γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Αντικειμενικά η Ρωσία έχει πολύ μεγαλύτερη υλικοτεχνική κινητικότητα. Στο ουκρανικό στρατόπεδο το ανθρώπινο δυναμικό είναι αισθητά λιγότερο, το ηθικό πεσμένο, τα όπλα λιγοστά, το μέτωπο καταρρέει παντού ενώ η υπομονή των ήδη ανυπόμονων συμμάχων παραπαίει. Καθώς το Ουκρανικό τελειώνει, οι ανησυχίες στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ ηχούν έντονα. Ο θείος Σαμ αναζητά τρόπους να απαγκιστρωθεί, επιδιώκοντας διπλωματικά οφέλη στα κρισιμότερα μέτωπα της ανατολής. Οι Ευρωπαίοι, φοβούμενοι την αμερικανική εγκατάλειψη, όπως στο Βιετνάμ και πρόσφατα στο Αφγανιστάν, σηκώνουν ψηλά τον πήχη του πολέμου.
Για λογαριασμό τους, οι «λαγοί του φόβου» βγαίνουν μπροστά. Στην πρόσφατη Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο [18/2/24], η Εσθονή πρωθυπουργός, Katja Kallas, ζήτησε να εκδοθούν 110 δις. δολάρια σε ευρωομόλογα από την Επιτροπή της ΕΕ, ως έναρξη της αμυντικής βιομηχανίας της Ευρώπης, για το μέλλον και την υποστήριξη της Ουκρανίας.
Οι φιλοπόλεμοι της Ευρώπης, ο Μακρόν, ο Μισέλ και η Ούρσουλα δήλωσαν παρόντες. Για τους αδαείς του ευρωπαϊκού εξαιρετισμού, ένας άξεστος Σλάβος δεν επιτρέπεται να έχει γεωπολιτικές αξιώσεις. Προκαλώντας μάλιστα ρίγη συγκίνησης ο Μακρόν, φαντασιώνει ευρωπαϊκές δυνάμεις στην ουκρανική επικράτεια. Η πολιτική ηγεσία γνωρίζει καλά βέβαια πως οι μπότες στο έδαφος δεν είναι ούτε εφικτές, ούτε βιώσιμες. Ο στόχος δεν είναι προφανώς μια απελευθερωτική σταυροφορία, καθώς με την ίδια ζέση θα μπορούσαν νωρίτερα να είχαν προστατεύσει τα ευρωπαϊκά σύνορα στο Αιγαίο. Οι φθίνουσες όμως ευρωπαϊκές ελίτ καθίστανται φιλοπόλεμες. Κατασκευάζοντας μια φαντασιακή εικόνα για τη Ρωσία, ως ένα μόνιμο πρόβλημα για την Ευρώπη, στοχεύουν στην έκδοση «ευρωπαϊκών αμυντικών ομολόγων», τα οποία ωστόσο θα μεγεθύνουν το χρέος, συμπιέζοντας περαιτέρω τις κοινωνικές δαπάνες.
Η προπαγάνδα του φόβου και η «επιβολή της πολιτιστικής αυθαιρεσίας» του Bourdieu συναντούν το νεοφιλελεύθερο εκδημοκρατισμό. Οι ελίτ της Ευρώπης, μετά τη λαίλαπα των πράσινων αυθαιρεσιών, λένε στους πολίτες να σφίξουν ακόμη περισσότερο το ζωνάρι για να «σώσουν» τη δημοκρατία.
Ένας έμμεσος «φόρος νίκης» άλλωστε θα διευκόλυνε τον πληθωρισμό και θα αναδιάνεμε τον πλούτο στους ολίγους. Αλλά οι φτωχότεροι άνθρωποι δεν υπερασπίζονται το ίδιο τις αξίες της δημοκρατίας. Οργίζονται απέναντι στην επιτρεπτικότητα της ανισότητας του νεοφιλελεύθερου εκδημοκρατισμού.
Ένας άνισος άνθρωπος δεν είναι ένας άνθρωπος, είναι πολλοί. Αυτοί αισθάνονται νομιμοποιημένοι να καταφύγουν στα άκρα, όπου η πολιτική και κοινωνική αλληλεγγύη προσφέρει αξιοπρέπεια, απέναντι στην εξαθλίωση της γενικότερης ανομίας του συστήματος των κουπονιών. Μια καταγγελία απέναντι στον ανορθολογισμό της νεοφιλελεύθερης νεωτερικότητας αναδύεται.
Η βελόνα δείχνει να ταλαντώνει δεξιότερα.
