Κι αν έστρεφες λίγο το βλέμμα, θα ‘βλεπες άνδρες, γυναίκες και παιδιά να πνίγονται ζωντανοί εκλιπαρώντας για βοήθεια, κι άλλους να καίγονται στα συρματοπλέγματα, ξένοι στην πατρίδα τους μα και παντού αλλού ξένοι, επειδή ήταν διαφορετικοί… Γυναίκες του μόχθου που πάλευαν για ένα κομμάτι ψωμί έρμαια των βασανιστών τους, επειδή ήταν κι αυτές διαφορετικές… Θα ‘βλεπες πένες και μολύβια να αιμορραγούν πάνω σε λευκά χαρτιά, ιδέες και κρίσεις να τιμωρούνται, ελεύθερα πνεύματα να καταπνίγονται και να χάνονται στην άβυσσο, επειδή ήταν διαφορετικά…
Κι όπου κι αν κοιτούσες, ψηλά ή χαμηλά, θα ‘βλεπες γύρω σου ψυχές βουτηγμένες στο φόβο, να διστάζουν να μιλήσουν για το διαφορετικό, γιατί κι οι τοίχοι έχουν αυτιά και χέρια εχθρικά… Και παραπέρα άλλους να στρέφουν βιαστικά το βλέμμα ή να το υψώνουν υποτιμητικά, να κλείνουν δυνατά την πόρτα πίσω τους και να γυρίζουν αναίσθητα την πλάτη, γιατί οι Άλλοι ήταν διαφορετικοί… Ανθρώπους να περπατούν και να κοιτούν πίσω τους, να τρέμουν τη σκιά τους, να μη νιώθουν πουθενά σίγουροι, ποτέ ασφαλείς… Τα πιο φωτεινά και πολυσύχναστα σημεία του πλανήτη έγιναν ξαφνικά τα πιο επικίνδυνα και σκοτεινά… Γιατί εκεί χτυπάει ο θάνατος… Αιφνίδιος και καταλυτικός…
Και ταμπέλες… Παντού ταμπέλες… Κι αυτές διαφορετικές, πώς αλλιώς;; Άλλες δεσπόζουν περήφανες και υπεροπτικές, κι άλλες χαράσσονται με πόνο σε ταλαίπωρα γυμνά κορμιά… Θρησκείες και δόγματα, έθνη, σημαίες και σύμβολα, γλώσσες και χρώματα, πόσων λογιών Θεοί για να πιστέψεις! Ή μήπως Δαίμονες…; Ο ξένος δεν είναι φίλος, ίσως ποτέ δεν ήταν.. ο Άλλος είναι εν δυνάμει κακός, είναι έμφυτη τάση της ανθρώπινης φύσης να στέκεται καχύποπτα ενώπιόν του έτοιμη να τον καταδικάσει.
Είχες ένα όνειρο. Να ενώσεις το διαφορετικό. Να δεις κοινωνίες ισότιμες, όπου η προβολή του Άλλου θα’ ταν κομμάτι του Εαυτού. Κοινωνίες τυφλές από χρώματα και σύμβολα, κωφές στα ρατσιστικά μανιφέστα και τις απαγορεύσεις, κοινωνίες ελεύθερες. Είχες ένα όνειρο, αλλά… Αλλά κανένας νους δεν γέμισε αρκετά από το φως του πνεύματός σου. Οι εποχές που σε διαδέχτηκαν, ακολούθησαν το μονοπάτι της λήθης, τα άνθη της μισαλλοδοξίας φύτρωσαν παντού, η φωνή σου σίγασε. Ή ίσως δεν είναι πια κανένας πρόθυμος να την ακούσει. Το όνειρό σου έγινε εφιάλτης. Πόση ντροπή και όνειδος, πόση ανείπωτη πίκρα αν ξυπνούσες σήμερα και αντίκριζες τον κόσμο…
Στην Ημέρα Μνήμης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ενός ανθρώπου που υπερασπίστηκε ένθερμα τα ανθρώπινα δικαιώματα και καταδίκασε τις διακρίσεις, παλεύοντας να δώσει σάρκα και οστά στο δικό του όνειρο, το ντυμένο με αγάπη για το συνάνθρωπο, με ανοχή στη διαφορετικότητα, πίστη στην ισότητα και τη δικαιοσύνη.
Αν γινόταν να ξυπνούσες για μια μέρα… Να πετούσες ψηλά πάνω απ’ τον κόσμο, για να εξασφαλίσεις μια πανοραμική άποψη της ανθρωπότητας… Αυτής της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας…