γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Τα δημοσιονομικά πακέτα που δόθηκαν από την άνοιξη και συνεχίζουν ήταν καθοριστικά για την οικονομία του lock down καθώς τόνωσαν την κατανάλωση, στήριξαν τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους. Οι πληρωμένες αναστολές εργασίας, η παράταση των επιδομάτων, οι αναστολές ΦΠΑ, φορολογικών υποχρεώσεων και δανείων, η άδικη εν μέρει μείωση ενοικίων και η επιστρεπτέα προκαταβολή είναι μερικά μόνο από τα μέτρα τόνωσης.
Σήμερα, παρά τις δυσκολίες υπάρχουν πολλές πηγές μικροχρηματοδότησης και μάλιστα με λιγότερες εγγυήσεις. Προφανώς για μια καταχρεωμένη επιχείρηση δεν είναι εφικτό. Αλλά πόση επιπλέον στήριξη χρειάζεται μια τέτοια επιχείρηση για να γίνει εντελώς χρεοκοπημένη.
Οι λογής κομματικοί και υπερκομματικοί φωστήρες επιμένουν στο δωρεάν χρήμα όταν είναι γνωστός ο κίνδυνος των νέων κόκκινων δανείων. Μια παρωχημένη επιχειρηματικότητα επιδιώκει στην αναμπουμπούλα έσοδα. Περίπου 60δις είναι σήμερα τα κόκκινα δάνεια, χωρίς να υπολογίζουμε τα 8 με 10 περίπου νέα, εξαιτίας της υγειονομικής κρίσης. Αλλά το χειρότερο σενάριο μιας έκτακτης εισφοράς, προσφέρεται από τους συνδικαλιστές του επιχειρείν.
Αντί λοιπόν τα αφεντικά των συλλόγων να υπερτονίζουν την ανάγκη εκσυγχρονισμού των επιχειρήσεων και την εγκατάλειψη του αντιπαραγωγικού μοντέλου της χωριάτικης και του σουβλατζίδικου, εκσφενδονίζουν προτάσεις για έκτακτη εισφορά κοινωνικής δικαιοσύνης δήθεν, από τις ελάχιστες κερδοφόρες επιχειρήσεις, για να κρατηθούνε όλοι. Να τιμωρηθούνε δηλαδή οι επιχειρήσεις που εκσυγχρόνισαν υποδομές και προσωπικό, προκειμένου προβληματικές και αντιπαραγωγικές επιχειρήσεις να κρυφτούνε κάτω από το χαλί.
Οι εναπομείνασες δηλαδή ελάχιστες κερδοφόρες επιχειρήσεις, να πληρώσουν πέραν του δημοσίου και τα επιχειρηματικά κουφάρια. Λες και τόσα χρόνια δεν στύβονταν και αυτές από τον περιορισμό της ζήτησης και την έλλειψη ρευστότητας.
Καθότι λοιπόν οι λογής προεδρίσκοι, κομματικοί και συνδικαλιστικοί, από ανιδιοτελή κίνητρα ορμώμενοι ενδιαφέρονται να είναι όλοι μέσα, θα ήταν θαρραλέο και ειλικρινές, προκειμένου για έκτακτη εισφορά, να εστιάσουν στις κοινωνικές ομάδες που επλήγησαν λιγότερο ή και καθόλου από την κρίση. Ο άνεργος δεν αποταμιεύει, ούτε η νέα κοινωνική τάξη των επιδοματούχων. Αντίστοιχα η συντριπτική πλειονότητα των ιδιωτικών υπαλλήλων και των μικροεπιχειρηματιών που στέκουν μήνες τώρα άπραγοι. Άρα η βεβαιωμένη σημαντική αύξηση των καταθέσεων στις τράπεζες αφορά κύρια τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους.
Ας εστιάσουν εκεί λοιπόν το ανιδιοτελές ενδιαφέρον τους για τους μικροεπιχειρηματίες, διαφορετικά ας αποδεχτούνε το μονόδρομο για το δωρεάν χρήμα, που είναι η συντριπτική αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας.
