Σύμφωνα με το Σύνταγμα λοιπόν, ασφαλώς ο εργαζόμενος έχει το δικαίωμα να απεργήσει, αλλά δεν λέει πουθενά το Σύνταγμα ότι, όταν απεργεί, πρέπει οπωσδήποτε να βγει στο δρόμο και να ρημάξει ό,τι βρει μπροστά του, ούτε και να σταματήσει το άλλον να πάει στη δουλειά του. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, μπορεί ο απεργός να κάνει συγκεντρώσεις, με την έγκριση της αστυνομίας όταν γίνεται στο ύπαιθρον, αλλά «άοπλος» και όχι με καδρόνια για κοντάρια σημαιών. Επίσης, σύμφωνα με το Σύνταγμα, (άρθρο #23 παρ. #2), απαγορεύεται ρητώς και κατηγορηματικώς στους δικαστικούς και στα Σώματα Ασφαλείας να απεργήσουν «με οποιαδήποτε μορφή» και ότι «οι αποδοχές των δικαστικών είναι ανάλογες με το λειτούργημά των», (άρθρο #88, παρ. #2). Παρ’ όλα αυτά όμως, με στόχο να υπεραμυνθεί των παράνομων απεργιακών κινητοποιήσεων των δικαστικών, η πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων, μας λέει με στόμφο ότι οι αμοιβές των δικαστών είναι συνταγματικά κατοχυρωμένες, ανακριβώς, και την ίδια ώρα αγνοεί και δεν αναφέρει την απαγόρευση της απεργίας από το κλάδο της.
Συμφωνώ ότι οι δικαστές είναι ειδική κατηγορία εγαζομένων, και επιτελούν λειτούργημα για το οποίο πρέπει να πληρώνονται αξιοπρεπώς. Εκείνο που υποστηρίζω όμως είναι ότι στη προκειμένη περίπτωση, όλοι ανεξαιρέτως θα πρέπει να συμβάλουν στη διάσωση της χώρας. Πως περιμένουν σεβασμό, όπως ζητάει η κυρία προεδρος από τη κυβέρνηση και το λαό, αφού καταφεύγουν σε συμπεριφορές που δεν αναδεικνύουν το αξιοσέβαστο της θέσης των; Ο σεβασμός δεν νομοθετείται, κερδίζεται. Είναι τραγικό, ότι αυτή η ασυνέπεια προέρχεται από τους δικαστικούς και τα Σώματα Ασφαλείας, στους δύο αυτούς πυλώνες της κοινωνίας, στους οποίους σε δύσκολες στιγμές ο λαός καταφεύγει για στήριγμα και παραδειγματισμό, με αποτέλεσμα, αυτή την ώρα που το χρειάζεται,να μη μπορεί να βρει κάπου να ακουμπήσει.
Το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος,(# 120, παρ. #4), μας λέει: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στο πατριωτισμό των Ελλήνων». Και το εναγώνιο ερώτημα αναφύεται, υπάρχει άραγε ο απαιτούμενος πατριωτισμός;
Κωνσταντίνος Λυκογιάννης
