γράφει ο Δημήτρης Κρανιάς.
Είναι προφανές ότι μια εκλογική νίκη αποτελεί και αφετηρία για εμπλουτισμό ιδεών, πολιτικών αλλά και προσώπων στα κόμματα.
Παραμένει βέβαια ισχυρό και συνήθως αναπάντητο το ερώτημα, ποιοι διευρύνουν το χώρο εκλογικά και πολιτικά, και φυσικά αν η συμμετοχή τους την ώρα της ανοδικής πορείας ενός κόμματος έχει απτό αντίκρυσμα τη συμμετοχή τους σε κάποια θέση ευθύνης η κυβερνητικό αξίωμα. Επίσης, καθοριστικό παραμένει αν αποδέχονται τον ιδεολογικό πυρήνα της παράταξης και επακόλουθα τις πολιτικές αρχές που απορρέουν από αυτόν. Πολύ δε περισσότερο αν αντιλαμβάνονται και εκτιμούν ότι βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις επειδή κάποιοι άλλοι έτρεξαν για να πείσουν τους συμπολίτες μας, δηλαδή για να μαζέψουν ψήφους και σταυρούς.
Αποτελεί μια μορφή έκφρασης και αποτύπωσης του λαϊκισμού στην εμπράγματη πολιτική η προσέγγιση στα κόμματα εξουσίας, ειδικά όταν αυτά βρίσκονται «πάνω στο κύμα»
Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι ο λαϊκισμός περνά μέσα από την αμφισβήτηση και αποδόμηση αξιών και ειδικά αυτών που έχουν κρατήσει όρθια και ζωντανή αυτήν τη χώρα για πάρα πολλά χρόνια.
Στην πρόσφατη κρίση της δεκαετίας, η οποία όλοι ξέρουμε ότι δεν έχει τελειώσει, την κοινωνία μας την κράτησε όρθια μια αλληλεγγύη που στηρίζεται σε άυλες δομές και αξίες μοναδικές στην χώρα μας και όχι σε θεαματικά οικονομικά προγράμματα, τις συνέπειες των οποίων άλλωστε βιώνουμε όλοι μας. Οι οικογενειακές σχέσεις, η ορθοδοξία και η εκκλησία, η ταύτιση του έθνους με το λαό και της πολιτείας με τους πολίτες, λειτούργησαν ενοποιητικά στην κρίση και αποτελούν τον σκληρό πυρήνα της ύπαρξής μας.
Η λεγόμενη κεντροδεξιά παράταξη λοιπόν δεν έχει ανάγκη τόσο τις επ’ ανταλλάγματι συγκυριακές διευρύνσεις ούτε αυτές που θολώνουν την ταυτότητά της. Είναι η παράταξη που την έχουν υπηρετήσει προσωπικότητες όπως ο Σπύρος Δοξιάδης, ο Νικόλαος Μάρτης, ο Σταύρος Ξαρχάκος, η Άννα Συνοδινού, η Νάνα Μούσχουρη και πολλοί άλλοι.
Είναι η παράταξη που έμεινε ισχυρή μέσα στην κρίση γιατί στο εσωτερικό της κατάφερε να ισορροπεί τη σύγχυση ανάμεσα σε τεχνοκρατικές αναγκαιότητες και πολιτικές επιλογές.
Ο πολιτικός στόχος και το όραμα για μια δημιουργική πατρίδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί διαχειριστική επιλογή και άποψη. Υπηρετείται από πολιτικούς και επικουρείται στη διαδικασία υλοποίησης του από τεχνοκράτες. Τα κόμματα, τα οποία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος θεσμός, κερδίζουν εκλογές. Αυτά κυβερνούν με τα στελέχη τους. Οι πολιτικές τους εφαρμόζονται στην κοινωνία και κάνουν καλύτερη η χειρότερη τη ζωή των πολιτών. Αυτά και οι αρχηγοί τους κρίνονται. Αυτά επιδοκιμάζονται η αποδοκιμάζονται από τους πολίτες.
