Σε κάθε περίπτωση τα μέτρα δεν αποτελούν την αρχή του τέλους της κρίσης, καθώς αυτή εντοπίζεται στις υποσχετικές και στη χαμένη αξιοπιστία. Οι δανειστές επιτακτικά ζητούν προ-νομοθέτηση μέτρων καθώς δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη, καμία αξιοπιστία. Η δυσπιστία τους είναι έντονη και εύλογη, καθώς τα πλεονάσματα αφορούνε υπερφορολόγηση και αφαίμαξη των καταθέσεων και όχι έσοδα παραγωγικών δραστηριοτήτων. Οι δε μεταρρυθμίσεις εστιάζονται στη δημόσια διοίκηση, τη δικαιοσύνη, την υπερφορολόγηση, τους απανταχού προστατευτισμούς.
Απαιτείται επιτάχυνση και εκσυγχρονισμός του κράτους δια των μεταρρυθμίσεων και όχι δια της υπερφορολόγησης. Η χώρα δεν έχει ανταγωνιστικές δομές που να δημιουργούνε ένα μακροοικονομικό θετικό κλίμα για ανάπτυξη και το χειρότερο είναι πως οι κυβερνώντες, παρά τους θεατρινισμούς ευαισθησίας, δε διαθέτουν κανένα σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Σήμερα δεν υπάρχει κανένας σοβαρός αναλυτής που να διαβεβαιώνει για το αισιόδοξο των κυβερνητικών επιλογών. Με βραχυχρόνια μπαλώματα και ψευδαισθήσεις έντιμων συμβιβασμών δεν λύνονται τα προβλήματα του λαού.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο καταστροφικό τρόπο προκειμένου να επιδείξουμε την ματαιοπονία μας. Η χώρα, ανεξάρτητα από το ύψος των μέτρων που θα παρθούνε στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης, καθημερινά διολισθαίνει και αρκεί μια ματιά στην αγορά, όπου η πτώση του τζίρου ξεπερνά κάθε φαντασία, καθώς η κατανάλωση βαίνει μειούμενη ακόμη και σε μη ανελαστικές δαπάνες όπως τα τρόφιμα.
Μακροπρόθεσμοι επενδυτικοί σχεδιασμοί είναι ανύπαρκτοι. Η ανησυχία και η αβεβαιότητα μεγεθύνονται. Το 65% των επιχειρήσεων είναι υπερχρεωμένες και με μηδενική ρευστότητα. Τα λουκέτα, ιδιαίτερα στα περιφερειακά μικρομάγαζα, πολλαπλασιάζονται. Επιπλέον 30.000 νέοι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα προστέθηκαν τον Ιανουάριο στην ανεργία, για τους οποίους κανένας δεν θα κρατήσει ντουντούκα, ούτε θα υψώσει υποκριτικά κόκκινα γάντια.
Σχεδίασαν ξεδιάντροπα να τα “πάρουν” εμπροσθοβαρώς από όλους, με κάθε τρόπο και κάθε κόστος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ώστε να πουλήσουν μια αδιόρατη ελάφρυνση του χρέους στα τέλη της θητείας, προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία. Η λιτότητα τελείωσε, έρχεται η ανάπτυξη. Αμόλα καλούμπα σύντροφοι…
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
