Σε δυο από τις ομιλίες μου το κοινό ήταν μεν πολυσυλλεκτικό αλλά μεγάλο μέρος του ήταν ακαδημαϊκοί ή άνθρωποι που κινούνται σε ακαδημαϊκούς χώρους και περίμενα κάποιες σκέψεις πέρα από το τετριμμένο οι πολιτικοί φταίνε για όλα. Και τελικά φταίνε για όλα οι πολιτικοί; Αυτή είναι λοιπόν η πραγματικότητα μας σήμερα; Αφήνουμε τις ζωές μας στα χέρια ανίκανων και διαφθαρμένων που μας εκμεταλλεύονται και το κάνουμε μάλιστα με επιλογή μας; Τέτοια αυτοκαταστροφή;
Και τα αποτελέσματα είναι εξ ισου καταστροφικά. Εκτός από ένα χρεωμένο κράτος μια κοινωνία σε απόγνωση που αφήνει παράσιτα του πολιτικού φάσματος όχι μόνο να φυτρώνουν αλλά και να πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα στο όνομα της δημοκρατίας και κάνοντας σημαία τους αυτή ακριβώς τη διαφθορά και ανικανότητα των πολιτικών.
Ένα από τα βραδιά που έμεινα στη Μπολόνια είχα την τιμή και την τύχη να μένω στο ίδιο ξενοδοχείο με μια ομάδα βρετανών καθηγητών ιστορίας που είχαν έρθει στην ιταλική πόλη για ένα συνέδριο και όπως ήταν φυσικό περάσαμε σε ιστορικές συγκρίσεις με όλους να συμφωνούν ότι ζούμε μέρες του 1920 που είχαν σαν αποτέλεσμα την άνοδο του φασισμού και του Χίτλερ με όλες τις ολέθριες συνέπειες για όλο το κόσμο. Και τότε για όλα έφταιγαν οι πολιτικοί και τότε η σωτηρία ερχόταν από μια εσωστρεφή, φοβισμένη, ρατσιστική και προκατειλημμένη προς τα πάντα που διέφεραν κοινωνία που αντλούσε την δύναμη της από τις ανασφάλειες της.
Αλλά μήπως την πατάμε σε αυτό το θέμα όλοι μας όπως την πατάμε και εμείς οι μετανάστες πολλές φορές; Θυμάστε πριν από μερικές Παρασκευές σας μίλησα για το πώς ένα γεγονός μπορεί να στιγματίσει μια ολόκληρη εθνική ομάδα και να την κινηγάει για μεγάλο χρονικό διάστημα γινόμενο εφιάλτης; Θυμάστε σας είχα γράψει για τον Έλληνα που σκότωσε την γυναίκα του και ξαφνικά όλοι οι έλληνες γίναμε δολοφόνοι η για τα πανεπιστημιακά μου χρόνια που επειδή δυο έλληνες είχαν κατακλέψει όλους τους συμφοιτητές τους για χρόνια ολόκληρα κάθε Έλληνας φοιτητής ήταν και κλέφτης;
Διάβαζα σήμερα ειδήσεις από την Ελλάδα και είδα καινούργιες λίστες με υπό έρευνα πολιτικούς για θέματα διαφθοράς και παράνομου πλουτισμού στην Ελλάδα. Μετά τους Βουλγαράκη, Μεϊμαράκη και Λιάπη που είχαν προηγηθεί στις αρχές τις προηγούμενης εβδομάδας ακόμα τρεις δεκάδες ονόματα ακολουθούσαν με κάποια να επαναλαμβάνονται συμπεριλαμβανομένου αυτού του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο Άκης είναι ήδη φυλακή και δεν ξέρω πόσο ακόμα θα μείνει αλλά ο Άκης αποδείχτηκε ένοχος και αυτό θα τον ακολουθήσει όχι μόνο εν ζωή αλλά και στην ιστορία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Άκης πριν από μια δεκαετία δεν ήταν απλά ισχυρός μέσα στο τότε κυβερνητικό κόμμα, αλλά πανίσχυρος. Για δυο δεκαετίες ήταν κομμάτι της ιστορίας. Τώρα το μόνο που έμεινε από αυτόν είναι μια κηλίδα βρώμας και διαφθοράς που θα συνοδεύει το όνομα του για πάντα, ακόμα και τους απογόνους του. Βλέπετε η ιστορία σε αντίθεση με τους ανθρώπινους νόμους είναι αμείλικτη.
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Ο Βουλγαράκης, ο Μεϊμαράκης και ο Λιάπης είναι υπό έρευνα και η έρευνα θα αποδείξει αν είναι ένοχοι η αθώοι όπως ακριβώς ισχύει και για κάθε πολίτη αυτής χώρας. Αν και η πρώτες επιεικώς απαράδεκτες αντιδράσεις του πρόεδρου της ελληνικής βουλής – προσπάθεια φίμωσης και λασπολογία του κατά τα αλλά γνωστού δημοσιογράφου που κάνει τη δουλειά του – και που καθ’ όλα θυμίζουν τις ανάλογες αντιδράσεις του Άκη την πρώτη περίοδο της έρευνας, δημιουργούν αμφιβολίες, μέχρι αποδείξεως ενοχής είναι αθώος. αλλά οι αντιδράσεις του θα μείνουν στην ιστορία κηλιδώνοντας το όνομα του με αμφιβολία. Η πρακτική δείχνει ότι όταν είσαι αθώος το μόνο που κάνεις είναι να δηλώσεις έντονα την αθωότητα σου και να αποζητήσεις την έρευνα και όχι υστερικά να κατηγορείς και να απειλείς τον μαντατοφόρο επικαλούμενος συνομωσίες.
Ο Βουλγαράκης από την άλλη αδιάφορα με το αποτέλεσμα της έρευνας θα μείνει για πάντα κηλιδωμένος στην ιστορία ανεξάρτητα από τι έκανε η θα κάνει και το πώς έχει συμβάλει η δεν έχει συμβάλει στην σύγχρονη ελληνική ιστορία με το «νόμιμο και το ηθικό». Αρέσει δεν αρέσει αυτό είναι για τον κύριο Βουλγαράκη, έτσι θα τον θυμούνται και αυτή είναι η κληρονομία που θα αφήσει ακόμα και στα παιδιά του και στα εγγόνια του. Δείτε την Ντόρα Μπακογιάννη, τι σημασία έχει τι λέει, η τι θέλει να πει, τι σκέπτεται και τι εκφράζει; Το μόνο που βλέπουν όλοι είναι την κόρη του Μητσοτάκη, του καντέμη, του αποστάτη και όσα ακόμα τον συνοδεύουν στη συνείδηση των πολλών αδιάφορα ιδεολογίας. Πάλι, η ιστορία είναι αμείλικτη.
Αλλά για να μην ξεφεύγουμε, είναι ο Άκης, ο Βουλγαράκης, ο Μεϊμαράκης και ο Λιάπης η ελληνική πολιτική ζωή; Είναι αυτοί οι τριάντα οι αντιπρόσωποι της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας; Είναι ο Μπερλουσκόνι όλη η ιταλική ζωή ή ο Τίμο Σόϊνι της φιλανδικής; Είναι σαν να ρωτώ αν ο Εφιάλτης είναι ο εκφραστής της ελληνικής ιστορίας. Φυσικά όχι. Ούτε οι γερμανοτσολιάδες και οι μαυραγορίτες της κατοχής είναι οι εκφραστές της ελληνικής αντίστασης, ούτε αυτός που άνοιξε την Κερκόπορτα στη πόλη είναι η ελληνική ιστορία. Και την χρυσή εποχή της δημοκρατίας στην Αθήνα του Περικλή υπήρχαν και Τσοχατζόπουλοι , αλλά ποιος τους θυμάται και γιατί να τους θυμάται. Όπως λοιπόν όλοι οι έλληνες που ζουν στη Φιλανδία δεν είναι δολοφόνοι έτσι και όλοι οι πολιτικοί δεν είναι διεφθαρμένοι και σάπιοι επειδή είναι κάποιοι επώνυμοι, αναγνωρίσιμοι και δακτυλοδεικτούμενοι.
Το πολιτικό φάσμα όμως της Ελλάδας, της Αυστρίας η της Ιταλίας δεν αποτελείται από αυτούς μόνο. Αν βάλουμε όλους του πολιτευτές και πολιτευόμενους, τους αιρετούς αντιπροσώπους μας σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, ακτιβιστές και ενεργούς πολίτες θα δούμε ότι ο Άκης, ο Βουλγαράκης, ο Μεϊμαράκης και ο Λιάπης είναι μια λυπηρή μειονότητα που θρασύτητα καλύπτουν όλους αυτούς που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε ένα καλύτερο αύριο μετατρέποντας την πολιτική ζωή μιας χώρας σε ρεάλιτι σόου. Κάπου εκεί έχουν ευθύνη και τα κόμματα που πολλές φορές διαλέγουν αντιπροσώπους τους αυτούς που έχουν αναγνωρισιμότητα μέσω των πιο αθλίων μέσων αντί γι αυτούς που εκφράζουν κάτι και μπορούν να συμβάλλουν θετικά ακόμα και με τη σκέψη τους η τον λόγο τους.
Και ίσως έχοντας αφήσει πίσω μας την εποχή της μονοκομματικής εξουσίας να ήρθε ο καιρός να διαλέγουμε ανθρώπους να μας αντιπροσωπεύουν που πραγματικά αξίζουν πέρα από ιδεολογικά φράγματα και παρωπίδες παίρνοντας την εξουσία πραγματικά στα χέρια μας μακριά από μικροκομματικά συμφέροντα.
Όσο για τους Άκη, Βουλγαράκη και Μεϊμαράκη ας φρόντιζαν όταν αποφάσιζαν να εκτεθούν στην ιστορία να αναγνωρίσουν το ηθικό, γιατί η ιστορία είναι αμείλικτη και ας αναλογιστούν την ηθική τους ευθύνη στην ανάσταση των απογόνων του Εφιάλτη, φασιστικών μαυροφορεμένων παρασίτων, στην σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
