γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Βρισκόμαστε πάντα στο 46 μ.χ. (ή 55 μ.α. μετά αποστασίας) και στο χωριό των ανυπότακτων υστερικών που αντιστέκεται για πάντα στην εξέλιξη των ειδών και την δημοκρατία με το σύνθημα: ο καλός μακεδονομάχος στην Αγιά Σοφιά του φαίνεται.
Ημέρες επετειακές, σημαντικές και αξέχαστες για την οικογένεια του Δημάρχου Κούλη Γαλοπουλάκη και όχι μόνο. Ιούλης και τότε προς το τέλος του, ζέστη πολύ κι εκείνο το βράδυ το φεγγάρι δεν βγήκε, τα σύννεφα χαμηλώσανε και η αποστασία έριξε τη δημοκρατία, στρειτ θρου. Ιουλιανά. Ο μπαμπάς Γαλοπουλάκης έβαλε φοίνικα στη φωτιά για βραδινό και αντί να τον φάνε αυτοί μας έφαγε όλους δυο χρόνια μετά.
Στο σήμερα όμως. Ο δήμαρχος Γαλοπουλάκης, ιός αποστάτη, μονάχος του στο σκοτεινό δημαρχείο, έψησε εσπρεσσάκι, άναψε κεράκι στην εικόνα του μπαμπά, έριξε ροχάλα στη φωτογραφία της Δώρας για να μην τον ματιάσει, πήγε στο γραφείο του, πήρε τον εικοστοπέμπτο τόμο από τα “απομνημονεύματα του καλού εφιάλτη”, ξάπλωσε στη ντιβανοκασέλα κι άρχισε να διαβάζει.
Τα πρώτα κεφάλαια δεν λέγανε πολλά, όλο ‘εγώ’ κι ‘εγώ΄ κι ‘εγώ’ ήταν. Μα σαν έφτασε στη σελίδα 666 εκατομμύρια πεντακόσα δεκατέσσερα ενενήντα δυο και κάτι ψιλά, έγραφε ότι συνεδέθη με γέρο παπα-Ανδρέα αλλά το …ειδύλλιο δεν εκράτησε παρά μόνον δυο εικοσιτετράωρα διότι ούτος εκ των υστέρων απεδείχθη κεντρώος και ακατάλληλος για την οικονομία της αρπαχτής ενώ τα φραγκοδόλαρα της βασιλομήτορος ήταν ζεστά, στρειτ θρου.
Ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης δάκρυσε με νοσταλγία στην ανάμνηση των χαρούμενων οικογενειακών συνωμοσιών τις παλιές καλές ημέρες ξεπουλήματος κι έκλεισε το βιβλίο. Ο λόγος που είχε νιώσει την ανάγκη να ανατρέξει στα “απομνημονεύματα ενός εφιάλτη” ήταν για να βρει συμβουλές και οδηγίες. Αλλά τίποτα.
Και οι ώρες πέρασαν με το απόλυτο σκοτάδι να έχει σκεπάσει το δημαρχείο στρειτ θρου. Ακόμα και η ραπτομηχανή της Μανέστρας Φασονούλας έχει σωπάσει. Ώσπου… ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι ακούγεται: “Αλτ, τις ει;”
“Σκάσε ρε Πίπη, εγώ είμαι.” Απαντάει υστερικά τσιριχτή φωνούλα. “Μπα, και ποιος είσαι εσύ;” “Ο Άδης, ο γελωτοποιός είμαι ρε Πίπη.” “Το σύνθημα το ξέρεις;” Ανταπάντα ο Πίπης με βαθιά αντρίκια φωνή στιλ στυλογράφου Μυτιά όταν μιλάει με Σουλτάνο γενικά. “Άβε Κούλη, οι αχόρταγοι σε χαιρετούν,” τσιρίζει ο Άδης στα γρήγορα.
Ικανοποιημένος ο Πίπης ανοίγει την πόρτα στον Άδη. “Έχουν ξεκινήσει;” Ρωτάει ο Άδης όλο υστερία που το γιλέκο δεν ισιώνει. “Όχι ακόμα, μέχρι να βρεθούνε όλοι… έκτακτο συμβούλιο… μόνο εσύ έλειπες.”
“Όλοι;” Ξαναρωτάει ο Άδης. “Νομίζω ότι λείπει και ο Τσεκουράτος αλλά ο δήμαρχος λέει ότι με τόσα χουντίδια που τρώει όλη μέρα έχει γίνει βαρίδι και τον άφησε απ’ έξω.” Απάντησε χαμηλόφωνα ο Πίπης.
Στο πλυσταριό ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης αραγμένος σε μία ξύλινη σκάφη – ιδανική για τα άπλυτα της Siemens – δείχνει σκεφτικός. “Μα τον Αρπάχτρη, Νυφίτσα Καρβουνοχοΐδη, τι θα κάνουμε τώρα με τον νεκρό;” Ο Νυφίτσας που έχει λουφάξει πίσω από ένα κράνος των ΜΑΤ, απαντάει σιγανά, “να πούμε ότι το έπαθε γιατί κόλλησε κορόνα σε προεκλογική συγκέντρωση των Σφυριζέλ ή καλύτερα ότι τράκαρε σε ζαρντινιέρα, τι λες αφεντιΚούλη;”
“Άκουσα να με καλούνε;” πετάγεται το Δέντρο του γραφείου εξωτερικών υποχωρήσεων απ’ τη γωνιά που κοιμόταν, πριν προλάβει να πει κανείς κάτι. “Ρε Δέντρο, ζαρντινιέρα είπαμε όχι γλάστρα. Άντε στη γωνιά σου να ποτιστείς.” Απαντάει εκνευρισμένα ο υπεύθυνος για την προστασία καμακοϊών της Νέας Αρπαχτρίας, Λύκος Παπαριάς, ο επονομαζόμενος και Παπάρας.
“Εγώ λέω ότι είναι θέλημα Αρπάχτρη, μα τον Αρπάχτρη, δόξα στον Αρπάχτρη, ευλόγησον Αρπάχτρη, την ευχή σου αδέσποτα, να γίνουν όλα τα σχολεία ιδιωτικά και να διδάσκουν μόνο αμβροσία και θρησκευτικά.” Γονυπετής η Μυαλά Κεραμιδή φιλάει μια εικόνα που κανείς δεν ξέρει αν είναι του δημάρχου Κούλη Γαλοπουλάκη ή τον Ντώνη Αρουραίου.
“Ποιος Αρπάχτρης ρε Μυαλά Κεραμιδή, αλλού είναι το θέμα. Το γκλομπ. Να πούμε ότι το είχε αγοραστεί όταν ήταν δήμαρχος ο Τσίμπλας και οι Σφυριζέλ με λεφτά Καλογερίτσα.” Πετάχτηκε ο Άδης. “Ξέρουμε αν ήταν ένα ή πολλά τα γκλομπ;” Ρώτησε ο Νυφίτσας.
“Αμάν,” έκραξε ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης με το μάτι να γυαλίζει σαν τσιπούρα που μόλις έχει βγει απ’ τα νερά της Ικαρίας. “Μα τον Αρπάχτρη, έχω ιδέα. Να συγκαλέσουμε εξεταστική επιτροπή για τα πόσα ήταν τα γκλομπ και να καταλήξουμε στην καταδίκη του Παππά και των Σφυριζέλ. Σε πενήντα μήνες, δέκα ψευδομάρτυρες και σαρανταέξη πορίσματα θα έχουν ξεχάσει ονόματα και Μακεδονία.”
Και στο άκουσμα της ιδέας, αυθόρμητα όλο το δημοτικό συμβούλιο άρχισε να ψέλνει: “Ελπίδα της αρπαχτής, Κούλη εσύ σούπερσταρ.” Στη χορωδία μαρινάτα συμμετείχε γλυφτικά και η άμουση πολιτισμικά Πίκη Μαντρώνη.
“Με την Αγιά Σοφιά και τον μεμέτη γείτονα τι θα κάνουμε αφεντιΚούλη;” Ρώτησε δειλά ο Πίπης και άκρα του τάφου σιωπή έπεσε στο πλυσταριό.
“Έχω λύση!” Είπε αργά ο Δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης. “Αμάν, να δεις που θα μοιραστούμε την αυλή με τον γείτονα Μεμέτη,” ψιθύρισε το Δέντρο.
“Θα το αφήσουμε στον θεό Αρπάχτρη,” συνέχισε με βεβαιότητα στη φωνή ο δήμαρχος. “Κι εκείνος θα μας πει τι θα κάνουμε μέσω της Αρχαγγέλας!”
“Πάει η αυλή ολόκληρη, πάει…” ξαναψιθύρισε το Δέντρο και έσκυψε μην φάει και καμιά σφαλιάρα από τον Λύκο Παπαριά.
Τέλος Γ’ επεισοδίου
