γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 2016 μπορεί όλοι να κρατούσαμε την ανάσα μας, αλλά ελπίζαμε ότι θα συμμορφωνόταν με το κατεστημένο της Ουάσινγκτον. Όχι μόνο αυτό δεν έγινε, αλλά ο Τραμπ άρχισε από την πρώτη κιόλας στιγμή να κάνει πράξη αυτά που έλεγε προεκλογικά.
Μπορεί στην χώρα του να πιεζόταν για την έρευνα, δηλαδή εάν η Ρωσία συμμετείχε στις εκλογές του 2016, αλλά κατευθείαν απέλυσε αξιωματούχους από τον Λευκό Οίκο επειδή δεν τηρούσαν αυτά που έλεγε ο ίδιος. Όσο περνούσε ο καιρός ο πρόεδρος των ΗΠΑ ξιφουλκούσε εναντίον των κεκτημένων που υιοθετήθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έλεγε «παρωχημένο» το ΝΑΤΟ και είπε ότι μπορεί να εξετάσει την αποχώρηση των ΗΠΑ από την Ατλαντική συμμαχία, γιατί πολλές χώρες δεν δίνουν το 2% που είναι να δώσουν για την συμμαχία. Αμφισβήτησε ευθέως και το άρθρο 5 του Συμβουλίου Ασφαλείας που προβλέπει ότι εάν ένα κράτος μέλος δεχθεί επίθεση τότε τα υπόλοιπα κράτη μέλη πρέπει να συμβάλλουν στρατιωτικά στο κράτος που δέχθηκε την επίθεση.
Ήταν πολύ επιθετικός για την συμφωνία για το κλίμα και κατέληξε να αποσύρει την Αμερική, εμβάθυνε το ρήγμα ανάμεσα σε ΕΕ-ΗΠΑ και περισσότερο με την Γερμανία, με τον Μακρόν να μη μπορεί να τον συνετίσει.
Και όλες αυτές οι αλλοπρόσαλλες επιλογές του Τραμπ και η κυκλοθυμική διπλωματία οδήγησαν άλλες χώρες να τρίβουν τα χέρια τους για την πρωτοκαθεδρία αυτού του κόσμου.
Η Κίνα με την Ρωσία είναι δύο χώρες που κερδίζουν από αυτή την αστάθεια. Η πρώτη θέλει να δείχνει καπιταλιστική και ότι προοδεύει μέσω της τεχνολογίας και η Ρωσία απέκτησε νέα δύναμη λόγω του Συριακού και της δόθηκε λόγος και σε άλλα θέματα. Ακόμη ένας λόγος να γελάνε αυτές οι χώρες είναι ότι η Αμερική έχει παραιτηθεί από τις διαχρονικές αξίες της και το τιμόνι της Δύσης και εν γένει του κόσμου είναι ακυβέρνητο.
Η Δύση μοιάζει σαν ένα αεροπλάνο χωρίς πιλότο και τώρα οι ξένες δυνάμεις μάχονται για το ποιος θα πάει στο πιλοτήριο.
Ο Τραμπ κατάφερε και έφτιαξε ξανά έναν πολυπολικό κόσμο με συμμαχίες όπου όποιος είναι με την Αμερική είναι φίλος μας, αλλιώς είναι εχθρός. Όποιος θέλει τον κυνικό κόσμο του Λαβρόφ ή της Κίνας μάλλον κάπου κάνει λάθος.
Η Αμερική εδώ και λίγα χρόνια έχει αφήσει να γεμίσει ο κήπος της Δύσης με αγριόχορτα, εάν δεν τα μαζέψει, τα ζιζάνια θα βγούνε και μετά θα είναι αργά.
Μην φτάσουμε στο σημείο να αναπολούμε την παλιά Δύση και να λέμε σε ποια Δύση ανήκουμε.
Ένας πολυπολικός κόσμος γεννιέται και αυτό ήθελε ο Τραμπ και οι σκληροί Ρεπουμπλικάνοι.
