γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Καλοκαίρι 2016, το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκει νικητή το Brexit. Το πρώτο παγκόσμιας εμβέλειας χτύπημα του λαϊκισμού ήταν ισχυρό.
Μετά από το λίγους μήνες, τον Νοέμβριο του 2016 και στις εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες η μονομαχία Τραμπ-Κλίντον βρήκε νικητή τον Τραμπ και το κύμα των λαϊκιστών άρχισε να βρίσκει πρόσφορο έδαφος, αφού στην αστερόεσσα είχε επικρατήσει ένας άνθρωπος που δεν ήταν από τον κομματικό μηχανισμό της Αμερικής.
Ήταν ένας άνθρωπος που κατάλαβε τι θέλει να ακούσει η βαθιά Αμερική και τι προβλήματα έχει και η ψήφος πήγε σε εκείνον, ενώ η Χίλαρι ήταν η πρώτη γυναίκα που διεκδικούσε την προεδρία και ήταν και μία πρώτη πρώην κυρία του Μπιλ Κλίντον. Για τους Αμερικανούς μάλλον η Χίλαρι ήταν πολύ ελίτ και μία προσωπικότητα ταυτισμένη με το κατεστημένο που δεν ενέπνεε συμπάθεια σε πολλούς. Ο Τραμπ με τις πρωτοφανείς επιθέσεις του απέναντί της κατάφερε και κέρδισε.
Έτσι, στις 9 Νοεμβρίου ξυπνήσαμε όλοι με πρόεδρο τον Τραμπ και όλοι τρέχαμε να δούμε τι τύπος είναι ο ίδιος και εάν τον αλλάξει η προεδρία και εάν θα απορριφθεί από το σύστημα της Ουάσιγκτον ή επιμένει στις ίδιες επιλογές του και εξαγγελίες που είχε πει προεκλογικά.
Μετά την ορκωμοσία του είδαμε ότι ο Τραμπ σαν πρόεδρος είναι ο πρόεδρος των twee και ότι φαίνεται να επιμένει σε αυτά που έλεγε προεκλογικά. Φοβόμασταν ότι θα επιστρέψουμε πίσω στην εποχή του 1945 και του Ψυχρού Πολέμου. Ακούγαμε για το ΝΑΤΟ ότι είναι «παρωχημένο», ότι η Ευρώπη είναι αντίπαλος και βλέπαμε την Αμερική να αποσύρει την ομπρέλα της στήριξης που είχε μετά το σχέδιο Μάρσαλ.
Είδαμε κάτι σαν «bromance» με τον Μακρόν όταν ο ίδιος προσπάθησε να φέρει πιο κοντά τον Αμερικανό πρόεδρο, αλλά ο Τραμπ δεν άλλαξε και πολλά.
Όσο προχωρούσε ο χρόνος και έτρεχε η προεδρία Τραμπ βλέπαμε τον ίδιο να θαυμάζει τον Πούτιν, τον Κίμ, τον Ερντογάν. Με τον Πούτιν συναντήθηκε κιόλας και στην Αμερική σηκώθηκε θύελλα με αυτά που είπε, με τον Κιμ ήθελε να καταφέρει μία συμφωνία για τα πυρηνικά για να πάρει μία υποψηφιότητα γθα το Νόμπελ Ειρήνης και με τον πρόεδρο της Τουρκίας είχε μία σχέση εμπιστοσύνης -και μάλλον κάτι παραπάνω, όπως διαβάσαμε στο βιβλίο του Τζον Μπόλτον.
Η Κίνα για τον Τραμπ ήταν ο νούμερο ένα εχθρός της Αμερικής. Ξεκίνησε έναν εμπορικό πόλεμο που πίεσε την οικονομία της Κίνας, έγιναν κάποιες συμφωνίες για να τερματιστούν οι δασμοί, αλλά για τον Αμερικανό πρόεδρο και τη ρητορική του παρέμεινε ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την χώρα του.
Και εκεί που όλοι βλέπαμε ότι μπορεί να χάσει ο Τραμπ με τις τόσες παλινωδίες που είχε κάνει στην αρχή του 2020 ενσκήπτει στην υφήλιο ο κορωνοϊός. Ο Τραμπ τον αντιμετωπίζει με χαλαρότητα και ειρωνεία, ενώ οι ΗΠΑ μετρούν 8 εκατομμύρια κρούσματα και 224 χιλιάδες θανάτους.
Στην τελική ευθεία για τις εκλογές δεν έγιναν και λίγα. Η Αμερική από τον Μάιο είναι σε αναταραχή μετά την δολοφονία του George Floyd από τον αστυνομικό Ντέρεκ Τσόβιν και το κίνημα Black Lives Matters. Ο Τραμπ αντί να προσπαθήσει να εκτονώσει την κρίση, έριχνε λάδι στη φωτιά και έλεγε ότι είναι «antifa» και μετέθετε την ευθύνη για τις ταραχές στους κυβερνήτες.
Μετά ήρθε πριν από έναν μήνα η εισαγωγή του στο νοσοκομείο Walter Read, γιατί βρέθηκε θετικός στον ιό που τόσο χλεύαζε ο ίδιος. Έδειξε και την στιγμή που αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα υγείας πως και εκεί το αντιμετώπισε με ανευθυνότητα και επιπολαιότητα. Μάλλον το έκανε για να τον συμπαθήσουν όσοι βλέπουν τον κορωνοϊό πιο χαλαρά, αλλά δεν κατάφερε και πολλά.
Έχει διαφορετική άποψη από τον δόκτορα Άντονι Φάουτσι και μάσκα δεν φορούσε πουθενά, σε αντίθεση με τον Μπάιντεν που έλεγε ότι την φοράει παντού.
Ο Joe Biden έκανε μία εκστρατεία καλή και μετέτρεψε τις εκλογές σε δημοψήφισμα για να μπορέσει να επωφεληθεί. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την επικράτησή του, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.
Στα swing states προηγείται με διαφορά, αλλά ο Τραμπ κρατάει τις δυνάμεις του στην βαθιά Αμερική.
Έμεινε λιγότερο από μία εβδομάδα για το εάν έχουμε νέο πρόεδρο ή θα παραμείνει στα ίδια χέρια ο Λευκός Οίκος.
Το ανησυχητικό είναι ότι ένας γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων υποστήριξε με νόημα ότι μετά τις εκλογές, μπορεί να ξεσπάσουν ταραχές.
Ενδιαφέρον θα είναι και τι θα ψηφίσουν οι Αφροαμερικανοί και οι γυναίκες. Ήδη 50 εκατομμύρια Αμερικάνοι έχουν στείλει την επιστολική τους ψήφο, κάνοντας χρήση ενός θεσμού που ο Τραμπ το καλοκαίρι αμφισβητούσε.
Οι πιο κρίσιμες εκλογές στην ιστορία όχι μόνο της Αμερικής φτάνουν και όλος ο κόσμος θα κρατάει την ανάσα του στις 3 Νοέμβριου…
