γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Κάποιοι φοβόταν μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει το πολιτικό πλυντήριο των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα ξεπλύθηκαν και ένιψαν τα ανομήματά τους οι ψευτοαριστεροί, καθώς επεδίωξαν με ιδιοτέλεια και κυνισμό, τον προστατευτισμό στο συντηρητικό κατεστημένο υπό τη σημαία της αριστερής επαναστατικής.
Σήμερα η αγωνιώδης προσπάθεια του Αλέξη για την υποτιθέμενη διεύρυνση αφορά το απαραίτητο μπόλιασμα, καθώς δεν διαθέτει το αναγκαίο πολιτικό και ιδεολογικό προσωπικό. Για να παράξει ρεαλιστική πολιτική και πρόγραμμα ουσιαστικό χρειάζεται πολιτικούς επαγγελματίες και τεχνοκράτες. Ο διακαής πόθος για την συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων εδώ ακριβώς εδράζεται, καθώς στη συνάντηση ερασιτεχνών με επαγγελματίες πολιτικούς, οι τελευταίοι θα έχουν το πάνω χέρι. Ελπίζει δηλαδή πως η διαλεκτική σύνθεση θα σταματήσει την αποσύνθεση και θα αλλάξει το κόμμα όπως έγινε το ’15, όπου ξεπέταξε σε μια νύχτα τους δραχμιστές συντρόφους και πλαισιώθηκε από τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ που αντιλαμβάνονταν στοιχειωδώς οικονομικά.
Σήμερα, υπό το βάρος των αποκαλύψεων επιδιώκει να αποστασιοποιηθεί, να κοντύνει αν όχι να απομακρύνει τα λογής βαρίδια. Σκουρλέτηδες, Παππάδες, Φίληδες, Πολάκηδες και ο συν αυτών πάγκος, αμαυρώνουν την εικόνα του κόμματος. Με κάλπικα πρόσωπα ανανέωση δεν υφίσταται, ούτε εκλογές κερδίζονται. Η αγωνία ωστόσο μεγαλώνει καθώς η φθίνουσα πορεία του κόμματος συνεχίζει ακάθεκτη δοκιμάζοντας τη συνοχή και τα αντιπολιτευτικά αντανακλαστικά τους που έχουν εξαϋλωθεί. Και συμβαίνει αυτό καθώς από επαγγελματίες άεργοι, κατάφεραν να επενδύσουν σε παραγωγικές θέσεις και αποδοτικές τοποθετήσεις το εγώ τους πρώτιστα, πουλώντας ψεύτικη ελπίδα και κίβδηλη αξιοπρέπεια.
Πώς να ξεχάσει κανείς τους χλευασμούς, τη μισαλλοδοξία, τους απρεπείς χαρακτηρισμούς, το διχαστικό λόγο και τον άκρατο καιροσκοπισμό. Πώς να ξεχαστούν οι προβοκατόρικες κατηγορίες για μερκελιστές, υποτελείς και μνημονιακούς, όταν έστω και άγαρμπα κάποιοι προσπαθούσαν να σώσουν τη χώρα. Ακόμη και σε τοπικό επίπεδο, το εκ των υστέρων αναίσχυντο άδειασμα του κοινού υποψήφιου για το Δήμο Τρικκαίων Ντίνου, δείχνει την αξιοπιστία και την ποιότητα των ανθρώπων αυτών. Οι εχέφρονες, πλην φιλόδοξων χορτάτων νεανίσκων, αντιλαμβάνονται την υποκρισία και το ανήθικο πλεονέκτημα που επιχειρείται στις πλάτες τους, διότι πίσω από την επιστράτευση υπεργολάβων και προξενητρών για τον ανόσιο εναγκαλισμό, ουδόλως εμφιλοχωρούνται αλτρουιστικά αισθήματα.
Ο εξωραϊσμένος κόθορνος της κοντής μνήμης λοιπόν δεν είναι παρά μια κυνική μεταμφίεση και μια προσπάθεια συγκάλυψης συγκρουσιακών εαμικών καταλοίπων και φασιστικών σταλινικών υπολειμμάτων που δεν έχουν καμία σχέση με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και πολύ περισσότερο με τη δημοκρατία. Περασμένα ναι λοιπόν, αλλά επ’ ουδενί ξεχασμένα.
