Όμως τα μωρά πάντα ξαναγύριζαν στις σαδίστριες τεχνητές τους μάνες, όσα κι αν τους έκαναν. Ακόμα και σ’ αυτή που τα μαχαίρωνε ξαναγυρνούσαν.
Η αγάπη είχε θριαμβεύσει και ο Χάρλοου έγινε διάσημος, η ζωή κυλούσε ωραία.
Όμως κάποτε τα μωρά μεγάλωσαν και δε μεγάλωσαν σωστά.
Τα πιθηκάκια δεν μπορούσαν να παίξουν με τα άλλα. Δεν μπορούσαν καν να συνυπάρξουν. Ήταν επιθετικά.
Κάποια επιτίθονταν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Ένα από αυτά έφαγε το χέρι του.
Ο Χάρλοου κατάλαβε ότι η αγάπη είναι λιγάκι πιο περίπλοκη από μια αγκαλιά. Πρόσθεσε στις τεχνητές του μάνες μια κούνια, κι έβαζε τα μικρά να παίζουν μισή ώρα τη μέρα με άλλα μικρά πιθηκάκια.
Όλα φαίνονταν σχεδόν φυσιολογικά.
Η αγάπη ήταν λίγο αγκαλιά, λίγο κούνημα και λίγο παιχνίδι.
Μέχρι που τα πιθηκάκια έφτασαν σε ηλικία αναπαραγωγής.
Όμως ήταν αδύνατο για τον Χάρλοου να δει το πώς θα εξελισσόταν αυτό, γιατί πολύ απλά οι μακάκοι δεν άφηναν κανένα αρσενικό να τις πλησιάσει.
Έτσι εκείνος επινόησε μια ακόμη χειρότερη κατασκευή: Τη σχάρα του βιασμού.
Ακινητοποιούσε τα θηλυκά για να μπορέσουν τα αρσενικά να κάνουν τη δουλειά τους.
Είκοσι από αυτά τα θηλυκά έγιναν μάνες που είτε σκότωσαν τα μωρά τους είτε τα έδιωχναν μακριά.
Τελικά την αγάπη δεν μπόρεσε να την καταλάβει ο Χάρλοου, που έζησε τα τελευταία του χρόνια κι αυτός ως πειραματόζωο και πέθανε από τη νόσο του Πάρκινσον.
Θα μπορούσαν όμως τα πειράματά του να έχουν και ένα ευρύτερο υπόβαθρο, κοινωνικό.
Δε φτάνει να σε έχει γεννήσει μια χώρα για να την αγαπάς.
Στην αρχή πάντα θα την αγαπήσεις και ό,τι κι αν σου κάνει εσύ θα επιμένεις να ξαναγυρίζεις κοντά της. Θα σε μαχαιρώνει, θα σου ρίχνει παγωμένο νερό, θα σου κλείνει πόρτες, θα σε ταλαιπωρεί με την παράνοια της γραφειοκρατίας της, θα σε αδικεί, θα σε βάζει να πληρώνεις τα σπασμένα της, κι εσύ πάντα θα γυρίζεις.
Όμως μην περιμένεις ότι κι εσύ ο ίδιος θα εξελιχθείς σε κάτι καλύτερο από αυτή.
Όταν έρθει η ώρα σου να συνυπάρξεις, δεν θα μπορείς. Θα ψάχνεις διεξόδους διαφυγής, δε θα ταιριάζεις πουθενά, θα είσαι επιθετικός απέναντι στις παρέες σου, στο σύντροφό σου. Θα χτυπάς και θα αυτοτραυματίζεσαι. Θα προσπαθείς να ζήσεις φυσιολογικά και δεν θα μπορείς, γιατί θα έχεις μεγαλώσει σε μια χώρα μάνα που πάντα σε μαχαίρωνε στην αγκαλιά της κι ακόμα τη βλέπεις να αυτοκαταστρέφεται, να επιτίθεται, να βουλιάζει και να σε παίρνει μαζί της, ενώ εσύ θα θέλεις απλώς να ζήσεις χωρίς να ξέρεις το πώς. Και θα συμπεριφέρεσαι όπως κι εκείνη, γιατί …γιατί όχι;
Η απληστία, η απανθρωπιά, η βαρβαρότητα, η αυτοκαταστροφή, δεν είναι απλώς η δεύτερή σου φύση, αλλά η ίδια σου η φύση που μεταλλάχθηκε σε καρκίνωμα γύρω από τον ίδιο της τον εαυτό και δε με εκπλήσσει πια κανένα σκάνδαλο.
Όχι όσο υπάρχουν στη ζωή ακόμα αυτές οι συρμάτινες μητέρες.
& Εκείνος
Πριν από μερικές μέρες άλλο ένα σκάνδαλο έκανε υπέρτιτλους. Έκλεβαν φάρμακα καρκινοπαθών και τα μεταπουλούσαν ακριβότερα σε …καρκινοπαθείς. Μένεις άφωνος. Δεν ξέρεις τι να πεις για την απληστία, την απανθρωπιά, την …βαρβαρότητα. Ακόμα και η ρήση: «κλέβει εκκλησιά» ωχριά μπροστά σε αυτή τη πράξη.
Αυτά βέβαια μια εποχή που το σκάνδαλο Novartis, με υπερτιμολογιμένα φάρμακα αυτή τη φορά, – μερικές φορές ακόμα και μη ιατρικώς εγκεκριμένα – είναι ακόμα υπό έρευνα αν και η κομπίνα (το σκάνδαλο) ήταν σε εξέλιξη από ότι φαίνεται τα τελευταία τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Και όσο τραγικό κι αν ακουστεί, αυτές οι δυο περιπτώσεις είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου των σκανδάλων σε ότι αφορά την υγεία. Υπάρχουν πάρα πολλά ακόμα που ξεκινάνε από τις τιμολογήσεις συντήρησης των νοσοκομείων και φτάνουν ακόμα και στις βραδυνές εξωτερικές νοσοκόμες. Κουράγιο να ‘χεις να ψάχνεις.
Το παγόβουνο με τα σκάνδαλα στην υγεία. Άλλα για να μην νιώθει μοναξιά η υγεία, δίπλα της υπάρχει και η παιδεία. Άλλο παγόβουνο αυτό κι άλλος χαμός ευκαιριών αρπαχτής και λαμογιάς αυτός ο κλάδος ή …λειτούργημα. Από τα σχολικά βιβλία μέχρι τα κλιματιστικά …κουράγιο να ‘χεις να ψάχνεις. Και μην πιάσω την ανάπτυξη, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, τον τουρισμό με το τέρας της αρπαχτής και της ρεμούλας, τον ΕΟΤ ή την αγροτική ανάπτυξη. Εντάξει το αμύνης δεν το πιάνω καθόλου γιατί εκεί έχει και ιστορία, δεκαετίες τώρα γίνεται του Άκη το παγόβουνο. Κάθε υπουργείο και παγόβουνο δηλαδή.
Τώρα θα μου πείτε ότι δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ίδιο να κλέβεις ή να υπερτιμολογείς τα φάρμακα του καρκινοπαθή με το να ξεσκίζεις στην υπερτιμολόγηση τα διαφημιστικά του ΕΟΤ ή την έκδοση σχολικών βιβλίων. Σοβαρολογείτε; Δηλαδή όταν η εφορία παίρνει λεφτά αυθαίρετα από τον λογαριασμό του καρκινοπαθή ή και στην ακραία του δεσμεύει τον λογαριασμό για να πληρώσει το υπουργείο τον κλέφτη που υπερτιμολόγησε τα προσπέκτους και τις αφίσες τι είναι; Δεν το σκεφτήκατε, ε;
Όλα, μα όλα τα κόμματα ακόμα και αυτό το ναζιστικό εγκληματικό έκτρωμα το πρώτο που διαφημίζουν για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, είναι η αγάπη τους προς την διαφάνεια και την νομιμότητα. Αυτά μέχρι να αγγίξουν την εξουσία – αν και οι ναζιστές κουβαλάνε την λέρα και χωρίς εξουσία. Εδώ τα παγόβουνα της διαφθοράς κοντεύουν να μοιάζουν με συγκρουόμενα σε λούνα-παρκ και στη μεν αντιπολίτευση (μαζί και χώρια) καταγγέλλουν την κυβέρνηση για σκάνδαλα λες κι αυτοί τώρα μάθανε την λέξη, η δε κυβέρνηση περιορίζεται στο να καταγγέλλει την αντιπολίτευση ακόμα και για το προπατορικό αμάρτημα.
Η διαφάνεια σαν λέξη υπάρχει στο στόμα όλων όσων χειρίζονται τις μοίρες της Ελλάδας και των ελλήνων σχεδόν καθημερινά αλλά στην πραγματικότητα είναι ο μεγάλος απών από κάθε μορφής πολιτική, νομιμότητα και αποφάσεις από την ημέρα της μεταπολίτευσης μέχρι και …αύριο. Στην Ελλάδα η διαφάνεια περιορίζεται στην καταγγελία και την υπεράσπιση μυωπικά της παραταξιακής/κομματικής ηθικής. Και εδώ είναι το καρκίνωμα που κανένας δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει. Τελεία και παύλα!
