Αν για κάποιο λόγο σας φαίνεται περίεργο το να υπάρχουν τόσο απόλυτες και τελείως διαφορετικές απόψεις για ένα οικονομικό θέμα, σκεφτείτε ότι παρόμοιοι τσακωμοί γίνονται σε τηλεοπτικά παράθυρα ανάμεσα σε έγκριτους οικονομολόγους. Αφού σε ένα θέμα που αφορά 11 εκατομμύρια άτομα δεν μπορούν να συμφωνήσουν οι ειδήμονες στα βασικά, γιατί να μη τσακώνονται οι παππούδες στα χωριά; Και αφού μπορούν και τσακώνονται οι παππούδες στα χωριά, γιατί να μη τσακωθώ και εγώ με αναγνώστες που διαφωνούν μαζί μου;
Ας ξεκινήσω λοιπόν να σας σπάω τα νεύρα με κάποια στατιστικά στοιχεία για το χρέος. Σήμερα είναι σχεδόν 339 δις ευρώ, το 2015 ήταν 315 δις και το 2011 ήταν 356 δις και την αμέσως επόμενη χρονιά μετά το κούρεμα 305 δις ευρώ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερνε να κουρέψει το χρέος κατά 5% τότε θα επέστρεφε στα επίπεδα του 2015 και αν κατάφερνε κούρεμα 10%, τότε θα επέστρεφε στο 2012. Φανταστείτε τι θα γινόταν από πανηγύρια στα ΜΜΕ και στη Βουλή με κούρεμα 10%. Αν μετά από το πρόσφατο eurogroup είδαμε άρθρα με θέμα «Eurogroup-Μνημόνια τέλος!», τότε μετά από κούρεμα 10% θα ήταν λες και ξαναζούσαμε το 2004 με την κατάκτηση του Euro.
Προφανώς κάτι πήγε στραβά και το χρέος από τα 305 δις έφτασε ξανά τα 339 μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, αλλά αυτό είναι ένα θέμα βαρετό και δεν πρόκειται να φέρει τηλεθεατές, ακροατές ή αναγνώστες. Είναι τόσο βαρετό που ούτε ψηφοφόρους δεν πρόκειται να φέρει. Οπότε μη περιμένετε ούτε αφιερώματα στα ΜΜΕ, ούτε ερωτήσεις και καυγάδες στη Βουλή.
Αυτό που βλέπουμε στη Βουλή είναι όλα τα κόμματα να έχουν υιοθετήσει ή απλά να ανέχονται τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ ότι το χρέος είναι γιγαντιαίο και η μόνη λογική λύση είναι με κάποιο τρόπο να μειωθεί. Έστω λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο. Τότε, αν κάποια χώρα έχει πάνω από 339 δις χρέος, έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από εμάς και χρειάζεται πιο πολύ το κούρεμα. Άρα, πάντα με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία και η Αγγλία που έχουν χρέος πάνω από 2 τρις –με ταυ, όχι με δέλτα- θα έπρεπε να δανείζονται και όχι να δανείζουν την Ελλάδα.
Η διαφορά είναι ότι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία και η Αγγλία έχουν χρέος που είναι μικρότερο από το 100% του ΑΕΠ τους. Για κάποιον που δεν έχει ξανασχοληθεί ποτέ με το θέμα, η διαφορά είναι η εξής: Αν εγώ χρωστούσα 10 χιλιάρικα στην τράπεζα, τότε θα με έπαιρναν κάθε ημέρα τηλέφωνα, θα μου άφηναν μηνύματα στο σπίτι να τους καλέσω, θα μου έστελναν γράμματα, ίσως και να νοίκιαζαν αεροπλάνο για να πετάξει έχοντας πίσω του πανό που να γράφει «Δημήτρη χρωστάς λεφτά, φέρτα πίσω!». Αν ο Μαρινάκης ή ο Αλαφούζος ή ο Σαββίδης ή κάποιος άλλος μεγιστάνας χρωστούσαν 10 χιλιάρικα, τότε απλά δεν θα νοιαζόταν κανένας απολύτως, ούτε καν η ίδια η τράπεζα. Τα 10 χιλιάρικα για εμένα είναι μια περιουσία, ενώ για εκείνους μία έξοδος Σάββατο βράδυ.
Το 2011 λοιπόν, πριν το κούρεμα, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 179%. Το 2012, αμέσως μετά το κούρεμα, το χρέος πήγε στο 160% του ΑΕΠ. Αμέσως μετά ξανανέβηκε λίγο κάτω από το 180%, όπου παραμένει μέχρι και σήμερα. Με άλλα λόγια, ενώ όλοι οι ανταγωνιστές μας σε εξαγωγές και τουρισμό διανύουν τη χειρότερη περίοδό τους (ειδικά η Τουρκία της οποίας η οικονομία καταρρέει) εμείς συνεχίζουμε στα ίδια επίπεδα. Καμία ουσιαστική αλλαγή.
Εκεί βρίσκεται και το μεγάλο μας πρόβλημα, στην άρνησή μας να αλλάξουμε. Κάθε χώρα στην οποία κουρεύτηκε το χρέος χωρίς να υπάρξουν μία σειρά από σοβαρές αλλαγές κατέληξε μέσα σε πολύ λίγα χρόνια να χρωστάει περισσότερα από ότι πριν το κούρεμα. Έτσι την πάτησε η Αιθιοπία, η Υεμένη, η Λευκορωσία και η Μοζαμβίκη, 4 από τις χώρες με το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους στην ιστορία. Δεν έκαναν αλλαγές για να διευκολύνουν την αγορά, η οικονομία παρέμεινε στάσιμη και τελικά βρέθηκαν να χρωστάνε περισσότερα από ό,τι πριν το κούρεμα. Σε αυτή την λίστα κοντεύει να βρεθεί και η χώρα με το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους όλων των εποχών, η Ελλάδα, αφού το χρέος μας πλησιάζει χρόνο με τον χρόνο τα αρχικά του επίπεδα.
Σύμφωνα λοιπόν με το τι έχει δείξει η ιστορία αλλά και με κάποιους από τους κορυφαίους αναλυτές στον κόσμο (π.χ. Μπουένο Ντε Μεσκίτα), το κούρεμα κάνει σε βάθος χρόνου τεράστια ζημιά στην οικονομία, εκτός εάν έχουν προηγηθεί σοβαρότατες αλλαγές για να στηριχτεί η οικονομία. Με άλλα λόγια, για να κουρευτεί το χρέος χωρίς να γίνει ζημιά στην χώρα, πρέπει πρώτα η χώρα να σταματήσει να έχει ανάγκη το κούρεμα του χρέους. Περιγράφοντας την κατάσταση σε μία μόνο πρόταση φαίνεται πόσο παράλογη είναι και καταλαβαίνουμε γιατί δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε οι πολιτικοί μεταξύ τους, ούτε οι οικονομολόγοι, ούτε οι παππούδες στα καφενεία.
Δεν είναι λοιπόν τρελός ο Σόιμπλε που θέλει να μπορεί η Ελλάδα να επιβιώσει χωρίς το κούρεμα για να συζητήσει στη συνέχεια για κούρεμα. Αυτό έγινε στην Αγκόλα και την Νικαράγουα και κατάφεραν μετά από κούρεμα να συνεχίσουν να μειώνουν το χρέος τους, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες που προαναφέραμε. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Σόιμπλε, το ΔΝΤ και η ΕΕ θέλουν αναγκαία το καλό της Ελλάδας. Αν νοιάζονταν τόσο πολύ για εμάς, απλά δεν θα άφηναν ποτέ τον Τσίπρα να φτιάξει το υπερταμείο και να ξεπουλήσει στους δανειστές σε ένα βράδυ σχεδόν όλη τη χώρα. Ο Σόιμπλε, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και όλοι αυτοί νοιάζονται πρώτα από όλα για τον εαυτό τους, οπότε λόγω της θέσης τους αναγκάζονται να νοιαστούν για την οικονομία της Ελλάδας –όχι για τους ανθρώπους, για την οικονομία.
Αλλά υπάρχει ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα. Βλέπετε εγώ που σας λέω όλα αυτά για το χρέος σε ποσοστό του ΑΕΠ, για το χρέος της Γερμανίας και για το κούρεμα που έγινε στην Λευκορωσία, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ είμαι προδότης γερμανοτσολιάς ρίψασπης και νενέκος. Γιατί αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη σχετικά με το τι πρέπει να γίνει, όπως εγώ που με τις καφενειακές μου γνώσεις θεωρώ ότι πρέπει να εστιάσουμε τις δυνάμεις μας στο να μεγαλώσει το ΑΕΠ και όχι απλά στο να μειωθεί το χρέος, τότε για τον μέσο ΣΥΡΙΖΑίο είτε δεν ξέρει τι λέει, είτε είναι βαλτός πράκτορας του Σόιμπλε για να εξολοθρεύσει το ηρωικό γένος των Ελλήνων. Για να τα λέει αυτά ο Πρωθυπουργός μας και οι γύρω του, κάτι παραπάνω θα ξέρουν από εμένα, και ας ξεπούλησαν τη μισή χώρα σε ένα βράδυ με το υπερταμείο.
Υ.Γ. Αν ο Τσίπρας κατάφερνε το κούρεμα πάνω από 50 δις του Γιώργου Παπανδρέου, τι θα γινόταν σε κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα και σάιτ; Ποιό Euro 2004, ούτε το Ευρωπαϊκό του 1987 δεν θα συγκρινόταν με τους πανηγυρισμούς!
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
