γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
«Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια» λέει ο λαός και έχει δίκιο. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα γεγονότα από την οπτική γωνία που μας παρουσιάζονται και ξεχνάμε να τα αναλύσουμε, να τα αποδομήσουμε όπως ένα μικρό παιδί για να τα δούμε όπως πραγματικά είναι. Μπορούμε όμως να δούμε κάτι διαφορετικό σε ένα θέατρο πέρα από αυτό που μας παρουσιάζουν; Μπορούμε να δούμε κάτι διαφορετικό στο διαζύγιο Τσίπρα-Καμμένου πέρα από αυτό που δείχνουν οι προσεχτικά τοποθετημένες κάμερες; Ίσως, αν παλίμπαιδίσουμε.
Ας παλιμπαιδίσουμε λοιπόν και ας ρωτάμε όπως τα παιδάκια.
Ο Καμμένος με μερικούς Βουλευτές του έφυγε από την συγκυβέρνηση.
Γιατί;
Έφυγε γιατί δεν ήθελε να στηρίξει την συμφωνία των Πρεσπών.
Γιατί;
Επειδή ήταν προεκλογική του θέση το να μη περιέχεται ο όρος «Μακεδονία» στο όνομα των γειτόνων μας και ήθελε να δείξει ότι είναι πιστός σε αυτήν.
Γιατί;
Γιατί αυτοί που τον ψήφισαν δεν είναι και πολύ ικανοποιημένοι και θα αναγκαστεί να ξαναζητήσει την ψήφο τους για να ξαναείναι στη Βουλή.
Γιατί;
Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να είναι στη Βουλή. Παρά τις πολύ καλές του σχέσεις με τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι εφικτό το να είναι ο ίδιος υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ με σταυρό ή στο επικρατείας.
Γιατί;
Γιατί υπάρχουν πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλουν τον Πάνο Καμμένο και τα προβλήματα που κουβαλάει μαζί του και ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται οπωσδήποτε να τους έχει ικανοποιημένους.
Γιατί;
Επειδή χρειάζεται τη στήριξή τους ή την ανοχή τους.
Γιατί;
Προφανώς επειδή δεν έχει τον έλεγχο του κόμματος όπως παλιά και θέλει να διατηρήσει ή να αυξήσει τον έλεγχο που έχει.
Γιατί;
Γιατί όσο ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει ελπίδες ότι θα ξαναέρθει στην εξουσία, είτε λόγω εκλογικού νόμου, είτε λόγω δεξιάς παρενθέσεως, είτε με κάποια άλλη εξέλιξη που δεν μπορούμε σήμερα να προβλέψουμε. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν να είναι ο Αλέξης Τσίπρας πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί;
Γιατί πλέον υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια στο κόμμα και τώρα πια δεν θεωρείται απίθανη μια αλλαγή προσώπου και ταυτότητας την επόμενη των εκλογών.
Γιατί;
Γιατί πλέον ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε το 3%, ούτε το να είναι αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε το να γίνει μια φορά κυβέρνηση. Πλέον στόχος είναι να εναλλάσσεται τακτικά στην κυβέρνηση όπως έκανε παλιά το ΠΑΣΟΚ και πολλοί θεωρούν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν με τον Τσίπρα ως πρόεδρο του κόμματος.
Γιατί;
Γιατί είναι ταυτισμένος με τις κάλπικες προεκλογικές υποσχέσεις του, με τις κωλοτούμπες, με μερικά μνημόνια, με το διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας στη Μόρια, με το αρκετά διχαστικό θέμα του Σκοπιανού και με τον τοξικό Πάνο Καμμένο, τον βασικό συνοδοιπόρο και σύντροφό του στον λαϊκισμό. Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ πλέον θεωρούν ότι μια πιο προσγειωμένη προσωπικότητα ίσως να είναι καλύτερη για το σταδιακό άνοιγμα που επιχειρείται προς το κέντρο, ακόμα και αν δεν έχει τη ρητορική δεινότητα του Τσίπρα. Άλλωστε, στο παρελθόν έγινε Πρωθυπουργός μέχρι και ο Γιώργος Παπανδρέου με τα σπαστά ελληνικά του (και μας άφησε και παρακαταθήκη την έκφραση «τροφή για σκέψη»), σε μερικά… χρονοντούπαλα θα κολλήσουμε;
Να λοιπόν το γιατί ο Καμμένος δεν κάνει και τώρα το κολπάκι που έκανε πέρυσι στην πρόταση δυσπιστίας, όταν θα μπορούσε όντως να αλλάξει κάτι στο Σκοπιανό. Γιατί κοιτάζει την επιβίωσή του και ο Τσίπρας, που κοιτάζει τη δική του, δεν είναι πρόθυμος να του πετάξει σωσίβιο. Ή, βέβαια, μπορείτε να αγνοήσετε ολόκληρο το άρθρο και να πιστέψετε ότι το θεατράκι που είδαμε έγινε για το καλό της πατρίδας μας και από αγάπη για τον Έλληνα και τη Μακεδονία. Δεν θα το πίστευε ούτε μικρός ούτε τρελός αυτό το πράγμα, αλλά δεν σας εμποδίζει κανένας από το να το πιστέψετε. Εδώ πιστέψαμε άλλα χειρότερα και κακοστημένα, στο καλοστημένο θέατρο θα κολλήσουμε;
