του Κώστα Τσιάρα
Όταν το Οκτώβριο του 2009 το ΠΑ.ΣΟ.Κ ανέλαβε την εξουσία κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, πως θα ακολουθούσε η εφιαλτικότερη περίοδο της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας. Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου επέλεξε μια καταστροφική πορεία, που την οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Με τους χειρισμούς της μετέτρεψε την δημοσιονομική κρίση σε οξυτάτη κρίση δανεισμού και επέβαλλε στην χώρα την «μοναδική» διέξοδο του μηχανισμού στήριξης της Τρόικας. Αντί, όμως να επεξεργαστεί μια λύση, που να ανταποκρίνεται στα εθνικά δεδομένα και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας, εφάρμοσε έτοιμες συνταγές, όπως αυτές υπαγορευτήκαν από τους διεθνείς δανειστές μας, που όλοι πλέον αποδέχονται, ότι έχουν αποτύχει, καθώς δεν συλλαμβάνουν την ουσία του ελληνικού ζητήματος. Και βέβαια αντί να μιλήσει με ξεκάθαρο πολίτικο λόγο και να διαμορφώσει κλίμα πολιτικής εμπιστοσύνης, χρησιμοποίησε τακτικές πρόκλησης σοκ, αναστατώνοντας την κοινωνία και θέτοντας απέναντι της, όλους τους πολιτικούς φορείς, που διαφωνούσαν στον αδιαπραγμάτευτο μνημονιακό μονόδρομο, που επέβαλλε.
Σήμερα η κυβερνητική πλειοψηφία και ο κ. Παπανδρέου, ζητούν απεγνωσμένα την συναίνεση. Στην ουσία ζητούν να μοιραστούν την ιστορική ευθύνη και το πιθανόν λάθος, για τις αποφάσεις, που καλούνται να πάρουν για το μέλλον της χώρας. Λειτουργώντας, όμως σχεδόν εκβιαστικά, επιθυμούν την άνευ όρων προσχώρηση των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων σε αυτό, που παρουσιάζεται ως μοναδική επιλογή.
Η Νέα Δημοκρατία, όμως, ξεκαθάρισε από την αρχή ότι η συναίνεση δεν είναι «λευκή επιταγή». Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να στηρίξουμε μέτρα, που δοκιμάζουν την αντοχή των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, εκτινάζουν την ανεργία, στεγνώνουν την αγορά, συντρίβουν τη μεσαία τάξη και καταδικάζουν την χώρα σε μακροχρόνια ύφεση. Η Νέα Δημοκρατία και ο Πρόεδρος της πρότεινε ένα ολοκληρωμένο Σχέδιο Επανεκκίνησης της οικονομίας και εξόδου από την κρίση. Αυτό θα μπορούσε να είναι βάση εθνικής συναίνεσης. Γιατί προαπαιτούμενο της στήριξης στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ήταν και παραμένει η στήριξη της πραγματικής οικονομίας. Με μέτρα που στοχεύουν στη τόνωση της ανταγωνιστικότητας, στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, στον περιορισμό της κρατικής σπατάλης και στην ανακούφιση των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, όπως η αναδιάρθρωση της φορολογικής πολιτικής. Με το Ζάππειο ΙΙ ο Αντώνης Σαμαράς κατέθεσε μια ρεαλιστική, ολοκληρωμένη πρόταση με χρονοδιαγράμματα, με συγκεκριμένα βήματα και αποτελέσματα, που βεβαίως μπορεί να αποτελέσει βάση συνεννόησης.
Η συναίνεση είναι πάντα ένας όρος με θετικό μήνυμα. Το ζητούμενο όμως είναι τι περιεχόμενο έχει αυτή η συναίνεση. Ο λαός επιθυμεί συναίνεση, αλλά για να βγούμε από το αδιέξοδο. Όχι για να εγκλωβιστούμε ακόμα περισσότερο. Οι πολίτες ελπίζουν ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος. Οι πολίτες πρέπει να πιστέψουν, ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος. Σε κάθε περίπτωση πάντα η κυβέρνηση είναι αυτή που έχει την πρωτοβουλία. Η συνταγή που ακολουθεί όμως μέχρι σήμερα είναι αδιέξοδη. Εάν επιμείνει να συναινέσει η Νέα Δημοκρατία σ’ αυτή τη συνταγή, δεν μπορούμε να το κάνουμε. Δεν μπορούμε να συναινέσουμε στο λάθος, όταν πια όλοι αναγνωρίζουν ότι αυτό είναι λάθος. Η Νέα Δημοκρατία ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη και χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες, με γνώμονα μόνο το συμφέρον του ελληνικού λαού, πρέπει να επιμείνει στο αυστηρό πλαίσιο των όρων συναίνεσης που έθεσε, στη βάση μιας άλλης πολιτικής, για το καλό της χώρας.
