Η βιαιοτητα τέτοιων αντιλήψεων και το προειδοποιητικά ενοχοποιό τους ύφος, φέρνει στην επιφάνεια έναν λυσσαλέο εδώ και είκοσι περίπου χρόνια πόλεμο μεταξύ ιδεολογίας και Δημοκρατίας.
Οι ευρωκράτες των Βρυξελλών και στο παρελθόν στην περίπτωση του γαλλικού δημοψηφίσματος επί Σιράκ και τώρα στο Brexit και σε άλλες περιπτώσεις έκαναν τα πάντα για να μην πραγματοποιηθουν, υποστηριζοντας πάντα ότι οι λαοί ήταν ανωριμοι για τέτοιου είδους αποφάσεις. Η τεχνική της ενοχής (οποιοσδήποτε διαφωνουσε ήταν εύκολα φασίστας, ακροδεξιος, «λαϊκιστης» κλπ) είχε λειτουργήσει καλά ως τώρα. Σήμερα όμως με την περίπτωση της Βρετανίας τα πράγματα αλλάζουνε. Υπάρχει αμφισβήτηση της κυριαρχης Ευρωκρατικης Ιδεολογίας.
Η αυταρχική ως δικτατορική της αντίληψης, ότι τώρα με την παγκοσμιοποίηση ζούμε το τέλος της ιστορίας, των θρησκειων, της εθνικής ταυτότητας ή των πολιτισμικων μνημών αμφισβητειται από μεγάλη, σημαντική μερίδα των Ευρωπαίων πολιτών. Οι διαδηλώσεις για παράδειγμα στη Γαλλία για επιστροφή σε αξίες του πολιτισμού μας, εναντίον της διάλυσης της οικογένειας, η άρνηση των διανοουμενων να δεχτούν την αφαίρεση Αρχαίων ελληνικών και Λατινικων από την εκπαίδευση ή ακόμα ο δυναμικός ρόλος της θρησκείας, είναι κάποιες από τις πολλές ενδείξεις αυτής της άρνησης του χρηματοπιστωτικου μηδενισμου και υλισμου που φέρνει η παγκοσμιοποιηση. Το να πιστεύουν οι ευρωκρατες ότι όλα θα λυθούν μόνο μέσα από την οικονομία και την αγορά, ότι η πρόοδος είναι μια τεχνολογική Καινοτομία δίχως ανθρώπινες βάσεις, ότι η ηθική έχει τελειώσει γιατί την αντικατεστησε πια η μηχανική λειτουργικοτητα της «Τεχνικής» πατρίδας, είναι κάτι το επικίνδυνο. Γιατί έχει τον φανατισμο της ιδεολογίας. Δηλαδή ενός κλειστού συστήματος σκέψης και δράσης που κινείται στη σφαίρα του απολυτου και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να πετύχει το σκοπό του. Ακόμη και ανεντιμους τρόπους, ακόμη και ψέμματα, καθότι αυτό που την ενδιαφέρει είναι η επικράτηση. Κι όποιος δεν συμφωνεί μαζί της τον περιφρονεί. Μια τέτοια στάση είναι εχθρική στον άνθρωπο. Γιατί δεν έχει μέσα της το ουσιαστικό ανθρώπινο στοιχείο, την αμφιβολία.
Η Δημοκρατία αντιθέτως στηρίζεται στην αμφιβολία. Καθένας πλούσιος ή φτωχός, διανοουμενος ή μη, είναι ικανός να αποφασίσει για το μέλλον του ψηφιζοντας. Μετά τον πόλεμο ο Τσωρτσιλ είχε πει ότι δε μένει πια άλλο τίποτα στους ανθρώπους παρά η Δημοκρατία. Δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος και συμβίωση των Ευρωπαίων πολιτών, δεν μπορεί να υπάρξει κοινή ευρωπαϊκή πορεία, αν δεν υπάρχει εγγύηση των αρχών της Δημοκρατίας. Όσο η ιδεολογία κυριαρχεί τόσο και η απόσταση Ευρώ κρατών και λαών θα μεγαλώνει και αποτελέσματα όπως το Brexit, θα θεωρούνται εχθρικά, αντί να γίνονται αφορμή και αιτία για να κατανοηθει τι λείπει σήμερα στους Ευρωπαίους πολίτες και τι πρέπει να αλλάξει για την καλυτερευση της ζωής τους.
