γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η αντιπαράθεση ήταν ήπια και το πολιτικό τοπίο δείχνει ξεκάθαρο. Συνέβαλε η μετριοπάθεια και η ποικιλία των επιχειρημάτων του Κυριάκου και αντίστοιχα ο παροπλισμός πρωτοκλασάτων τοξικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Πολάκης, ο Ραγκούσης και λοιποί αμοραλιστές. Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης περισσότερο ξεσκέπασε τα έωλα επιχειρήματα και το νόθο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, παρά αποδόμησε το παλαιό πολιτικό σύστημα.
Με το πλεονέκτημα του μακιαβελικού λαϊκισμού το ’15 ο Αλέξης δοκιμάστηκε. Πληρώσαμε ακριβά τη θεωρία του ιπτάμενου γαϊδάρου. Τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα τσακίστηκαν. Είναι νωπές οι μνήμες των capital controls και τραπεζικών ουρών. Νωπές οι ύβρεις περί γερμανοτσολιάδων Μερκελιστών. Νωπή η διεθνιστική ιδεοληψία του λαθρομεταναστευτικού στις Μόριες και Ειδομένες. Περισσότερο όμως είναι νωπές εκείνες του κινήματος της γραβάτας και της ιδεοληπτικής εξαθλίωσης της μεσαίας τάξης, δια της φοροασφαλιστικής απομύζησης.
Η συνειδητή επιλογή φτώχειας δηλαδή και η εξίσωση όλων προς τα κάτω. Αυτό που ο Κατρούγκαλος πρόσφατα επιχειρηματολογώντας ομολόγησε ως δίκαιο και η περισπούδαστη Θεανώ αναγνώρισε ως μεσαία τάξη. Απόρροια της διαδικασίας «βασάνου», για την καταστροφή που επέφεραν οι ιδεοληψίες του, εφευρέθηκαν οι βολικές αυταπάτες. Αλλά το ’19 το πλεονέκτημα είχε γίνει μειονέκτημα και το ’23 μετά τη διακυβέρνηση του Κυριάκου το μειονέκτημα έγινε διπλό. Οι πολίτες είδαν περιχαρείς τις άφρονες διεθνιστικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ να σκοντάφτουν στο φράχτη του Έβρου.
Οι πολίτες και μάλιστα οι ηλικιωμένοι, γνωρίζουν καλά πως την ώρα που ορισμένοι ρίσκαραν την υγεία τους με πορείες και διαδηλώσεις, η κυβέρνηση έκανε θυσίες για να τους προστατεύσει. Θυσίες για να διασώσει την εργασία και τις επιχειρήσεις. Θυσίες για να καλύψει την ενεργειακή φτώχεια που απειλούσε τους πολίτες. Θυσίες για να ενισχύσει τους οικονομικά ασθενέστερους από τη λαίλαπα του πληθωρισμού. Η κοινωνία παρά τις πολλαπλές κρίσεις στάθηκε όρθια.
Η αναπόφευκτη σύγκριση δείχνει πως για ότι είχε τάξει ο Αλέξης έκανε το εντελώς αντίθετο, ενώ από εκείνα που ο Κυριάκος υποσχέθηκε, μάλλον έκανε περισσότερα, δεδομένου και των πολλαπλών παγκόσμιων κρίσεων. Η εμπιστοσύνη και αξιοπιστία πιστώνονται στην κυβέρνηση. Πλέον ο άκρατος λαϊκισμός του Αλέξη, μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο, τοποθετεί τον πήχη της αλλαγής στις 50 ημέρες και σε κοστολογημένα ψίχουλα υποτίθεται, που η σημερινή κυβέρνηση αρνείται να δώσει. Εστιάζει πάλι σ΄ ένα συμβόλαιο δυσαρέσκειας και όχι σε συμβόλαιο προόδου, επόμενης ημέρας για τη χώρα. Αλλά το σουρεαλιστικό του αφήγημα αποκρύπτει τις ανομολόγητες επώδυνες εκπλήξεις, τις νέες αυταπάτες. Ποιος ειλικρινά θα τον επίλεγε προκειμένου να διαχειριστεί την επιχείρησή του, το σπίτι του;
