γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η οικονομική κρίση έσπρωξε πολλούς ανθρώπους στα άκρα. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια σχεδόν κάθε τομέας διέρχεται από την κάμινο της κρίσης και φυσικά η ίδια η δημοσιογραφία και ο τρόπος με τον οποίο ενίοτε ασκείται. Έτσι συχνά λέγεται πως εξαιτίας της απουσίας ουσιαστικού ερευνητικού έργου, συνεπικουρούμενου και από την οικονομική στενότητα, ιδιαίτερα στα ιδιωτικά ΜΜΕ, η δημοσιογραφία απλά χρησιμοποιούσε τις επίσημες ειδήσεις, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές, προκειμένου να επιδοθεί σε πλήθος αναλύσεων και σχολίων. Ενίοτε κίτρινων και ροζ, προκειμένου για την τηλεθέαση ή το επιπλέον φύλλο. Πλήθος άλλωστε οι παραγωγές που κατατρίβονται με τον Καράμπελα και την Χάιδω.
Από κοντά οι εξαιρετικά ανούσιές και χειραγωγούμενες παρουσιάσεις των δημοσίων ΜΜΕ, με προκατασκευασμένο προϊόν και στενές σχέσεις με την κυβερνητική εξουσία. Με μια στενή αλληλεξάρτηση, ως επικοινωνιακό λάφυρο, που ενίοτε παρουσιάζει φαντασιακά την πραγματικότητα και ευθύνεται για την κρίση αξιοπιστίας των μέσων.
Το διαδίκτυο ωστόσο άλλαξε πολλά κλισέ. Ακόμη όμως και digital εποχή, η αμεσότητα σαρκώνεται και πάλι από την ζωντανή εικόνα και τους άοκνους υπηρέτες αυτής. Από επαγγελματίες που μαστίζονται από την ανεργία και το φόβο. Η πλειονότητα αυτών, ιδιαίτερα των νέων που βρέθηκαν μάχιμοι στις επάλξεις στα πρόσφατα δραματικά γεγονότα, τρέμουν την απόλυση. Κατά καιρούς χλευάζονται ή και περιθωριοποιούνται, παλαιότεροι αλλά και νεότεροι δημοσιογράφοι, όχι άδικα πολλές φορές, αλλά η καλή δημοσιογραφία υπάρχει και χρειάζεται χρόνο προκειμένου να ανακαλυφθεί και να αναδειχθεί μέσα στον ορυμαγδό των media. Και στα πρόσφατα δυστυχή γεγονότα έδειξε χαρακτήρα. Και εδώ η είδηση δεν σήκωνε ήξεις αφίξεις. Η εικόνα ήταν αμείλικτη.
Τα γεγονότα συνταρακτικά και δεν επιδέχονταν ερμηνείας. Μόνα τους βοούσαν. Και επικράτησε η δημοσιογραφία της πληροφορίας και όχι του θεάματος ή της κερδοσκοπίας. Στις εκκλήσεις τους, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές, συντονίστηκε αυθόρμητα η κοινωνία, για προσφορά. Η ανθρωπιά και το φιλότιμο είναι χαρακτηριστικό του λαού μας. Μια δημοσιογραφία χωρίς πανικό και εμπάθεια, που αποκάλυψε τα γεγονότα και τη γύμνια του κράτους, προκρίνοντας αφενός την εξυπηρέτηση και την αλληλεγγύη στους πληγέντες και παράλληλα την ταχύτητα στην ενημέρωση των πολιτών. Δημοσιογραφία ξεκάθαρη χωρίς να καταλογίζει ευθύνες, ούτε σε ασύμμετρες απειλές, ούτε σε στρατηγούς ανέμους, ούτε στο κακό μάτι. Άλλωστε αυτές είναι εμφανείς μπροστά στην ολοσχερή αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να παράσχει ουσιαστική βοήθεια.
Τα παθήματα δεν έγιναν μάθημα. Το αλαλούμ των κυβερνώντων στη διαχείριση των κρίσεων κατέστη απίστευτο, ενώ οι εκ των υστέρων θεραπευτικές ρυθμίσεις και τα συμπονετικά πακέτα μέτρων είναι παρηγοριά στον άρρωστο… Πόσο παρηγορητικό είναι άραγε να βλέπεις, εκ των υστέρων βέβαια γιατί η στερνή γνώση και το ήθος δεν υπάρχει, άλλοτε με 17 ώρες περήφανης ηρωικής διαπραγμάτευσης και άλλοτε πάλι με 36 ώρες απερίγραπτης προσωπικής πίεσης, δακρύβρεχτες διαβεβαιώσεις και παραστάσεις λύπης από σαστισμένα υπουργικά συμβούλια; Μεσίστιες σημαίες και εθνικό πένθος; Ένα κενό γράμμα. Ε, με τόσα “ειλικρινή” συλλυπητήρια δεν είναι και του πεταματού εντελώς.
