γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Δέκα χρόνια μετά την κατάρρευση τα στεγανά παραμένουν. Πλείστες συμμετοχές του δημοσίου, των φορολογουμένων δηλαδή, υποχρεώνουν τους πολίτες να επιδοτούν το κράτος, τις ΑΠΕ ή τις προβληματικές βιομηχανίες.
Στους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, οι ΑΔΜΗΕ-ΔΕΔΔΗΕ, ΕΤΜΕΑΡ, ΕΦΚ, διάφορα ειδικά τέλη, ΕΡΤ, ΕΔΑ, ΕΣΦΑ, τέλη αποχέτευσης, τέλη συντήρησης παροχών κ.τ.λ. αυξάνουν δυσβάσταχτα τα αιτούμενα ποσά, απομυζώντας σταθερά το ελάχιστο εισόδημα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.
Εσχάτως το “πράσινο” δήθεν τέλος τριών λεπτών στο πετρέλαιο κίνησης για τις ΑΠΕ και την προώθηση της ηλεκτροκίνησης. Ο καταναγκασμός των ισοδύναμων, κατάλοιπο της τροικανών, μας κατατρέχει. Η μείωση του ΕΝΦΙΑ συνοδεύτηκε από την “ταυτότητα κτιρίου” και τα λογής ενεργειακά πιστοποιητικά, διασφαλίζοντας έτσι μια διαρκή πηγή εσόδων στον τεχνικό κλάδο. Η υποχρεωτική παρουσία δικηγόρου στις μεταβιβάσεις ακινήτων επιδιώκεται και πάλι να επανέλθει.
Το κράτος μη θέλοντας να ανταγωνιστεί, επιβάλλει έναν ιδιότυπο καταναγκασμό τεχνικών αρθρώσεων, συντηρώντας ομάδες – συντεχνίες και κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις στο όνομα μιας φαντασιωμένης πράσινης, μπλε και κόκκινης δίκαιης ανάπτυξης. Δια της συντήρησης των προνομιακών στεγανών λέει όχι στο άνοιγμα ιδιωτικών πανεπιστημίων, όχι στις συγκοινωνίες, όχι στα νερά, στην ενέργεια, στις μεταφορές, στις υπηρεσίες, στην αξιολόγηση και σε οτιδήποτε μπορεί και καταδυναστεύσει τον πολίτη. Όπου η Ε.Ε. δεν επιβάλει αποτίναγμα του κρατισμού, σοσιαλιστές, ψευτοφιλελεύθεροι και γιαλατζί αριστεροί, σε απόλυτη σύμπνοια διατηρούν τους “ευεργέτες” εισοδιστές τους.
Πίσω από το βερμπαλιστικό και συνθηματικό παραλήρημα περί αναγκών της κοινωνίας και της αγοράς, η καταδυνάστευση του κοινωνικού κρατισμού βασιλεύει. Η λογική αυτή του αυτοματοποιημένου φασισμού, η αναγκαστική δηλαδή απόσπαση εισοδημάτων στα πλαίσια του κομμουνιστικού καπιταλισμού, διαπερνά ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο καταλήγοντας στην κοινωνία, όπου διαμορφώνει ανάλογα την κοινωνική παθολογία στα ρετιρέ, στις πλατείες και τα πεζοδρόμια για φοροδιαφυγή, διαφθορά και δωρεάν χρήμα.
Οι πολίτες όμως δεν αντέχουν να συντηρούν ΥΚΩ και χαρτόσημα, ούτε να επιδοτούν τη βιομηχανία, τις ΑΠΕ, τις ΔΕΥΑ και τα λογής κρατικά μονοπώλια. Δεν αντέχουν να πληρώνουν εσαεί καταχρηστικά πάγια χρήσης που δεν αποσβένουν ποτέ.
Ενδιαφέρον λοιπόν το πρόγραμμα επιδότησης παγίων των πληττόμενων επιχειρήσεων αλλά θα ήταν απείρως σημαντικότερο, τα πάγια κοινής ωφέλειας και οι υπέρ τρίτων λογής δαπάνες των νοικοκυριών να μειωθούν δραστικά ή να καταργηθούν εντελώς. Τρόποι υπάρχουν για την απαλλαγή από το άχθος των καταχρηστικών παγίων και αυτό πρέπει να δουν οι κυβερνώντες άμεσα.
