Και είχε δίκιο. Με μία διαφορά. Η αλαζονεία δεν αποτελεί ίδιον της εξουσίας ενός υπουργού Εθνικής Άμυνας. Κάθε άλλο. Αλαζονεία μπορεί να υπάρξει στο κάθε αξίωμα, ακόμα και στα πιο απλά. Προφανώς έχετε ακούσει τη φράση «κρατάει σφραγίδα και νομίζει ότι έχει πιάσει τον Πάπα από τα…», που λέγεται για ορισμένους δημοσίους υπαλλήλους.
Φυσικά η αλαζονεία της εξουσίας είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να πάθει κάποιος πολιτικός. Η αλαζονεία της εξουσίας για τον πολιτικό είναι σαν το σαράκι στο ξύλο και σαν τον καρκίνο για το ανθρώπινο σώμα. Σε κατατρώει μέχρι που καταρρέεις. Το κακό είναι ότι σου αλλάζει τον χαρακτήρα, σου αλλάζει τη συμπεριφορά και – το χειρότερο- σε τυφλώνει!
Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κάποτε είχε πει ότι «ο πολιτικός έχει να κερδίσει από μια συζήτηση και με τον τελευταίο πολίτη». Θέλοντας να δείξει ότι οι πολιτικοί πρέπει να συζητούν με όλους, ανεξάρτητα από την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και επιστημονική θέση κατέχουν, καθώς ο καθένας από τις εμπειρίες και τις γνώσεις του, ίσως κάτι έχει να προσφέρει στον πολιτικό. Γιατί ο κάθε πολιτικός, είτε έχει σπουδάσει στο ΕΚΠΑ είτε στο Χάρβαρντ και στην Οξφόρδη, δεν τα ξέρει όλα. Και το κυριότερο ακόμα και εκείνα που ξέρει είναι διαφορετικά στη θεωρία και διαφορετικά στην πράξη.
«Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω», (δώσε μου τόπο να σταθώ και τη Γη θα μετακινήσω), είπε ο Αρχιμήδης, όταν ανακάλυψε τους μοχλούς, εννοώντας ότι αν έχει κάπου να σταθεί θα μπορέσει να κινήσει ακόμα και τη γη. Αυτή η ρήση του Αρχιμήδη, κατ’ εξοχήν ισχύει για την πολιτική. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση «μοχλός» είναι ο ίδιος ο λαός. Οι πολίτες. Με δεδομένο δε, ότι από το λαό και για το λαό πηγάζει κάθε εξουσία σε κάθε δημοκρατία, η επαφή μαζί του είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για να συνεχίσει κάποιος πολιτικός να κυβερνά δημοκρατικά.
Είναι δεδομένο ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει χάσει την επαφή της με το λαό. Τα περίφημα Αναπτυξιακά Συνέδρια, που έγιναν ανά την Ελλάδα, κατάντησαν κομματικές συνάξεις περιφερόμενων υπουργών, γραμματέων και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτά ο λαός δεν ακούστηκε, γιατί κατ’ εντολή της κυβέρνησης τους πολίτες που είχαν φωνή, τους απωθούσαν τα ΜΑΤ.
Αλλά δεν αρκεί η παρουσία του λαού, μέσω των φορέων του, σε τέτοιου είδους συνέδρια. Χρειάζεται συνεχής παρουσία του πολιτικού με τους πολίτες. Δεν αρκούν ούτε οι περιοδείες στις οποίες αναλώνονται οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης. Οι περιοδείες βοηθούν όταν εκτός από το να σφίγγει χέρια, ο πολιτικός φροντίζει να ακούει και τις ψυχές των ανθρώπων. Και αυτό για να το πετύχει πρέπει να αφιερώσει χρόνο. Να ακούσει προβλήματα και φυσικά να αναζητήσει λύσεις.
Τις ψυχές των ανθρώπων πρέπει να τις ακούει πάντα ο πολιτικός. Κυρίως όταν κατέχει θέσεις εξουσίας. Δεν μπορεί να ακούει τον λαό μέσω των συμβούλων που ο καθένας εξυπηρετεί και κάποιο από τα δικά του, προσωπικά συμφέροντα ή ακόμα και συμφέροντα τρίτων. Και δεν θα αναφερθώ στο πλέον ακραίο παράδειγμα του Μέγα Πέτρου της Ρωσίας που έκανε διάφορα επαγγέλματα για να ακούει από πρώτο χέρι τι λέει ο λαός για το πρόσωπό του. Σήμερα άλλωστε μέσω της τεχνολογίας τα πολιτικά πρόσωπα είναι γνωστά σε όλους. Μπορούν όμως να εκμεταλλευθούν την τεχνολογία για να έχουν ένα είδος επαφής με το λαό. Το σημαντικότερο όμως είναι η συζήτηση με το λαό. Πρόσωπο με πρόσωπο. Είναι επώδυνο, είναι κοπιαστικό, αλλά είναι αναγκαίο. Αναγκαίο όχι μόνο γιατί έτσι ο πολιτικός ενημερώνεται από πρώτο χέρι για τις ανάγκες των πολιτών, αλλά και γιατί η επαφή με το λαό «προσγειώνει» τον πολιτικό και τον θωρακίζει απέναντι στην οίηση της εξουσίας, με αποτέλεσμα να αποφεύγει την αλαζονεία που είναι ο χειρότερος εχθρός κάθε πολιτικού.
Η Νέα Δημοκρατία είναι προ των θυρών της εξουσίας.
Πρέπει οι πάντες να καταλάβουν ότι όσο μεγαλώνουν τα ποσοστά της, όσο διασφαλίζεται η νίκη της και, ενδεχομένως, η αυτοδυναμία της, τόσο μεγαλώνουν και οι ευθύνες της έναντι της χώρας και των πολιτών που την εμπιστεύονται. Στη Νέα Δημοκρατία δεν νοούνται φαινόμενα αλαζονείας. Και μπορεί οι παλιοί να το γνωρίζουν, οι νέοι όμως πρέπει να το εμπεδώσουν και να το εφαρμόσουν. Και σε αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι απόλυτος. Σε ανύποπτο χρόνο έχει προειδοποιήσει και… «αμαρτία ουκ έχει». Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι τα «υπουργικά κοστούμια» όπως «ράβονται», ακόμα πιο εύκολα «ξεράβονται», τότε δεν κάνει για πολιτικός. Και οφείλουν όλοι να γνωρίζουν ότι στην πολιτική τίποτε δεν είναι δεδομένο. Οι εκλογές τελειώνουν όταν ανακοινώνεται το αποτέλεσμα. Ποτέ πριν από αυτό. Να θυμίσουμε ότι ο χριστιανοδημοκράτης Στόιμπερ, στις εκλογές του 2002 προηγείτο του σοσιαλδημοκράτη Καγκελαρίου Σρέντερ σχεδόν κατά 11% και λόγω της κυβερνητικής αποφασιστικότητας που έδειξε ο κ. Σρέντερ με αφορμή τις πλημμύρες, όχι μόνο κατάφερε να καλύψει τη διαφορά αλλά και να επανεκλεγεί. Και μπορεί στην παρούσα περίπτωση να ίσχυσε το «μια βροχή θα μας σώσει», αλλά είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα προς όσους αποκτούν αλαζονεία για να κατανοήσουν ότι στην πολιτική «τα πάντα ρει» και τίποτε δεν είναι δεδομένο. Πόσο μάλλον όταν απέναντί σου έχεις έναν αντίπαλο που προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία δεν έχει «ούτε ιερό, ούτε όσιο»
Αυτό ο πρόεδρος της ΝΔ το έχει κατανοήσει πλήρως γιατί καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με την καθεστωτική νοοτροπία του σημερινού πρωθυπουργού. Το ζήτημα είναι ότι πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους. Όλα τα στελέχη της ΝΔ πρέπει να αγωνίζονται με τη λογική σαν να προηγείτο ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε στο τέλος να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει περιθώριο για επανάπαυση κυρίως από κομματικά στελέχη και βουλευτές. Βρίσκονται στις θέσεις αυτές για να ακούνε την ψυχή του λαού. Ας παραδειγματιστούν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ας κατανοήσουν ότι η μάχη που έρχεται δεν είναι μάχη για την πολιτική τους επιβίωση, αλλά μάχη για την επιβίωση της Ελλάδος. Και σε καμία μάχη δεν χωράει ούτε επανάπαυση, ούτε αλαζονεία.
