γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Επιστροφή στο έτος 2 μ.Π. (μετά Πρεσπών), και στην ίδια άκρη της Μεσογείου, στο μικρό χωριό των υστερικών που αντιστέκεται για πάντα στην εξέλιξη των ειδών και την δημοκρατία με το σύνθημα: Ο ψεύτης και ο Μακεδονομάχος ένα χρόνο χαίρονται.
Στο Δημαρχείο επικρατεί σχετική αναταραχή και αταξία, ο Πίπης το παπαγαλάκι φορώντας την τιτανοτεράστια μάσκα του σε στιλ μπέρτα του μπάτμαν να σέρνεται πίσω του, ξεναγεί ομάδα από παπαγαλάκια στην μεγάλη αίθουσα με τους πινάκες και τα πορτρέτα του μεγάρου.
“Αυτός εδώ είναι ο Πάβλος Γαλοπουλάκης. Δοξασμένος πρόγονος του λατρεμένου μας δημάρχου Κούλη Γαλοπουλάκη.” Ξεκινάει την ξενάγηση ο Πίπης σταματώντας με ευλάβεια, στιλ αγγούρι ξιδάτο, μπροστά σε πίνακα που απεικονίζει Γαλοπουλάκη με στολή και περικεφαλαία.
“Ο Μακεδονομάχος,” φωνάζει υστερικά ενθουσιασμένος και κουνώντας τις φτερούγες του σαν μαριονέτα ξεβιδωμένη ο Λούκι το υποπαπαγαλάκι. “Αυτός που ακήρυξε πόλεμο σε εχθρούς και ηλιθίους αντι-Γαλοπουλικούς.” Και πριν συνεχίσει ο Λούκης, με ένα ακροβατικό πήδο ο Πίπης του κλείνει το στόμα με ένα παγουρίνο που είχε κρυμμένο κάτω από την τιτανοτεράστια μάσκα του και του ψιθυρίζει στο αυτί, “Σκάσε Λούκι”.
“Μα σου λέω…” ξαναπροσπαθεί ο Λούκι το υποπαπαγαλάκι μέσα από την τιτανοτεράστια μάσκα και το παγουρίνο που του κλείνει το στόμα. “Και η στολή; Η περικεφαλαία;”
“Μασκαραλίκια αποκριάτικα για να μπερδέψουμε κάτι ψεκασμένους.” Λέει πιο δυνατά ο Πίπης για να τον ακούσουν όλα τα παπαγαλάκια. “Τον Συγκαμμένο;” Ρωτάει όλο περιέργεια ένα παπαγαλάκι από τον Στυλογραφικό Οχετό Μαριδάκι. “Ο Συγκαμμένος ήταν ένας, εμείς είμαστε πολλοί ψεκασμένοι, ολόκληρο κόμμα ψεκασμένων.” Απαντάει ο Πίπης και κορδώνεται σαν τσιπούρα ενυδρείου.
Και πάνω που ετοιμάζεται ο Πίπης να συνεχίσει με το επόμενο πορτρέτο, ένας βαθύς αναστεναγμός κι ένας λυγμός ακούγεται από μια σκοτεινή γωνιά. “Αλτ τις ει, μα τον Αρπάχτρη δημαρχιΚούλη,” κάνει ξαφνιασμένος ο Πίπης σε στάση καράτε ψιτ. “Μη Πίπη, μη.” Ακούγεται σπαραχτική φωνή ανάμεσα σε λυγμούς. “Ο Άρης ο γελωτοποιός των νανογιλέκων είμαι με τον Τσεκουράτο.”
“Και τι κάνετε εδώ στα σκοτεινά;” Ρωτάει ο Πίπης. “Θυμόμαστε Πίπη μου, θυμόμαστε.” Μουρμουρίζει ανάμεσα στα αναφιλητά ο Τσεκουράτος. “Να πάθετε αμνησία αμέσως. Ουρλιάζει ο Πίπης. “Ο Ζόφε είναι Βορειομακεδονομάχος, ένας από μας, φίλος και δικός μας και της Αρχαγγέλας μας.”
“Και τώρα τι θα κάνουμε Πίπη; Πάει η περικεφαλαία μας, πάει…” σπαρταράει ο Άρης χτυπώντας στο πάτωμα το νανογιλέκο του. “Κάηκε και η Μόρια και που να ξεσπάσουμε, Πίπη μου,” συμπληρώνει ο Τσεκουράτος. “Μη μου στεναχωριέστε γλυκά μου χουντοκαρατζαφεράκια,” απαντάει γλυκά σαν κροκόδειλος που χασμουριέται ο Πίπης, “ο Σκάϊσε είναι εδώ έτοιμος να γράψει τις υστερίες σας κι εμείς σας ετοιμάζουμε ένα Καρά-Τεπέ που θα κάνει τη Μόρια να μοιάζει με θέρετρο αναψυχής. Για σας και όλους τους χουντοψεκασμένους δουλεύει ο αρχοντιΚούλης μου Γαλοπουλάκης. Δεν το έχετε καταλάβει χουντοκαρατζαφεράκια μου;” Και χωρίς να περιμένει απάντηση, ο Πίπης με ύφος σαρδέλας παστής συνεχίζει την ξενάγηση του με ένα κοπάδι παπαγαλάκια να τον ακολουθεί.
“Αυτό σίγουρα είναι κυβισμός,” παρατηρεί ένα παπαγαλάκι μπροστά σε ένα πινάκα με περίεργα σχήματα όλα μουτζουρωβυθισμένα στης καλιακούδας την μαύρη μαυρίλα. “Φτωχό μου αγαθό παπαγαλάκι,” χαμογελάει ο Πίπης. “Αυτές είναι οι υποσχέσεις του Γαλοπουλάκη σε άνεργους, χαμηλοσυντήριτους και συνταξιούχους.”
“Και γιατί είναι τόσο μαύρο Πίπη;”
“Για να μην το μπερδεύουμε με τις υποσχέσεις που έδωσε στους μικρομεσαίους,” απαντάει ο Πίπης δείχνοντας τους έναν άλλο πινάκα με περίεργα σχήματα, όλα μουτζουρωβυθισμένα σε ένα χρώμα περίεργο καφέ προς το σκατί.
Αμέσως παρακάτω βλέπουν ένα πινάκα γεμάτο μπλε, πράσινες και κίτρινες γραμμές. “Νεκρή φύση;” Ρωτάει ένα παπαγαλάκι. “Όχι,” απαντάει κοφτά ο Πίπης. “Ο Λουδοβίκος των Χιονοδρομικών & Περιπάτων μας δημαρχέζει.”
“Κι αυτό Πίπη;” Ρωτάει ένα άλλο παπαγαλάκι δείχνοντας έναν πίνακα με κεριά να λιώνουν. “Αυτό αγαπητά μου παπαγαλάκια, είναι ο σουρεαλισμός της εξωτερικής μας πολιτικής.” Απαντάει καμαρωτά ο Πίπης.
Και πάνω που ήταν έτοιμος να συνεχίσει ο Πίπης ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο δήμαρχος Κούλης Γαλοπουλάκης με την πάντα κομψή σε μακρύ πλισέ φόρεμα με χρυσές ανταύγειες και λαχανί προς το τραχανί πέδιλα η Μανέστρα Φασονούλα. Στα τέσσερα όλα τα παπαγαλάκια με τον Λούκι να φιλάει το πάτωμα στα πόδια της Μανέστρας. “Ωσαννά και δόξα σε σένα Μωυσή Γαλοπουλάκη σούπερσταρ,” ψέλνει ο Πίπης με φωνή τενόρια σε σι ύφεση φάλτσα.
“Τι κάνετε εδώ;” Ρωτάει ο Γαλοπουλάκης τον πάντα γονατιστό Πίπη. “Θαυμάζουμε τα πορτρέτα σου αρχοντιΚούλη μου.” Απαντάει το παπαγαλάκι ενώ πίσω του ο Λούκι συνεχίζει τις υστερίες και το ποδοφίλημα.
“Δεν πιστεύω να τους έδειξες και τα αρχαία του πατέρα μου;” Κάνει χλωμός ο δήμαρχος Κούλης. “Μα για χαζό με πέρασες αφεντιΚούλη μου; Άλλωστε αυτά τα φυλάμε στην κρύπτη του βρικόλακα με τον πατέρα σου.” Απαντάει ψιθυριστά ο Πίπης και παίρνει βαθιά ανάσα ο δήμαρχος Κούλης. “Όχι δηλαδή, μην μας πούνε κι αρχαιοκάπηλους,” συνεχίζει ο δήμαρχος πάντα ψιθυριστά. “Όχι αφεντιΚούλη μου, μη φοβάσαι μακριά από μας αυτές οι κατηγορίες, σιγά μην γίνουμε και κακΆκης. Εμείς μόνο αρπαχτές από το δημόσιο ταμείο κάνουμε.”
Και κάπως έτσι τέλειωσε και η περιήγηση στην αίθουσα του δημαρχείου με τους πινάκες και τα πορτρέτα του δημάρχου Κούλη Γαλοπουλάκη.
Τέλος ΙΒ’ επεισοδίου
