Η κατάφωρη αδικία της Καρδίτσας από την ακαδημαϊκή υποβάθμιση, καλό είναι να μας κάνει να αναρωτηθούμε για τα τυχόν δικά μας λάθη και παραλείψεις ή έστω την αδυναμία να αντιληφθούμε όχι μόνο την αξία, μα και το ρόλο μιας πανεπιστημιακής σχολής ή ενός τμήματος ΤΕΙ σ’ έναν τόπο.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν τι κάναμε εμείς και ποια ήταν η στάση μας απέναντι στις σχολές και τα τμήματα; Ποιες ήταν οι προσπάθειες μας ώστε να συνδεθεί η λειτουργία τους με τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας; Πότε επιδιώξαμε η γνώση που παρέχεται εκεί να “περάσει” εν μέρει φυσικά, ή να βρει εφαρμογές και χρήση με βάση την τοπική ζήτηση;
Για να γίνω πιο κατανοητός, ρωτάω πόσα συνέδρια σχετικά με το αντικείμενο των σχολών και τμημάτων που είχαμε και έχουμε, έγιναν ή σχεδιάζονται να γίνουν στην Καρδίτσα με πρωτοβουλία κάποιου τοπικού φορέα; Αλλά αν τα συνέδρια είναι όνειρο θερινής νυκτός, σε πόσες ημερίδες, σε πόσες διαλέξεις ζητήσαμε τη συμμετοχή και την επιστημονική κατάρτιση των πανεπιστημιακών μας;
Το Πανεπιστήμιο είναι αυτοδιοίκητο και συνεπώς δεν μπορούμε να του υποδείξουμε ούτε να απαιτήσουμε από αυτό. Ακόμα και να μπορούσαμε θα ήταν άτοπο και τραγικό λάθος οποιαδήποτε παρέμβαση στη λειτουργία του. Μπορούμε όμως με δικές μας πρωτοβουλίες να συμβάλλουμε στην ενίσχυση του ρόλου του. Κανένα πανεπιστήμιο δεν αρνείται τις ευκαιρίες για σύνδεση της γνώσης με την εφαρμογή της, αρκεί βέβαια να του ζητηθεί και να υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Τέτοιες προϋποθέσεις έπρεπε να παρέχουμε στις δικές μας σχολές και τόσο ισχυρούς δεσμούς έπρεπε να αναπτύξουμε μ’ αυτές. Σ’ ολόκληρη τη γη κανένα πανεπιστήμιο δεν αρνήθηκε τη συμμετοχή του σε δράσεις που προήγαγαν ή εφάρμοζαν τη γνώση. Εμείς πότε ζητήσαμε μια ανάλογη συμμετοχή; Πότε δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για μια τέτοια σχέση; Πότε φτιάξαμε τελικά ισχυρά ερείσματα γύρω από την ύπαρξη των σχολών;
Τα ερωτήματα είναι δεκάδες και με εύρος που μπορεί να κυμανθεί από τις εγκαταστάσεις μέχρι την έρευνα.
Για τους φοιτητές τι κάναμε; Τα παιδιά αυτά πέρα από την αξία τους σαν μελλοντικοί επιστήμονες είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της Καρδίτσας τόσο στους τόπους απ’ όπου κατάγονται και ζουν, όσο και στην ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα. Πότε σταθήκαμε κοντά στους φοιτητές ακόμα και με την έννοια της διευκόλυνσης στη διεύρυνση του γνωστικού τους αντικειμένου; Δηλαδή πως τους βοηθάμε να γίνουν καλύτεροι; Πως συνδέει η Καρδίτσα αυτά που μαθαίνουν, μ’ αυτά που παράγει;
Κι εδώ τα ερωτήματα είναι δεκάδες, όμως καλό είναι όχι μόνο να δούμε τις δικές μας ευθύνες, αλλά με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις, να διορθώσουμε επιτέλους την πορεία μας.
Οι Πανεπιστημιακές σχολές και τμήματα σ’ έναν τόπο είναι ευλογία, δεν είναι απλώς τα ενοίκια μερικών εκατοντάδων φοιτητών. Η αξιοποίηση αυτής της “αξίας” σημαίνει πλεονεκτήματα, σημαίνει πρόοδος, σημαίνει ανάπτυξη.
Πρώτος (από τις 23 Φλεβάρη) επεσήμανα τις δυσάρεστες εξελίξεις που μας περίμεναν λέγοντας μάλιστα τότε, μεταξύ άλλων:
“Ακόμα κι αν δεν ήταν αναμενόμενο (που ήταν), θα έπρεπε τουλάχιστον να μας διακατέχει η καχυποψία και η επιφυλακτικότητα, από τη στιγμή που ο υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου προανήγγειλε αλλαγές στον εκπαιδευτικό χάρτη της χώρας. Αντ’ αυτού, εμείς περιμέναμε για άλλη μια φορά να βρεθούμε προ τετελεσμένων και να αντιδράσουμε με κραυγές απελπισίας κατόπιν όμως εορτής (όπως άλλωστε κάνουμε συνήθως).
Με τα τμήματα των ΤΕΙ να διαγράφονται από το χάρτη της Καρδίτσας και…”
Ειλικρινά λυπάμαι που δικαιώθηκα. Είναι όμως καιρός να αντιμετωπίσουμε με την δέουσα σοβαρότητα την ύπαρξη των σχολών στην Καρδίτσα. Αν το είχαμε κάνει τα πράγματα σήμερα θα ήταν διαφορετικά. Ακόμα και η στάση του κόσμου στις έσχατες αντιδράσεις θα ήταν άλλη.
