Πιαστήκαν τα φτερά μου

Στα συρματοπλέγματα.

Οι λόγοι οι πικροί,

οι στάσεις που συνεπάγονταν…

Με βάρυναν.

Δεν ήταν το ίδιο στην αρχή.

Τα στρώματα του αέρα

με κρατούσαν.

Όμως η αδιάκοπη πρόσθεση

-η πιο βαρυτική των πράξεων-

τα νίκησε.

Τι κι αν φώναζα

Το στέρνο μου που ράμφιζα

να φουσκώσει αέρα…

Η φωνή μου πνίγηκε

σε θορύβους μίζερους.

 

Στο πρώτο συρματόπλεγμα

που βρέθηκε μπροστά μου

πιάστηκα.

Για περισσότερα ποιήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ!