γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Στην Ελλάδα του λίγου βλέπουμε τα πάντα ως λίγα. Λίγα επιβεβαιωμένα κρούσματα, λίγοι σε κρίσιμη κατάσταση, λίγοι οι νεκροί. Στην Ελλάδα του ντεμέκ βλέπουμε τον καλό και τον κακό μπάτσο κάθε απόγευμα να μας λένε τα πάντα, πάντα λίγα, χωρίς ποτέ να μας μιλούν για την ουσία – που κι αυτή είναι το λίγο: Καμία βελτίωση του ΕΣΥ, φίμωση των γιατρών, μηδέν εικόνες από τα ελληνικά νοσοκομεία, ημίμετρα στήριξης εργαζομένων και ατομική ευθύνη στα κόκκινα.
Παράλληλα η μπατσική ασυδοσία στο ρόλο του κομπλεξικού γκόμενου ισοπεδώνει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Τι φοράς, πού πας, γιατί είσαι έξω, γιατί δεν είσαι σπίτι, πώς κάθεσαι, κλείσε τα πόδια σου μωρή.
Κι η ατομική ευθύνη κάνει καθημερινά κι αδιαλείπτως τους απολογισμούς της, εφόσον ανατράπηκαν γι’ ακόμη μια φορά τα δεδομένα. Η ατομική ευθύνη πάντα φταίει. Η φτώχεια φταίει.
21 και σήμερα και παραμένουμε σπίτι. Με ό,τι έχει ο καθένας. Ή δεν έχει. Αν πάνε όλα καλά θα το οφείλουμε μόνο στην υπερπροσπάθεια όλων αυτών που βρίσκονται εκεί έξω. Αν όχι θα χάσουμε το μέτρημα.
Σκατά στην τηλεόραση ακόμη μια φορά που δείχνει όλα αυτά που της ορίζουν να δείξει. Σκατά στις 6 το απόγευμα που ακούω μόνο πόσο θα φταίω εγώ.
Βέβαια η απόδοση ευθυνών κι αυτή τη φορά θα είναι αναπόφευκτη. Κι όπως πάντα, οι ευθύνες ή θα αποδοθούν στις καταστροφικές πολιτικές των κυβερνήσεων πριν, τώρα και πιθανότατα μετά, ή …σε μένα.
Ακόμα χειρότερα: Όχι σε μένα, αλλά στον διπλανό μου. Γιατί όταν εγώ αναλαμβάνω την ατομική μου ευθύνη στο έπακρο και η πολιτική εξόντωσης δε φταίει ποτέ, τότε ποιος φταίει; Ο άλλος. Γιατί πάντα κάποιος πρέπει να φταίει. Κάποιος αλλά ποτέ αυτός που πρέπει.
Ω σίγουρα ο Τσιόδρας δεν πολιτικολογεί. Μόνο αποκρύπτει. Πάλι θα φταίω που πρέπει να πάω στη δουλειά. Πάλι θα φταίω που πρέπει να μπω στο λεωφορείο. Πάλι θα φταίω που έχω πυρετό και βήχω και σκορπώ την αρρώστια στους άλλους. Πάλι θα φταίω.
Κι όσο θα φταίω εγώ, δε θα υπάρξει καμία μονάδα εντατικής θεραπείας. Δε θα υπάρξει κανένα τεστ. Δε θα υπάρξει κανένα μέτρο. Άλλωστε δεν υπάρχουν λεφτά. Τα λεφτά δίνονται στα σποτάκια που μου υπενθυμίζουν ότι σε όλη αυτή την ιστορία η ευθύνη είναι δική μου μόνο. Πώς να ξεχάσω;
…Μαζί δεν τα φάγαμε;
& Εκείνος
Κανένας δεν ξέρει ακόμα πως και με πόσα θύματα θα καταλήξει αυτή η ιστορία με τον κοροναϊό. Κανένας επίσης δεν ξέρει -και πιθανώς δεν θα ξέρει για μεγάλο διάστημα, ποιος είχε δίκιο με τις συγκρουόμενες στρατηγικές αντιμετώπισης του ιού. Αλλά το χειρότερο είναι ότι κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει όχι γιατί υπάρχει κανένα μυστήριο σχετικά με τον ίδιο τον ιό όσο γιατί υπάρχουν πολλές μισές αλήθειες σχετικά με την εξάπλωση του, τις πραγματικές επιπτώσεις σε ζωές και τέλος δυστυχώς την …εκμετάλλευση του.
Δυστυχώς για την Ελλάδα και όλη την ανθρωπότητα, – και το ΔΥΣΤΥΧΩΣ με μεγάλα και κεφαλαία γράμματα – ο κοροναϊός έγινε θέατρο πολιτικής εκμετάλλευσης όπου άχρηστοι και πολλές φορές εγκληματικά ανεπαρκείς πολιτικοί εκμεταλλευόμενοι το δράμα που φέρνει μια θανατηφόρα πανδημία, πλασάρονται σαν σωτήρες. Πριν από μερικές μέρες, αφήνοντας άφωνους ακόμα και τους συμβούλους του, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ “προέβλεψε” ότι τις επόμενες βδομάδες τουλάχιστον 200,000 πολίτες της χώρας του θα πεθάνουν, θύματα του κοροναϊού. Κανένας δεν τόλμησε να τον επιβεβαιώσει ή να τον διαψεύσει γιατί κανένας δεν ξέρει ούτε μπορεί να προβλέψει αλλά όλοι κατάλαβαν ότι ο Τραμπ στήνει γύρους θριάμβου για τις παραμονές των εκλογών με τον εαυτό του Άι Γιώργη που σκοτώνει το δράκο του κοροναϊού. Για τον Τραμπ έστω κι ένας νεκρός κάτω από τον υπερβολικό αριθμό των 200,000 αντί για αιτία εθνικού πένθους θα είναι λόγος προσωπικών θριαμβολογιών.
Στην Ελλάδα αυτό έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει, ίσως γιατί ενώ στην Αμερική ο Τραμπ έχει μόνο το Fox-News να διαδίδει με γκεμπελικούς ρυθμούς την Τραμπική προπαγάνδα και να τον γλύφουν, στην Ελλάδα τα δουλικά ΜΜΕ έχουν στήσει κυριολεκτικά τείχος προστασίας με την συνδρομή παραπληροφόρησης και ψεμάτων, γύρω από έναν πρωθυπουργό με συγκεκριμένες από το παρελθόν του ευθύνες για τον θάνατο πολλών συνανθρώπων μας, παρουσιάζοντας τον ήδη σαν …σωτήρα.
Αλλά μάλλον (στην Ελλάδα ζούμε) ποτέ πραγματικά να μην μάθουμε πόσες ζωές έχουν ήδη χαθεί γιατί ο Κυριακούλης Μητσοτάκης και η Σαμαρική συμμορία εδώ και μια δεκαετία μεθοδευμένα καταστρέφουν το σύστημα υγείας. Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσοι θα είχαν σωθεί αν τα νοσοκομεία ήταν πλήρη γιατρών, νοσοκομειακού προσωπικού και υλικών. Ποτέ δεν θα μάθουμε τον ακριβή αριθμό νεκρών, θύματα του συνδυασμού κοροναϊός και εγκληματικές αποφάσεις διεφθαρμένων πολιτικών τυχοδιωκτών όπως ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης.
Ίσως ποτέ να μην μάθουμε πόσα είναι/ήταν πραγματικά τα θύματα του κοροναϊού στην Ελλάδα των 16% ανασφάλιστων, του 23% κάτω από το όριο της φτώχειας, του 18.8% ανέργων και της μαύρης τρύπας των ΠΑΝΩ από 30,000 αστέγων. Αλλά να είστε σίγουροι ότι θα δούμε τον χορό του θριάμβου πάνω από τα αζήτητα πτώματα από τον Κυριακούλη Μητσοτάκη και της συμμορία του.
Κι αν αυτοί αποδεικνύονται καθημερινά λίγοι ας μην τους ακολουθήσουμε εμείς στο χορό θριάμβου πάνω στα πτώματα που έχουν ξεκινήσει. Ας πάψουμε να είμαστε λίγοι, ας πάψουμε να ανεχόμαστε κουλικά λειψούς και διεφθαρμένους να μας κυβερνούν καταστρέφοντας ότι με ιδρώτα και αίμα στήθηκε και με τις πράξεις τους παίρνοντας ανθρώπινες ζωές.
