γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Όπως κάθε πόλη και η δική μας, τα Τρίκαλα, έχει τις ιδιαιτερότητές της. Για το προχτές δεν γίνεται καν λόγος, ενώ το χτες, με γνώμονα μια συνετή επιπολαιότητα ως σύμπτωμα του στρουθοκαμηλισμού, δυσκολεύονταν να κατανοήσει την πραγματικότητα και έβλεπε στη σύμπραξη οφέλη. Σαν εκείνα της ηγέτιδας Φώφης.
Και κάπου εκεί επήλθε το μοιραίο. Ο δόκτορας, πυλώνας και θιασώτης της κεντροαριστεράς, θαρρούσε πως είχε το παιχνίδι της εξουσίας. Η φαντασιακή συλλογικότητα δεν έπρεπε να διασαλευθεί. Ο ναρκισσισμός ήταν παθογενής. Αλλά είναι άγνωστο το πότε ανακάλυψαν την ευρύτερη κεντροαριστερά. Και ενώ τα μικροαστικά στρώματα κινούνται συνήθως συντεχνιακά, καθώς η αστικοποίηση δεν εξάλειψε τον πολιτισμικό επαρχιωτισμό τους, το περιούσιο ράφι της αστικής τάξης έχτιζε τους εργάτες της. Το πάνω ράφι άλλωστε, ενίοτε συγκρούεται, αλλά δε γνωρίζει δεξιά ή αριστερά. Βολεύεται άριστα στο μύθο της Αριστεράς, από τα ζιβάγκο μέχρι το σκίσιμο των μνημονίων, αλλά η αξιοπρέπεια δεν μπορεί να υποτιμάται.
Οι νοικοκύρηδες ήταν και είναι εδώ. Γερμανοτσολιάδες δεν υπήρξαν ποτέ στη μεσαία τάξη της μεταπολίτευσης, παρά μόνο στην οσφιοκάμπτουσα αριστερά. Θα ήταν εκτιμηταία λοιπόν μία αυτοκριτική, τουλάχιστο ένα συγνώμη από το Χρήστο, το Ντίνο και πόσους ακόμη, που χαμήλωσαν τον πολιτικό και πολιτισμικό τους πήχη, κάνοντας πέτρα την καρδιά, για να τους εντάξουν στα “σαλόνια” του κοινωνικού γίγνεσθαι. Γιατί μα την αλήθεια, πολλά από τα σημερινά “θαύματα” της πόλης ξεκίνησαν από το Χρήστο και πλαισιώθηκαν με αγάπη από τη σημερινή δημοτική αρχή. Εκείνα που θα οικειοποιούνταν η αριστερά. Όπως τόσα άλλα.
Η μοίρα των ανθρώπων όμως είναι γνωστή. Η αχαριστία και η αγνωμοσύνη είναι μείζον ελάττωμα και δη των ευεργετημένων. Ο αχάριστος δεν ευχαριστεί αλλά και εναντιώνεται και τότε η αχαριστία καθίσταται ύβρις. Για τους ψευτοεπαναστάτες η ευγνωμοσύνη και η ευχαριστία θεωρούνται δουλόφρονο γνώρισμα και στοιχείο υποτέλειας. Είναι γνωστή άλλωστε η περιφρόνησή τους στο λαό, τον οποίο εκμεταλλεύονται σε σημείο εξαθλίωσης. Αυτή η αλαζονεία, ως “έξις προσποιητή, αγαθών μη υπαρχόντων” οδηγεί στην απώλεια επαφής με το λαό. Και αυτό ιστορικά εξαργυρώνεται. Και ενώ στις προηγούμενες εκλογές το 75% σχεδόν των δήμων άλλαξε χέρια, στις τωρινές του «Κλεισθένη» είναι βέβαιο πως το 75% των δήμων δεν θα μπορεί να κυβερνηθεί, διότι η επινόηση αυτή της αριστερής διαστροφής δεν αντιμετωπίζει καμία ουσιαστική ανάγκη της Αυτοδιοίκησης. Τα συμβούλια θα είναι διασπασμένα και η συναλλαγή θα είναι στο προσκήνιο. Και ενώ η περιρρέουσα αντισυμβατική τάση δεν ευνοούσε τους γόνους, οι δημότες μίλησαν με ένταση. Προφανώς και εκλέξαμε τους καλύτερους αλλά εάν η κάλπη έλυνε τα προβλήματά μας, τότε τα πράγματα θα ήταν απλά.
