Το παίρνεις λοιπόν απόφαση, κάνεις το κουμάντο σου στα οικονομικά, εξοικονομείς τα αναγκαία δίδραχμα, εικοσάλεπτα, δεκάλεπτα και πεντάλεπτα (!!!!!), φορτώνεις το αυτοκίνητο σαν τον γάιδαρο και ξεκινάς. 780 χιλιόμετρα, παρακαλώ! Κι άλλα τόσα η επιστροφή! Προορισμός: Θράκη. Εκεί, που όπως πολύ σωστά είπε και μια κυρία που συνάντησα, πολλοί δεν τη γνωρίζουν καν και νομίζουν ότι είναι Μακεδονία. Καλά, μερικοί ούτε και τη Μακεδονία γνωρίζουν, αλλά αυτό ας μην το κάνουμε τώρα θέμα.
Ξεκινώντας, τρως στη μάπα μια ωραιότατη κίνηση στο ποτάμι και καταφέρνεις να βγεις στην Εθνική μετά από μια ολόκληρη ώρα. Τέλεια! Μόλις κατάφερες να προσθέσεις άλλη μια ώρα, σε ένα ταξίδι διάρκειας τουλάχιστον 7 – 8 ωρών. Ας πρόσεχες όμως κι ας έφευγες στις 6 και όχι στις 8:30! Φταις και θα το πληρώσεις! Τελικά, βγαίνεις επιτέλους στην Εθνική. Οι ροκιές παίζουν στο στερεοφωνικό σου, φραπέ και τσιγάρο διαθέσιμα και τα χιλιόμετρα αρχίζουν να ρολάρουν. Ίσα που αρχίζει να αναπτύσσει ταχύτητα το αυτοκίνητο, τσουπ, τα πρώτα διόδια!…
Είπα ότι θα τα κράταγα, θα τα υπολόγιζα με ακρίβεια ακόμα και στο τελευταίο λεπτό, θα τα φωτογράφιζα για να στείλω τη φωτο στο μπλογκ να συνοδέψει το άρθρο, αλλά δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα από τα παραπάνω. Ακόμα εκεί, παραχωμένα στην πόρτα του συνοδηγού βρίσκονται, μέσα στο αυτοκίνητο, που δεν έχει πάει ακόμα ούτε για πλύσιμο! Πλύσιμο; Τι πλύσιμο και πού λεφτά για πλύσιμο, μετά από τόσα διόδια; Όσο για τον συνοδηγό, ο καλυτερότερος του κόσμου!…
Πρώτα διόδια λοιπόν και ευτυχώς που υπάρχει συνοδηγός, γιατί άντε να βρίσκεις αυτά τα 0,25 και 0,35, καθώς οδηγείς! Ρε, ποιος σοφός το σκαρφίστηκε αυτό; Δεν πάνε καλά οι άνθρωποι! Και πάμε παρακάτω. Πληρώνεις, βάζεις πρώτη, φορτώνεις δευτέρα, μετά τρίτη, τετάρτη, πέμπτη και ναι, έχεις ξαναμπεί επιτέλους σε ταχύτητες Εθνικής Οδού, μόλις 40 χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα και έχεις μπροστά σου άλλα 750!…
Δεν προλαβαίνεις να τραβήξεις τζούρα απ’ το φραπέ και να δυναμώσεις το στερεοφωνικό, θα πρέπει να έχεις διανύσει μόλις καμιά 20ριά ακόμα χιλιόμετρα και τσουπ, δεύτερα διόδια! 3,80!!! 3,80;;; Βλέπουν καλά τα ωραία μας μάτια; Ω ναι, το ίδιο καλά βλέπουμε κι οι δυο μας, μαμά! Σταματάς, πληρώνεις, βάζεις πρώτη, μετά δευτέρα, τρίτη κλπ. κλπ. και ξαναμπαίνεις σε τροχιά και ψυχολογία μακρινού ταξιδιού, έχοντας ακόμα μπροστά σου πάνω από 700 χιλιόμετρα!!!
Δυναμώνεις τη μουσική. Τίποτα δεν θα μας χαλάσει τη διάθεση, σωστά; Σωστά! Τραγουδάς. Ρουφάς φραπέ κι ανάβεις τσιγάρο. Το παράθυρο μισοσκασμένο, για να μην ντουμανιάζει το αυτοκίνητο και πας… Δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις ότι έκανες καμιά 15αριά ακόμα χιλιόμετρα, και τσουπ, τρίτα διόδια. 3,85!!! Και ναι, τα όμορφα καστανά μας μάτια βλέπουν μια χαρά, το είπαμε παραπάνω. 3,85; 3,85, τι να κάνουμε; Ντέφι να γίνει και τίποτα δεν θα μας χαλάσει τη διάθεση, είπαμε.
Πληρώνεις και ξαναξεκινάς. Ανεβάζεις παράθυρο, φορτώνεις πρώτη, δευτέρα, τρίτη, τετάρτη και ξαφνικά… απογειώνεσαι! Πού στο διάολο βρέθηκε αυτή η τεράστια λακκούβα, αυτός ο κρατήρας, στη μέση της Εθνικής Αθηνών – Λαμίας; Μόλις πλήρωσες καμιά 10ριά ευρώ, 2 κόμμα τόσο – δεν θυμάμαι – την πρώτη φορά, 3,80 τη δεύτερη, 3,85 την τρίτη! Έχεις σταματήσει ήδη τρεις φορές για να πληρώσεις διόδια, έχοντας μπροστά σου ένα ταξίδι 800 περίπου χιλιομέτρων, εκ των οποίων δεν έχεις διανύσει ούτε τα 100 και μια τεράστια λακκούβα βρίσκεται μπροστά σου από το πουθενά, σε πετάει στον αέρα, σου σπάει τα αμορτισέρ και σου τσακίζει τα νεύρα! Πόση θετική ενέργεια πια;
Λοιπόν, σας πληροφορώ και για να μην επαναλαμβάνομαι, όλο το ταξίδι κάπως έτσι πήγε. Ταξίδι στην Εθνική Οδό! Εκεί, που αν δεν πας με μια μέση ωριαία ταχύτητα 120 – 140 χιλιομέτρων, δεν θα φτάσεις στον προορισμό σου ποτέ!!! Σταμάτα, ξεκίνα κάθε τρεις και λίγο, για να πληρώνεις διόδια, λες και βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας και σε έχουν πιάσει όλα τα φανάρια! Βάλε και τις περιοχές που ακόμα γίνονται έργα και κόβεις ταχύτητα, βάλε και τα Τέμπη που πηγαίνεις αναγκαστικά με πενήντα, βάλε και την Εγνατία που ξεκίνησε όταν ήμουν μαθήτρια στη δεκαετία του ’80 και το κομμάτι Θεσσαλονίκης – Καβάλας είναι ακόμα γεμάτο μπαλώματα, βάλε και που το συγκεκριμένο κομμάτι δεν έχει να σταματήσεις ούτε για κατούρημα, βάλε και τα 2,40 ξανά, βάλε, βάλε, βάλε, ε πόση καλή διάθεση να έχεις πια και να μην διαολοστέλνεις όλες τις κυβερνήσεις και όλους υπουργούς μεταφορών, συγκοινωνιών, έργων, ανάπτυξης και δεν ξέρω ποιους άλλους, νυν, πρώην και επόμενους, κάθε λίγο και λιγάκι;
Α! και για να μην το ξεχάσω… σε όλη την Εθνική Οδό, ανώτατο όριο ταχύτητας τα 120 χιλιόμετρα! Στην Εγνατία, 130!!! Εκεί… οδηγάς και πετάς!!! Ε, όχι να το παινευτώ, αλλά όπως και να το κάνουμε, άλλος αέρας από τη Σαλονίκη και πάνω, ρε παιδάκι μου! Σε όλα!!!…
ΥΓ. Πίκρα η επιστροφή. Όσο πιο κάτω απ’ το αυλάκι, τόσο πιο συχνά και ακριβά τα διόδια! Και όχι μόνο!…
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
