γράφει ο Λάρκος Λάρκου.
Κατά κανόνα, στην ιστορία των σχέσεων Αθήνας-Λευκωσίας επικρατούσε ανειλικρίνεια. Με εξαίρεση των περίοδο της μάχης για την ένταξη της νήσου στην ΕΕ, οι σχέσεις ήταν σαν την παραγεμιστή γαλοπούλα. Γέμισμα εφάπαξ, πομπώδης εμφάνιση, τάση να αποφεύγουν το «κρίσιμο». Το ίδιο και σήμερα: η Λευκωσία για να αποφύγει τη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, υποκρίνεται ότι ενδιαφέρεται, ενώ στην πραγματικότητα ουδέν πράττει για να προωθήσει οτιδήποτε. Ψελλίζει διάφορα και πίσω από τη σκηνή τα ελεγχόμενα ΜΜΕ κάνουν την βρώμικη δουλειά, προωθούν χωριστικές πολιτικές κάτω από το κάλυμμα της κυβέρνησης. Όλοι γνωρίζουν τι ακριβώς κάνει ο Ν. Αναστασιάδης, πλην Μητσοτάκη.
Για ιδιοτελείς λόγους, ο Έλλην πρωθυπουργός δεν επιθυμεί να «φορτωθεί» μια έντιμη συνεννόηση με τον Ν. Αναστασιάδη γιατί αυτό θα τον έφερνε σε σύγκρουση με την «παράταξη» του τυχοδιωκτισμού στις δύο χώρες. Ενώ έχει πλήρη εικόνα της επικίνδυνης επιλογής Αναστασιάδη, τον καλύπτει επικαλούμενος φλυαρίες του τύπου «μα, κοιτάξτε τι είπε στη ΓΣ του ΟΗΕ, άρα, επιθυμεί λύση». Αρνείται, κατά συνέπεια, να δεχθεί ότι περί άλλων τυρβάζει, όπως είναι οι πύργοι στη Λεμεσό, τα διαβατήρια, οι Σεϊχέλες, και τα «δύο κράτη». Ο λόγος της στάσης Μητσοτάκη, είναι πολύ διαυγής: είναι νέος, έχει καριέρα μπροστά του, δεν θα ρισκάρει να γίνει «κακός», επειδή η Κύπρος θα μείνει, έτσι όπως είναι σήμερα. Έτσι, από τον ένα με κοντόφθαλμους υπολογισμούς, πάνε τα πράγματα στον ανεύθυνο: ο Κ. Καραμανλής το 2004 πήγε να διαπραγματευτεί λύση του Κυπριακού στον Μπούργκερστοκ και, αντί αυτού, κρυβόταν στο δωμάτιο του, βλέποντας καουμπόικες ταινίες. Υπάκουσε στην «εγκύκλιο Μολυβιάτη»: «είσαι φέρελπις, μην τσαλακώσεις την εικόνα σου με κάτι ριψοκίνδυνο, άσε να περάσει η μπόρα. Μην ξεχνάς τι επαθε ο θείος σου με αφορμή τη Ζυρίχη». Έτσι, ενώ αυτός κρυβόταν, ο Τ. Ερτογάν έκανε ρεσιτάλ επαφών και επίδειξης αποφασιστικότητας για την επίλυση του κυπριακού. Έκτοτε η Κύπρος οδηγείται στη σταδιακή διχοτόμηση, αλλά κανείς δεν έχει ρωτήσει τον Κ. Καραμανλή αν αισθάνεται ότι έχει ευθύνες γιατί η Κύπρος διχοτομείται και με τη δική του συμβολή. Σήμερα επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θέλει να φορτωθεί τα επίθετα, παίζει στο γήπεδο της καταγγελίας την ίδια στιγμή που η πολιτική Ν. Αναστασιάδη επηρεάζει αποφασιστικά τις λεπτές ισορροπίες στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, φέροντας την πιθανότητα ενός θερμού επεισοδίου ολοένα και πιο κοντά. Βεβαίως, γνωρίζει ότι χωρίς την προηγούμενη επίλυση του Κυπριακού το παιχνίδι με τις ΑΟΖ, είναι ουσιαστικά χαμένο από χέρι. Προσέχω ότι μέχρι στιγμής, ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει στηρίξει δημόσια το «Πλαίσιο Γκουτέρες» ως μορφή λύσης του κυπριακού, ένα Πλαίσιο του ΟΗΕ που ενσωματώνει όλες τις βασικές ανησυχίες των ε/κ, με την προηγηθείσα έγκρισή του από τον Μ. Τσαβούσογλου.
Οι φανφάρες και η παραπλάνηση της κοινής γνώμης οδηγούν μόνο στην απώλεια ερεισμάτων και στην περιχαράκωση. Πίσω από την υπογραφή στις 2 Ιανουαρίου στην Αθήνα για τον αγωγό Eastmed, βρίσκεται το εβραϊκό λόμπι και η μάχη του για την εκλογική στήριξη στον Β. Νετανιάχου. Όλα στο βωμό των προσκαιρων εντυπώσεων: Πρώτον, ουδείς γνωρίζει τι υπάρχει στο βυθό της Ανατολικής Μεσογείου. Δεύτερο, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και οι εμπορικές τράπεζες δεσμεύονται σε μηδενική οικονομική στήριξη σε εξόρυξη ορυκτών καυσίμων για να δώσουν ώθηση στις ΑΠΕ. Τρίτο, το έργο Eastmed υπολογιστηκε σε 7 δις. Τέταρτο, το ρωσικό φυσικό αέριο παραμένει ο αδιαμφισβήτητα κεντρικός παίκτης στην Ευρώπη. Τέταρτο, Ισραήλ και Κύπρος ερίζουν εδώ και 4 χρόνια για την οριοθέτηση του βυθού στο ενδιάμεσό τους θαλάσσιο οικόπεδο. Πέμπτο, τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι εταιρείες, και καμιά δεν θα επενδύσει για να πάρει φυσικό αέριο στην Ευρώπη χωρίς να έχει κέρδος, ένα προϊόν, το οποίο στην περίπτωση αυτή, είναι αρκετά πιο ακριβό από το ρωσικό. Έκτο, ο «Eastdream» εξυπηρετεί πρόσκαιρες πολιτικές εντυπώσεις και οπωσδήποτε δίνει ένα εκλογικό επιχείρημα στον διεθνώς αποκλεισμένο ισραηλινό πρωθυπουργό. Έβδομο, ο Β. Νετανιάχου παραμένει ένας πλήρης αντίπαλος της επίλυσης του κυπριακού, προτιμά μιαν εκκρεμότητα-φορτίο στην εξωτερική πολιτική της Άγκυρας.
Ένα μήνα μετά την «τριμερή» του Βερολίνου μπορούμε να δούμε ευκρινέστερα τον πολιτικό αμοραλισμό που χαρακτηρίζει την πολιτική συμπεριφορά του Ν. Αναστασιάδη. Ο ΓΓ του ΟΗΕ, στις 25 Νοεμβρίου ανακοίνωσε πλαίσιο συμφωνημένων κινήσεων για να φτάσουμε σε ολοκλήρωση της προσπάθειας του ΟΗΕ, «με στόχο την επίτευξη στρατηγικής συμφωνίας που θα ανοίξει το δρόμο για μια συνολική διευθέτηση». Τίποτε από όσα συμφώνησε ο Ν. Αναστασιάδης δεν έχει υλοποιήσει. Απολύτως τίποτε. Αντίθετα, επιδίδεται σε ασκήσεις επί χάρτου με τον υπόδικο Β. Νετανιάχου και παίζει στο γήπεδο στο οποίο από χέρι είναι «εκτός παιχνιδιού». Έθεσε την ουσία του κυπριακού στο ράφι, νομίζοντας ότι θα του βγούν «όλα τα άλλα», σκορπώτας σκόνη σε μια κοινή γνώμη εκπαιδευμένη στην κατανάλωση ρητορείας.
Ενώ, στις δύο πρωτεύουσες, εμφανίζονται δύο τακτικές, επί της ουσίας είναι μία: η Λευκωσία, αντί να εργαστεί δραστήρια με βάση το Πλαίσιο Γκουτέρες, περί άλλων τυρβάζει. Η Αθήνα, αντί να στηρίζει μια πολιτική διαδικασία που οδηγεί στη Χάγη, προσέχει τους τυχοδιωκτισμούς «τύπου» Συρίγου και στέλλει τον Ν. Δένδια, «κρυφίως», στην Κ/πολη για επαφές με τον Τσαβούσογλου- μήπως και προκύψει κάτι απρόοπτο και τρέχει να σβήσει φωτιές…
