γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Για τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, η ανθρώπινη ζωή καθορίζεται από τρεις σταθμούς: τη γέννηση, τον έρωτα και τον θάνατο. Το θάρρος απέναντι σε αυτά αποτελεί ίσως τη σαφέστερη ένδειξη της αξίας ενός ατόμου, τη δύναμή του να επιβληθεί όχι μόνο στους ατομικιστικούς του φόβους, μα και στις διάφορες κοινωνικές οριοθετήσεις. Από τους περήφανους Κρητικούς αντάρτες που αρνούνταν πεισματικά να τους δέσουν τα μάτια μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, έως την καθημερινή ενσάρκωση κορναρικών προτύπων, οι αποδείξεις της ηθικής ανωτερότητας και της πνευματικής ελευθερίας δεν σπανίζουν στον ρου της ιστορίας. Ορισμένες μάλιστα φορές, οι ήρωες οφείλουν να αντιμάχονται της ευγενούς πλην διόλου τίμιας πλειοψηφίας.
Για τα μέλη της LGBTQ κοινότητας, η επίδειξη ενός τέτοιου ηρωισμού αποτελεί καθημερινότητα. Ίσως ακούγεται γελοίο, μα τον 21ο αιώνα υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι χλευάζονται ή προπηλακίζονται αν κρατήσουν από το χέρι, αν φιλήσουν ή αν αγκαλιάσουν τον σύντροφό τους. Τον 21ο αιώνα υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι εγκαταλείπονται από τις οικογένειές τους λόγω των ερωτικών τους προτιμήσεων. Τον 21ο αιώνα υπάρχουν άνθρωποι, οι οποία αναγκάζονται να μην λένε δημόσια τη λέξη «σ’ αγαπώ», απλώς και μόνο επειδή ίσως προκαλέσουν τα χριστά ήθη ενός άγνωστου άγριου περίγυρου. Τον 21ο αιώνα δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι που δεν λογίζονται σαν άνθρωποι, λόγω μίας συγκεκριμένης τους προτίμησης.
Οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις βιαιοπραγίας εναντίον ομοφύλων είναι εκατοντάδες στην Ελλάδα. Ανάλογα περιστατικά φυσικά καταγράφονται σε όλο τον κόσμο. Η εικόνα των δύο αιμόφυρτων γυναικών στο μετρό του Λονδίνου αποτελεί μια σαφή απόδειξη της μηδαμινής εξέλιξης των δυτικών κοινωνιών, αν όχι μιας σύγχρονης ηθικής σήψης. Και ναι, οι εν λόγω επιθέσεις αφορούν το σύνολο των πολιτών, αφού στρέφονται εναντίον της ελευθερίας εν γένη. Παρότι δηλαδή απτά παραδείγματα δυστυχώς αποδεικνύουν το αντίθετο, οι νόμοι δεν υφίστανται μόνο για να υπογραμμίσουν την υπεροχή των λευκών ετερόφυλων ανδρών. Η φύση τους βασίζεται στην προσπάθεια αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ διαφορετικών ατόμων, τα οποία οφείλουν όχι μόνο να σέβονται, αλλά και να τιμούν τη διαφορετικότητά τους. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε καταπάτηση της ελευθερίας της ερωτικής προτίμησης θίγει τον άνθρωπο ξεχωριστά και εν συνόλω.
Επιστρέφοντας στους αρχαίους φιλοσόφους και το περιγραφικό τους τρίπτυχο, ο ορισμός του μη κανονικού ανθρώπου -αυτού δηλαδή που δεν ζει εντός μιας φυσικής κανονικότητας- φαντάζει εύκολος: ανώμαλος είναι εκείνος που αδυνατεί να γεννηθεί, να ερωτευτεί ή να πεθάνει. Αφού λοιπόν το πρώτο και το τελευταίο είναι αναπόφευκτα, ο ανώμαλος αδυνατεί με τη θέλησή του να βιώσει τον έρωτα. Κι αυτή του η ανωμαλία γίνεται επικίνδυνη για την κοινωνία όταν καταστρέφει τις ζωές άλλων ατόμων, αυτών που έχουν την τόλμη να επιλέξουν τον τρόπο εκδήλωσης των συναισθημάτων τους. Πολύ περισσότερο, η στάση του προσβάλει όσους δεν ανήκουμε στους LGBTQ, μα ανεχόμαστε τις επιθέσεις εναντίον τους.
