γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Στις ΗΠΑ αν είσαι ινσουλινικοβιώσιμος διαβητικός και δεν έχεις εισόδημα τουλάχιστον 3,000 δολάρια τον μήνα έχεις ημερομηνία λήξεως που έρχεται αργά και επίπονα. Εδώ για να διευκρινίσω κάτι σημαντικό, ο διαβήτη δεν είναι απ’ ευθείας θανατηφόρος αλλά δολοφονεί κυρίως μέσω εμφράγματος, εγκεφαλικού ή δυσλειτουργίας του συκωτιού, των νεφρών ή του παγκρέατος. Αλλά –το πιο σημαντικό– κανένας διαβητικός (ειδικά τύπου 1.) ΔΕΝ μπορεί να ζήσει χωρίς ινσουλίνη με τα συμπτώματα δυσλειτουργίας του οργανισμού να ξεκινάνε μέσα στις πρώτες 48 ώρες.
Πριν την ανακάλυψη (1921) και την πρώτη ένεση ινσουλίνης σε διαβητικό (1922) και παρ’ όλο ότι ο διαβήτης είναι γνωστός από την αρχαιότητα, ο μέσος όρος ζωής των διαβητικών και μάλιστα αυτών που είχαν την οικονομική άνεση για κάποια περίθαλψη που τότε συμπεριελάμβανε σανατόρια, πολύ αυστηρή δίαιτα κλπ. ήταν 4 χρόνια. Και επαναλαμβάνω, γι’ αυτούς που είχαν τα μέσα. Οι υπόλοιποι… τους έτρωγε το χτικιό. Έτσι, τέσσερα χρόνια ήταν στην καλύτερη η ημερομηνία λήξεως ενός διαβητικού και αυτό που έχει κάνει τους διαβητικούς σήμερα να ζουν μια σχετικά φυσιολογική ζωή χωρίς ημερομηνία λήξεως είναι η ινσουλίνη.
Χωρίς να είναι 100% σίγουροι αλλά στηριζόμενοι κυρίως σε συγκριτικές αναλύσεις, έχουν υπολογίσει ότι μεταξύ 1919 και 1922 (που μπήκε η ινσουλίνη στη ζωή των διαβητικών) πέθαναν από επιπλοκές διαβήτη μόνο στις ΗΠΑ γύρω στα 700,000 άτομα. Για την Ελλάδα – όπως καταλαβαίνετε και φαντάζεστε – δεν υπάρχουν αντίστοιχες μετρήσεις αλλά η λέξη …χτικιό που κάλυψε για μεγάλες περιόδους της Ελληνικής ιστορίας κάθε νόσο και μαλακία.
Εν έτη 2019, ο αριθμός των διαγνωσμένων διαβητικών φτάνει τα 422 εκατομμύρια παγκοσμίως και ο αριθμός των θανάτων, δυστυχώς και παρ’ όλη την διάθεση ινσουλίνης, άγγιξε τα 2.2 εκατομμύρια. Από αυτούς οι 272,000 στις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι πεθάναν από μια ασθένεια που, ναι μεν δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά υπάρχει φάρμακο που την κρατάει υπό έλεγχο είναι συγκλονιστικό, απάνθρωπο, οδυνηρό.
Με την πιο κατεψυγμένη λογική και με δεδομένο ότι υπάρχουν χώρες αυτή τη στιγμή, στον 21ο αιώνα και σε αυτή τη Γη, που παιδιά πεθαίνουν από έλλειψη καθαρού νερού ή μιας κουταλιάς ρυζιού η έλλειψη ινσουλίνης σε μερικά σημεία αυτού του πλανήτη με αποτέλεσμα θανάτους ίσως να έχει μια εξήγηση. Αλλά στις ….ΗΠΑ; Σε μια από τις χώρες κατασκευάστριες ινσουλίνης; Στην υπερδύναμη; Στη χώρα που γίνονται ιατρικά θαύματα με τα υπερσύγχρονα εργαστήρια που θα πάνε ανθρώπους στον Άρη; Ακούγεται τρελό;
Περιμένετε γιατί το πιο τρελό έρχεται. Άνθρωποι πεθαίνουν στις ΗΠΑ -για την ακρίβεια περίπου 272,000 για το έτος 2019- κυρίως γιατί δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην τιμή πώλησης της ινσουλίνης.
Θα το κάνω σε πενηνταράκια συγκριτικά. Και ξεκινώντας από τον εαυτό μου, εγώ χρειάζομαι καθημερινά δυο με τρεις δόσεις, μερικές φορές τέσσερεις. Στην ουσία ζω με την σύριγγα στη τσάντα μου όπου κι αν πάω, συν τα βοηθητικά (βελόνες, κάρτες κλπ.) για τα τεστ που κάνω πέντε με έξη φορές την μέρα. Το συνολικό μου οικονομικό κόστος ή καλύτερα η οικονομική μου συμμετοχή σε όλο αυτό είναι γύρω στα 60 ευρώ τον χρόνο.
Από ό,τι κατάφερα να καταλάβω από διάφορα φόρουμ και σελίδες φαρμακοβιομηχανιών στην Ελλάδα, το αντίστοιχο κόστος για τον αντίστοιχο με εμένα διαβητικό στην Ελλάδα κόστος/συμμετοχή κυμαίνεται γύρω μεταξύ 600-1,000 ευρώ τον χρόνο. Αυτά χωρίς να μιλήσουμε για το κόστος της συνταγογράφησης κάθε μερικούς μήνες που εδώ ΔΕΝ υπάρχει και, από ό,τι διάβασα, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν πάψει να συνταγογραφούν τις βελόνες που σημαίνει ένα έξτρα κόστος 250-300 ευρώ το χρόνο για τον διαβητικό. Εμένα μου τις στέλνουν σπίτι μου με το ταχυδρομείο κάθε τρίμηνο χωρίς πληρωμή. Είδατε πως μαζεύονται;
Εδώ τώρα αξίζει μια παρένθεση. Πρώτον στην Σκανδιναβία ΟΛΟΙ είναι ασφαλισμένοι ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από 2.5 εκατομμύρια ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ, πράγμα που σημαίνει ότι οι διαβητικοί ανασφάλιστοι ΔΕΝ πληρώνουν συμμετοχή αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΟ το κόστος, που αγγίζει (για κάποιον στην ανάλογη με εμένα περίπτωση) τα 3,000 ευρώ τον χρόνο, τουλάχιστον. Όπου ανασφάλιστος συνήθως σημαίνει και …άνεργος! Δεύτερον – και συγνώμη για την ωμότητα που θα το γράψω – τα ετήσια έσοδα του μέσου Σουηδού ούτε σαν ανέκδοτο δεν συγκρίνονται με τα ετήσια έσοδα του μέσου Έλληνα. Προσωπικό συμπέρασμα, η ινσουλίνη στην Ελλάδα είναι απαράδεκτα ακριβή για τους ανθρώπους που θα πεθάνουν (πεθαίνουν;) αν δεν την έχουν.
Αλλά, να κάνουμε και τον σταυρό μας, που έλεγε και η γιαγιά μου, γιατί στις ΗΠΑ η κατάσταση είναι τραγική. Όπως ήδη πολλοί ξέρετε, στις ΗΠΑ δεν υπάρχει εθνικό σύστημα υγείας αλλά …ιδιωτική ασφάλιση. Αυτό μεταφράζεται στο πληρώνω ό,τι χρειάζεται και μετά, αφού εγκρίνει το έξοδο η ασφαλιστική που χρυσοπληρώνω γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, μου επιστρέφει μέρος των εξόδων μου που κυμαίνεται μεταξύ 60 -70%.
Αν σας τρομάζουν τα 2.5 εκατομμύρια ανασφάλιστοι στην Ελλάδα, περίπου το 25% του πληθυσμού, πως νιώθετε όταν αυτός ο αριθμός αγγίζει τα 27 εκατομμύρια (8.5% του πληθυσμού) συν ένα γύρω στα 110 εκατομμύρια (35% του πληθυσμού) ημιασφαλισμένο, κυρίως για εργατικά και οδικά ατυχήματα και ΟΧΙ για αρρώστια. Θυμηθείτε ότι ο Αμερικανός πολίτης πληρώνει από τα προσωπικά του έσοδα την ιδιωτική ασφάλιση του και όχι ο εργοδότης ή το κράτος. Επίσης, θυμηθείτε ότι ο Αμερικανός πολίτης πληρώνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, από το γκατζετάκι που θα κάνει τεστ και έχει βιωσιμότητα 4-5 χρόνια, μέχρι τις βελόνες και τις κάρτες για τεστ.
Γι αυτούς λοιπόν που βρίσκονται στην αντίστοιχη θέση με εμένα με τις αντίστοιχες ανάγκες στις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα είναι ασφαλισμένοι για τα πάντα, το κόστος είναι ΜΟΝΟ για την ινσουλίνη γύρω στα 8,000 δολάρια/6,700 ευρώ τον χρόνο. Σε αυτά τώρα προσθέστε άλλα περίπου 10,000 δολάρια/8,300 ευρώ τον χρόνο για την ιδιωτική ασφάλεια και θα δείτε ότι αν δεν έχεις καλή δουλειά που να σου δίνει τουλάχιστον κάτι μεταξύ 3-5,000 ευρώ τον μήνα και είσαι διαβητικός, έχεις …ψοφήσει στη ψάθα. Έχεις γίνει ο ένας από τους 272,000 που πέθαναν μόνο σε μια χρονιά λόγω διαβήτη στις ΗΠΑ.
Περιμένετε, δεν τέλειωσα. Παρ’ όλη την επιφανειακή πρώτη εικόνα, τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι η Αμερικανική ινσουλινοπαραγωγός φαρμακοβιομηχανία βγάζει μεγαλύτερο κέρδος από την αντίστοιχη Ευρωπαϊκή ή αν θέλετε η Ελληνική από την Σουηδική. Η διαφορά είναι στο ότι στην Ευρώπη το κράτος αντιλαμβανόμενο και αναλαμβάνοντας τις υποχρεώσεις του προς τον πολίτη και ειδικά στον πολίτη που βρίσκεται μπροστά σε αποφάσεις ζωής και θανάτου επωμίζεται το μεγάλο βάρος του εξόδου. Στις ΗΠΑ η κυβέρνηση νίπτει χείρας και σου λέει …δικό σου το πρόβλημα, δική σου και η ζωή, βρες εσύ την λύση. Ωμό; Εγκληματικό; Απάνθρωπο; Ίσως όλα τα παραπάνω αλλά αυτή είναι η αλήθεια των Αμερικανών πολιτών.
Από την άλλη όμως ας δούμε και πόσο είναι αυτό το βάρος που επωμίζεται η Ελλάδα, για παράδειγμα. Σύμφωνα με μια μελέτη της της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας το κόστος του Ελληνικού κράτους για φάρμακα (ινσουλίνη κλπ.) ανά διαβητικό είναι 6,500-7,500 ευρώ τον χρόνο. Νομίζω ότι υπάρχει και μια μελέτη ενός καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς – αν δεν κάνω λάθος – αλλά δεν κατάφερα να την βρω. Το ορατό συμπέρασμα όμως είναι ότι Αμερική ή Ευρώπη, Ελλάδα ή Σουηδία στο τέλος η φαρμακοβιομηχανία είναι αυτή που ορίζει την τιμή και το κέρδος της. Και πως το κάνει; Ξέχωρα από το “λογικό” κέρδος του προϊόντος προσθέτει και την …πατέντα. Και η πατέντα τελικά μπορεί να είναι το μισό ή παραπάνω όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές και με πολλά φάρμακα, του κόστους που πληρώνει ο αγοραστής.
Να το κάνω πενηνταράκια. Ας πούμε ότι το κόστος κατασκευής, συσκευασίας και αποστολής είναι 10 ευρώ. Η εφαρμοσμένη λογική της αγοράς λέει ότι 10 ευρώ κόστος + 10 ευρώ εφορία + 10 ευρώ κέρδος = τελική τιμή και από κει και πέρα, ανάλογα με το την πολιτική τους “παίζουν” με το ποσοστό κέρδους πολλές φορές και για διαφόρους λόγους κάνοντας το ακόμα και μηδενικό. Αλλά ας πούμε ότι καταλήξανε στα 30 ευρώ. Τότε λοιπόν έρχεται η φαρμακοβιομηχανία και σου λέει, εγώ έχω μονοπώλιο την συνταγή που εγώ ανακάλυψα και που δεν μπορεί κανένας άλλος εκτός από εμένα να κατασκευάσει γιατί κανένας δεν ξέρει το μυστικό και δεν έχω και σκοπό να το πω σε κανέναν κι ας πεθαίνει κόσμος και γι’ αυτό στο χρεώνω άλλα 30 ευρώ, επιπλέον των 30 που περίμενες να πληρώσεις. Κι όλο αυτό μπορεί να ακούγεται ανήθικο, εγκληματικό, εξοργιστικό, σαν να σου βάζουν το περίστροφο στον κρόταφο και να σου λένε “τη ζωή σου ή τα λεφτά σου” αλλά δυστυχώς είναι ….απόλυτα νόμιμο!
Όταν κάποιοι νομοθετούσαν περί πατέντας, είχαν στο μυαλό τους να προφυλάξουν φτωχούς και μισότρελους εφευρέτες επιστήμονες που στη σοφίτα του σπιτιού τους ανακάλυπταν υπερηχητικές τουρμπίνες, ρομπότ που μιλάνε και κινητά τηλέφωνα. Δυστυχώς όμως αυτοί που εκμεταλλευτήκαν και τον νόμο αλλά και τους μισότρελους εφευρέτες επιστήμονες στο τέλος ήταν οι βιομήχανοι κερδίζοντας δισεκατομμύρια στη διαδρομή.
Μόνο που αυτό πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει και η κάποια στιγμή έφτασε τώρα, την έφερε ο κοροναϊός με 2.2 εκατομμύρια νεκρούς μέχρι αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο και μόνο μέσα σε ένα χρόνο. Φάρμακα όπως η ινσουλίνη ή το εμβόλιο κατά του κοροναϊού θα έπρεπε να χρεώνονται στο απόλυτο κόστος κατασκευής, συσκευασίας, αποστολής και τίποτα παραπάνω με το κράτος συμβάλλοντας με τον δικό του τρόπο σχεδόν μηδενίζοντας την φορολογία σε αυτά τα φάρμακα.
Το γεγονός ότι όλοι οι διαβητικοί σε όλο τον κόσμο ζούμε με τον καθημερινό τρόμο μιας βιομηχανίας που μας βάζει το περίστροφο στον κρόταφο εκβιάζοντας την ζωή μας και την ύπαρξη μας για τα λεφτά τα δικά μας και του κράτους ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ και πρέπει να τελειώσει ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ με αφορμή αυτά που συμβαίνουν με τα εμβόλια του κοροναϊού που πάλι οι φαρμακοβιομηχανίες εκβιάζουν ανθρώπινες ζωές από ωμή …απληστια.
***************
Σαν υστερόγραφο, το προκλητικό της ιστορίας είναι ότι τα πραγματικά γιγάντια και ανεξέλεγκτα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών προέρχονται από τα παυσίπονα και τα ηρεμιστικά που εκεί πια δεν τους πιάνει τίποτα και κανένας δεν τους αγγίζει. Αυτό που γίνεται με την ινσουλίνη ή με το εμβόλιο κατά του κοροναϊού είναι …αρπαχτή και αυτό το κάνει ακόμα πιο τρομακτικό.
