όψιν την κρίσιμη στιγμή, όταν μπαίνουν εκείνες οι σφραγίδες και οι υπογραφές της ντροπής, με εκείνο το κλείσιμο του ματιού που επισφραγίζει την αμοιβαία σιωπή μεταξύ κατεργαρέων… Ένας φαύλος κύκλος γεμάτος από ακόρεστη ανθρώπινη ματαιοδοξία, αλόγιστη κι ανεύθυνη που διατηρείται αέναα στο όνομα του ‘Ζήσε το σήμερα και ξέχνα το αύριο’ ακόμα και αν αύριο, ζωή δεν έχεις… Ακόμη μία προβολή της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας που κρύβει στον πυρήνα της την εγγενή επιθυμία για εύκολο, περιστασιακό βόλεμα πάνω σε αυθαίρετα σχέδια και επισφαλείς συνθήκες και προϋποθέσεις. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τα ίδια τα σπίτια, που στο κάτω-κάτω ήταν για όλους αυτούς τους ανθρώπους οι κόποι μιας ζωής, αλλά και τη συνολική υποδομή της περιοχής, τους δρόμους, την οριοθέτηση των κατοικιών μέσα στη δασική περιοχή, τις μεταξύ τους αποστάσεις, την πρόβλεψη για διεξόδους διαφυγής. Καμία ανώτερη ή ανώτατη αρχή απ’ όσες πέρασαν δεν φρόντισε να αναβαθμίσει τις συνθήκες ασφάλειας, επιβάλλοντας ένα νέο, μελετημένο χωροταξικό πλαίσιο στην περιοχή ώστε να προλάβει το μοιραίο. Κι έχουν το θράσος να επιστρέφουν την υπαιτιότητα στους ίδιους τους κατοίκους, που σχεδόν «έφταιγαν που κάηκαν».
Ποια τέτοια σοφιστεία λοιπόν θα απαλύνει τον πόνο του παιδιού που έπρεπε να μάθει ότι οι γονείς του κάηκαν σφιχταγκαλιασμένοι για να μείνουν μαζί έστω στο θάνατο, αφού τη ζωή τη στερήθηκαν τόσο βίαια; Ποια τυπικά συλλυπητήρια για τις οικογένειες των θυμάτων θα φέρουν πίσω τους 25 που κάηκαν ξεγελασμένοι από το θάνατο στο χείλος του γκρεμού, ποια ευχολόγια θα διαγράψουν απ’ τις μνήμες τα ουρλιαχτά, τον οδυρμό, την αγωνία να θες να βρεις τα παιδιά ή τα εγγόνια σου που χάθηκαν και συνάμα να τρέμεις μη σου πουν πως βρέθηκαν νεκρά;
Από πότε η ανθρώπινη ζωή αντισταθμίζεται με μερικούς βολικούς διορισμούς και κάποιες υποτυπώδεις φοροελαφρύνσεις; Πώς να ελαφρύνεις δηλαδή τη ζωή του ανθρώπου που έχασε το σπίτι του, τα υπάρχοντά του, τα παιδιά του, τους γονείς του, που είδε με τα μάτια του να καίγεται το βιος του, που μύρισε τα καμένα σώματα των οικείων του καθώς μετά βίας τους αναγνώριζε κάτω από τη λιωμένη σάρκα, που τον βρήκε το πρωί να αντικρίζει μέσα στις στάχτες τον άλλοτε όμορφο τόπο του να έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο; Αλλά βέβαια, έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα μάθαμε, έτσι τα κάνουμε κι εμείς, έτσι θα τα βρουν και θα τα κάνουν κι επόμενοι κι αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ…
Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν πρέπει να αποδοθούν άμεσα ή μακροπρόθεσμα πολιτικές και ποινικές ευθύνες και να υπάρξουν συνέπειες για όλους τους συνενόχους σε αυτήν την τραγωδία. Εκείνους που αδιαφόρησαν, εκείνους που δεν πρόβλεψαν, δεν προνόησαν, δεν έσπευσαν, δε συντόνισαν, που κωλυσιέργησαν, που δεν υλοποίησαν όσα όφειλαν για την προάσπιση της ανθρώπινης ζωής. Εγκληματίας δεν είναι μόνο εκείνος που βάζει τη φωτιά, είναι κι εκείνος που με την ασύλληπτη ανικανότητά του θυσιάζει δεκάδες ανθρώπων στις φλόγες της.
Αγωνιζόμαστε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας λίγο πιο όμορφο και λίγο πιο δίκαιο απ’ ότι μας τον κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές. Και τελικά, όσο κι αν προσπαθούμε, δυσκολευόμαστε να τους εξασφαλίσουμε τα στοιχειώδη, όπως ότι θα ξυπνούν και θα κοιμούνται ασφαλείς, ότι κανείς δε τους ξεριζώσει τη ζωή αιφνίδια και βάναυσα μια μέρα που ξημέρωσε αλλιώτικα απ’ όλες τις άλλες.
Χθες ήταν εκείνοι, σήμερα κάποιοι άλλοι, άραγε αύριο θα είμαστε εμείς;;
Οι ψυχές των αδικοχαμένων σας προσκαλούν, “live your hell in Greece…”
Υ.Γ. Δέος και υπερηφάνεια για τους Έλληνες πυροσβέστες και τους αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ που και αυτή τη φορά στάθηκαν λίγο παραπάνω άνθρωποι από όλους τους υπόλοιπους καθώς ρίχνονταν στις φλόγες για να σώσουν όποιον και ό,τι κινδύνευε με περισσή γενναιότητα, ηρωισμό και αυταπάρνηση.
