γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Οι εκλογές στην Ισπανία απέδειξαν κάποια πράγματα που λίγο πολύ όλοι γνωρίζαμε ή φανταζόμασταν. Τώρα, ωστόσο, έγιναν φανερά και σε όσους τα αμφισβητούσαν. Ποια είναι αυτά; Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
- Ο αριστερόστροφος λαϊκισμός που ξεκίνησε από την Ελλάδα, από το κίνημα των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος, και επεκτάθηκε στην Ευρώπη με διάφορες μορφές (στην Ισπανία με τους Podemos), άρχισε να υποχωρεί. Η απώλεια σχεδόν της μισής δύναμής τους για τους Podemos, δείχνει ότι ο λαός «ξύπνησε» και βλέπει πλέον ότι οι «αγανακτισμένοι» της Αριστεράς δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια άλλη μορφή πλιατσικολόγων που όταν τους δόθηκε η δυνατότητα, το μόνο που φρόντισαν ήταν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Και μπορεί στην Ισπανία να έπαιξε ρόλο η βίλα του Ιγλέσιας, στην Ελλάδα, σίγουρα, αντίστοιχο ρόλο αναμένεται να διαδραματίσουν οι Πετσίτιδες, οι Παππάδες, οι Πολάκηδες, καθώς με τη δράση τους έχουν δείξει ότι το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» δεν υπήρχε ποτέ. Αντίθετα εκείνο που υπήρχε ήταν φασίζουσες συμπεριφορές όπως αυτή του κ. Πολάκη απέναντι σε ΑμεΑ.
- Η Κεντροαριστερά με τη μορφή των παραδοσιακών σοσιαλιστικών κομμάτων, όταν δείχνει σοβαρότητα και ρεαλισμό, μπορεί να επανέλθει στο κυβερνητικό προσκήνιο. Αρκεί να αποβάλλει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αποτέλεσαν τη μήτρα του αριστερόστροφου λαϊκισμού. Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ είναι τυχερό γιατί μόνοι τους οι λαϊκιστές της κεντροαριστεράς που αποτελούσαν το βασικό κορμό του κόμματος, όντας ταυτισμένοι με την εξουσία, εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα είναι, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ φθίνει, να μη τους θεωρήσει «άσωτους υιούς» και να μη τους δεχθεί ξανά στις αγκάλες του. Γιατί δεν είναι «υιοί» αλλά θανατηφόροι «ιοί» που κατατρώγουν τις σάρκες της συγκεκριμένης παράταξης. Γιατί όσο και αν διαφωνεί κανείς με το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΙΝΑΛ (όπως θέλετε πείτε το) εκείνο που έχει σημασία είναι να υπάρχουν στο πολιτικό σκηνικό κόμματα με τα οποία στην κρίσιμη για το έθνος ώρα, υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης.
- Η κεντροδεξιά δεν αντέχει τις ιδεολογικές στροφές και υποχωρήσεις. Η στροφή προς τα δεξιά – λόγω του φόβου των ακροδεξιών- των παραδοσιακά κεντροδεξιών της Ισπανίας, όχι μόνο έφερε απώλειες στο κόμμα αυτό, αλλά δημιούργησε και την ανάγκη κάλυψης του φιλελεύθερου χώρου από άλλο κόμμα, το οποίο οι Ισπανοί στήριξαν. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ζωή απεχθάνεται τα κενά. Αυτό αποτελεί κανόνα. Η πολιτική είναι κομμάτι της ζωής. Και γι’ αυτό το κενό που άφησε με την πολιτική της στροφή η Δεξιά στην Ισπανία, καλύφθηκε.
- Οι ψηφοφόροι προτιμούν τους ορίτζιναλ και όχι τους ιμιτασιόν. Γιατί να ακολουθήσουν σε μια δεξιά στροφή την Κεντροδεξιά όταν μπορούν να εκφραστούν από την Ακροδεξιά; Όπως επίσης, γιατί να ακολουθήσουν σε μια φιλελεύθερη στροφή τον κ. Τσίπρα, σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της οικονομίας, όταν αυτό μπορεί να το κάνει καλύτερα ο εκφραστής του Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα, ο κ. Μητσοτάκης;
- Η απογοήτευση από την πολιτική των εκσυγχρονιστών της Αριστεράς, αλλά και η αδυναμία της Κεντροδεξιάς να υπερασπιστεί τις θέσεις της ενδυναμώνουν την ακροδεξιά. Ο λαός προτιμά τις καθαρές λύσεις και όχι τις παλινωδίες. Παράδειγμα: Η ΝΔ στην Ελλάδα από την αρχή ήταν υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων και κατά της ύπαρξης ασύλου. Στην αρχή λοιδορήθηκε και κατηγορήθηκε. Η ζωή την δικαίωσε, καθώς η πλειονότητα των πολιτών πλέον ασπάζεται αυτές τις θέσεις. Το ίδιο πρέπει να επιμένει σε θέσεις πατριωτικές που δεν έχουν σχέση με τον εθνικισμό της Χρυσής Αυγής ή άλλων ακροδεξιών μορφωμάτων.
- Το θράσος του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει όρια. Ο άνθρωπος που ταυτίσθηκε όσο κανείς άλλος ευρωπαίος ηγέτης με τους Podemos και τον ηγέτη τους, όχι μόνο δεν βρήκε να πει μια λέξη για την εκλογική τους συντριβή αλλά επιχείρησε να οικειοποιηθεί την επιτυχία των σοσιαλιστών του Σάντσεθ. Για τον Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχει ούτε ιερό, ούτε όσιο. Υπάρχει μόνο το μακιαβελικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Τον «φτύνουν» και προσπαθεί να πείσει ότι «ψιχαλίζει». Και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να πείσει για τη δική του αλήθεια και όχι για την πραγματικότητα. Γι’ αυτόν ισχύει ότι αν δεν τον συμφέρει η πραγματικότητα τόσο χειρότερα για την πραγματικότητα, όχι φυσικά για τον ίδιο. Και κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει πόσο επικίνδυνη είναι μια τέτοια αντίληψη για την οικονομία αλλά και για την ίδια τη δημοκρατία.
Τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ισπανία δεν είναι χρήσιμα μόνο για πολιτικά συμπεράσματα. Είναι χρήσιμα και ως πολιτικός οδηγός, που μπορούν να οδηγήσουν στην καθοριστική ήττα του αριστερόστροφου λαϊκισμού στην Ευρώπη, αλλά και σε φραγμό της ακροδεξιάς ανόδου.
