γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ οφείλουμε να διεκδικήσουμε την υπέρβαση των διαχρονικών παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας. Υπέρβαση που δεν θα αποθεώνει τον κάθε τυχάρπαστο γλίσχρο, ούτε τις ευπρόσδεκτες ψήφους του Βούτση. Δυστυχώς όμως το κοινωνικό κατεστημένο συχνά χειραγωγείται, είναι βραδυκίνητο και ενίοτε αδιάφορο. Μέχρι να δώσει τη δέουσα προσοχή, καταλαμβάνεται από εκείνους της απέναντι πολιτιστικής σειράς που ψηφίζουν λαϊκιστές, της μιας ή της άλλης πλευράς.
Η έλλειψη πολιτικού λόγου δημιουργεί τεχνητή πόλωση. Μια ψευδαίσθηση δημιουργικού χώρου πολιτικής. Οι λαϊκιστές επανέρχονται με “ρεαλιστική, κοστολογημένη, σταθερή πορεία προς μια κοινωνία δικαιοσύνης”, την οποία δυστυχώς βιώσαμε με την εγγενή αδυναμία στα νταούλια και τις αξιοπρεπείς διαπραγματεύσεις της ελπίδας που προδίκαζαν το αποτέλεσμα. Τη στιγμή λοιπόν που συντελούνται κοσμογονικές ανατροπές παγκοσμίως, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά εκ νέου για κρατικοποιήσεις και πρακτικές που μας γυρίζουν δεκαετίες πίσω.
Οι προσφορές της περιοδικώς ανανεούμενης φαντασίωσης των ανώδυνων ρυθμίσεων, των χαρισμάτων των χρεών, σε συνάφεια με τις μετέωρες αοριστίες περί δικαιοσύνης και δημοκρατίας για τη δεύτερη φορά, δίνουν και παίρνουν. Ωστόσο, αν κάποιος τα βρίσκει κολακευτικά , ας αναλογιστεί το τι έλεγε για τους μικροομολογιούχους και τι έκανε, για το δημόσιο χρέος που έστειλε στο ΤΑΙΠΕΔ, το ιδιωτικό που οδήγησε στους πλειστηριασμούς, στο μεταναστευτικό με τις Ειδομένες, την πληθώρα των φόρων που επέβαλε χάρη στην ιδεοληπτική εξοντωτική υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης και την φοροασφαλιστική αποδεκάτιση της μικροεπιχειρηματικότητας.
Όσο κι αν θέλουν να κρυφτούν η χαρά της δεύτερης φοράς δεν τους αφήνει να εκστομίζουν μαρξιστικές παρόλες για αναδιανομή εισοδημάτων, για εκ νέου φορολόγηση των πολιτών και δη της μεσαίας τάξης, της εύκολης ιδεοληπτικής λείας. Αυτής που συνειδητά υπερφορολόγησαν σύμφωνα με τον Τσακαλώτο και τον Αλέξη. Σιωπούν όμως ένοχα. Δεν λένε τίποτα για φορολογία φυσικών προσώπων, επιχειρήσεων ή ασφάλεια. Τίποτε για ευημερία, οικονομική ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας ή προσέλκυση επενδύσεων που τόσο τις έχουμε ανάγκη.
Στην πραγματικότητα δεν ξέρει ο πολίτης τι θα του ξημερώσει. Ο δε μικροεπιχειρηματίας, διαισθανόμενος την ιδεοληπτική μέγγενη και τη λοιδορία που του επιφυλάσσουν, ριγεί στο άκουσμα της επαναφοράς τους με αυτά που υπέστη. Αρκεί να φύγει ο Μητσοτάκης. Για τον Αλέξη τα τελευταία «4 χρόνια κόστισαν ακριβά σε φτώχεια, δυστυχία, ανασφάλεια, φόβο, ακόμα και ανθρώπινες ζωές» κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων∙ πολιτική εξαπάτηση, υπερφορολόγηση, περικοπές συντάξεων και ΕΚΑΣ, λαθρομετανάστευση, Μάτι.
Αυτά βιώσαμε επί των ημερών του.
Απόγνωση ή επίγνωση;
Ευτυχώς δεν είναι όλοι ίδιοι
