Χθες είδα μια υπέροχη κίνηση

Καρφιτσωμένη σε φωτογραφία κίνηση.

Ένα θηλυκό σε στάση πουλιού συνεπήρε το μυαλό μου

το που θελε να πετάξει, που’ ψαχνε την αφορμή.

Ένα χρυσαφί πίσω τής κίνησης χρωμάτιζε,

ένας ήλιος που ξάπλωνε,

ένας ήλιος που αύριο υπόσχονταν να πιστρέψει πάλι.

Χθες αρρώστησα στην ιδέα ότι κάποτε καμιά,

φωτογραφία σαν κι ετούτη καμιά

δεν θα ξεκαρφιτσώνει ο νους μου…

καμία γη δεν θα χει να κρατεί στο ύψος των ματιών του.

 

Όμορφα που είναι κανονισμένος ο κόσμος

τόσο να σε σαγηνεύει, τόσο…

να μην θες να τον αφήσεις.

Πόσο όμορφα που στήθηκε στη φωτογραφία

την παγίδα που δεν έλεε κλείσει πίσω σου,

που μισάνοιχτη έμενε να σε λυπεί και να σε … τινάζει στα ουράνια.

Ταυτόχρονα, με την ίδα ένταση,

που να μην ξέρεις πια τι είναι θαυμασμός, τι σύμβολο θανατερό.

 

Όμορφη φωτογραφία σε πήρα στο κατόπι

κι ας μην ήξερα και ας μην ήμουν σίγουρος.

 

Το τραγούδι σου δε θα το τελειώσω ποτέ!

Για περισσότερα ποιήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ!