Κοντά στη θάλασσα
πάνω στα βότσαλα,
στα μισά του χειμώνα,
περιμένοντας την Άνοιξη,
κάθε Άνοιξη,
έσφιγγα πάνω μου το πανωφόρι
να με χωρέσει ολόκληρο
να μην περισσέψει σώμα να κρυώνει.
Η σκοτεινιά της θάλασσας
δε μπήκε μέσα μου.
Κοιτούσα πέρα της
στις μέρες που θά ρχονταν
και όλο έσφιγγα το πανωφόρι μου
πάνω μου…
να προγευτώ τη ζέστα τους.
Πάνω στα βότσαλα
τα ανακατεμένα με φύκια
κι εγκατάλειψη
κάθισα και περίμενα…
Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.
Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.
