Σύμφωνα λοιπόν με τον νέο νόμο υπό προϋποθέσεις κάθε άτομο όχι 17 –αυτό ισχύει ήδη- αλλά 16 ετών και μίας ημέρας θα έχει δικαίωμα ψήφου. Αυτό ως άμεσο αποτέλεσμα θα έχει την προσπάθεια των κομμάτων να κερδίσουν τις ψήφους των ατόμων που είναι 16, 17 και 18 ετών για τον ίδιο λόγο που αυτή τη στιγμή κυνηγάνε την ψήφο των 18ρηδων: είναι 99% βέβαιο ότι θα ψηφίσει το ίδιο στις επόμενες εκλογές, ίσως και τις μεθεπόμενες. Οπότε έχεις τουλάχιστον 2 ψήφους κερδισμένες, χώρια από τα κέρδη που έχεις όταν ελέγχεις τη νέα γενιά, όπως για παράδειγμα δωρεάν εργατικά χέρια για τους προεκλογικούς αγώνες.
Για να έχεις όμως σίγουρη την ψήφο του δεκαεξάρη, και να μη ψηφίσει ό,τι του πει ο μπαμπάς, πρέπει να τον έχεις προσεγγίσει τουλάχιστον ένα με δύο χρόνια νωρίτερα. Άρα λοιπόν από τη στιγμή που θα ισχύσει ο νέος εκλογικός νόμος η στρατηγική όλων των κομμάτων θα στοχεύει σε παιδιά τρίτης Γυμνασίου και πρώτης Λυκείου. Αν καταλαβαίνετε τις συνέπειες, ίσως καταλαβαίνετε ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο έγκλημα της μεταπολίτευσης, μεγαλύτερο από κάθε Άκη, κάθε πάμπερς και κάθε χρηματηστήριο ταυτόχρονα.
Αν όμως δεν καταλαβαίνετε, φανταστείτε το εξής. Είμαστε μερικά χρόνια μετά και έχουμε εκλογές, όχι εθνικές, αλλά δεκαπενταμελούς. Οι μαθητικές νεολαίες του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής έχουν γεμίσει αφίσσες το σχολείο. Τα απογεύματα έρχονται στελέχη των τοπικών οργανώσεων –μερικές φορές και κάποιοι υποψήφιοι Βουλευτές!- και συνομιλούν με τους μαθητές, προτείνοντάς τους να ψηφίσουν τους υποψήφιους που προτείνει το κόμμα τους και τονίζοντάς τους τη σημασία που έχει να μη κερδίσουν οι αντίπαλοι και καταστρέψουν το σχολείο που με τόσους κόπους φτιάξανε. Σε κάποιες από αυτές τις ομιλίες-συνελεύσεις συμμετέχουν και καθηγητές και κάποιοι από αυτούς σημειώνουν νοητά ποιά παιδιά βρίσκονται εκεί για να τους κάνουν τη ζωή λίγο πιο εύκολη. Άλλωστε σε λίγο θα πλησιάζουν και εθνικές εκλογές και θα είναι απασχολημένα με τις αναγκαίες προετοιμασίες –μερικά από αυτά ίσως είναι και εκλογικοί αντιπρόσωποι! Τόσο οι καθηγητές, όσο και οι καλεσμένοι από τις τοπικές οργανώσεις –ή, όταν τους κάνουν την τιμή, οι υποψήφιοι Βουλευτές- τονίζουν ότι στην περίπτωση που το δεκαπενταμελές πέσει στα χέρια των δεξιών/αριστερών/νεοφιλελεύθερων/ναζιστών/κομμουνιστών/εθνικιστών/αναρχοάπλυτων θα μπορούν να το ανοίγουν και να το κλείνουν όποτε θέλουν, να διαχειρίζονται εκείνοι τους πόρους όπως θέλουν και να προωθούν τις πολιτικές που οι ίδιοι θέλουν. Οι καθηγητές τονίζουν ότι υπάρχουν καθηγητές από τα αντίπαλα στρατόπεδα που τους εκφοβίζουν και που προωθούνται σε υποδιευθυντές και διευθυντές αδίκως και ότι πρέπει να μάθουν ποιά είναι η θέση τους. Στις ομιλίες αυτές συμμετέχουν όλα τα παιδιά του Λυκείου, άλλωστε Δευτέρα και Τρίτη ψηφίζουν ήδη στις εθνικές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Προς το τέλος τα κομματικά στελέχη ευχαριστούν τους οικοδεσπότες μαθητές και επισημαίνουν τι καλά που θα ήταν αν κάποια άτομα όπως αυτά που τα ίδια τα στελέχη προτείνουν για το δεκαπενταμελές ασχολιόντουσαν στο μέλλον με την τοπική αυτοδιοίκηση ή, γιατί όχι, και με τη Βουλή. Να λοιπόν ένα άκρως ρεαλιστικό μελλοντικό σενάριο. Απαντήστε μου λοιπόν, αυτό το μπουρδέλο σας μοιάζει με σχολείο;
Σας μοιάζει με έναν χώρο μάθησης ή σας μοιάζει με το κωλοχανείο των σύγχρονων ελληνικών πανεπιστημίων, όπου τα κόμματα λύνουν και δένουν; Ο καθηγητής σας μοιάζει με κάποιον που ασκεί λειτούργημα ή με κάποιον κακό συνδικαλιστή; Οι μαθητές σας μοιάζουν με παιδιά ή με κομματικά πρόβατα;
Θυμάστε όταν μαθαίναμε για τον εμφύλιο στο σχολείο; Όχι; Ακριβώς. Ποτέ δεν διδαχθήκαμε στο σχολείο τι έγινε σε μία από τις καθοριστικότερες περιόδους της σύγχρονης Ελλάδας και ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός: ποτέ δεν συνέφερε τα κόμματα να μάθουμε τι όντως έγινε στον εμφύλιο και γι’αυτό ποτέ δεν μπήκε στην διδακτέα ύλη. Αυτό που συμφέρει τα κόμματα είναι να μπορούν να έχουν το δικό του αφήγημα το καθένα σχετικά με τους καλούς και τους κακούς της ιστορίας, να το διδάσκουν εκείνα σε δεκαοχτάρηδες και δεκαεπτάρηδες, να στελεχώνουν έτσι τις νεολαίες τους και να διαιωνίζουν την ύπαρξή τους.
Το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα υπόλοιπα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας. Τα κόμματα μας δασκαλεύουν ποιοι είναι οι κακοί και ποιοι οι καλοί, τι μας συμφέρει και τι όχι, τι είναι ηθικό και τι ανήθικο.
Δεν συμφέρει κανένα κόμμα να πει ότι όλοι κάναμε λάθος, ότι υπήρχαν μόνο χαμένοι και περισσότερο χαμένοι και ότι ο φανατισμός είναι διαχρονικά το μεγαλύτερο πρόβλημα του έθνους μας. Αυτό που συμφέρει είναι να φανατιστούν παιδάκια για να κερδηθούν ψήφοι, χέρια για προεκλογικούς αγώνες και κομματικά παπαγαλάκια.
Ούτε φυσικά συμφέρει τα κόμματα να αποκτήσουν τα παιδιά την παιδεία που τα ίδια επιλέγουν και όχι αυτήν που έχει κομματικές παρωπίδες. Πάνω απ’όλα όμως δεν συμφέρει να καταλάβουν τα παιδιά ότι δεν έχουν ανάγκη τα κόμματα, αλλά τα κόμματα τα έχουν ανάγκη. Αφού εμείς δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, η μόνη μας ελπίδα είναι να το καταλάβουν οι νεότεροι. Αν όμως τα κόμματα μάθουν στα παιδιά από μικρά ότι δίκιο έχει το κόμμα και ο αρχηγός, τότε γλιτώνουν από όλη αυτή την ανακατωσούρα που μπορεί να φέρουν οι νεότερες γενιές αν αποκτήσουν σωστή παιδεία.
Δείτε για παράδειγμα τι καλά που τα κατάφεραν τα κόμματα με εμάς. Θυμάστε που παλιότερα ο Κουρουμπλής έλεγε ότι πρέπει να υπάρχει κάποιο μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα, αλλά μετά που είδε ότι ο αρχηγός είχε άλλη άποψη υιοθέτησε αυτή του αρχηγού; Όταν μάλιστα του απηύθυναν σχετική ερώτηση απάντησε ότι έχει προσωπική άποψη, αλλά προτίμησε αυτήν του κόμματος.
Δεν μας έκανε εντύπωση που πρώτη φορά στην μεταπολίτευση ένας Βουλευτής και μάλιστα υπουργός, παραδέχεται υπερήφανα ότι είναι πρόβατο. Γνωρίζουμε ήδη ότι, ανεξάρτητα από τις προσωπικές προτιμήσεις του κάθε Βουλευτή, τις περισσότερες φορές αυτό που τελικά ψηφίζει είναι αυτό που του υπαγορεύει ο αρχηγός του κόμματος. Έτσι λοιπόν το να αλλάξει τη γνώμη του ο Παναγιώτης Κουρουμπλής προκειμένου να συμβαδίζει με το κομματικό συμφέρον είναι κάτι που στο πολιτικό μας σύστημα το θεωρούμε φυσιολογικό. Αυτό όμως που είναι εντελώς παράλογο είναι το πόσο έχουμε εμείς εξοικειωθεί με τους Βουλευτές-πρόβατα που η δήλωση Κουρουμπλή πέρασε σχεδόν απαρατήρητη! Εστιάζουμε στο ότι ένας πολιτικός κοιτάζει την θεσούλα του αντί να εστιάσουμε στην προφανή παραβίαση της δημοκρατίας! Ή στο γεγονός ότι η θέση που προτείνει ο αρχηγός δεν συνάδει με τα συμφέροντα της χώρας, γιατί επί τόσο καιρό ο κ. Κουρουμπλής επιχειρηματολογούσε υπέρ του μπόνους με το επιχείρημα ότι η χώρα χρειάζεται σταθερές κυβερνήσεις, άρα με την απόφαση του αρχηγού για κατάργηση του μπόνους στερεί από τη χώρα αυτό το οποίο χρειάζεται εν μέσω κρίσης: πολιτική σταθερότητα!
Έτσι μάθαμε ότι λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα, να κάνουμε ό,τι λέει ο αρχηγός του κόμματος, ακόμα και την άποψή μας να αλλάζουμε για αυτόν, γιατί προέχει το καλό του κόμματος. Έτσι μας έμαθαν την πολιτική και έτσι θέλουν να την μάθουν στα παιδιά μας από μικρά, όταν ακόμα δεν έχουν την εμπειρία και τα αντανακλαστικά να καταλάβουν ότι τους λέμε ένα μάτσο μπούρδες. Να μάθουν από μικρά να κάνουν τα ίδια λάθη με εμάς, να μη προοδεύσουν ποτέ και να μη ξεφύγουν από την επανάσταση που εμείς τους επιτρέπουμε. Ξέρετε, αυτή την ιδιοτελή επανάσταση τύπου Τσίπρα.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
