Η θέση μου δεν μειώνει το γεγονός ότι περνάω τις μέρες μου ανησυχώντας για τον αδερφό μου και τα άλλα μέλη της οικογένειας σε παρόμοιες καταστάσεις. Όταν έχεις τέτοια πολύπλοκη κατάσταση μέσα στην οικογένεια, το χιούμορ είναι συχνά η καλύτερη προσέγγιση. Γι ‘αυτό μερικές φορές αστειευόμαστε πως αν ο υπόλοιπος κόσμος εισακούσει το αίτημα της Διεθνούς Αμνηστίας για την επιβολή εμπάργκο όπλων, θα τρέξω πρώτα για το όπλο του.
Σε αυτό το μέρος του κόσμου, το χιούμορ είναι ένας από τους τρόπους για την αντιμετώπιση καταστάσεων που είναι τόσο τρομερά δυσάρεστες. Από την αρχή αυτής της σύγκρουσης, πάνω από 1.800 Παλαιστίνιοι και 64 Ισραηλινοί στρατιώτες, καθώς και τρεις άμαχοι στο Ισραήλ έχουν σκοτωθεί. Είναι τραγική κάθε μια από αυτές τις ζωές που χάθηκαν – ζωές παιδιών, βρεφών, ηλικιωμένων, γυναικών, ανδρών, τόσο στη Γάζα όσο και στο Ισραήλ. Η δημόσια συζήτηση στο Ισραήλ όμως επιδιώκει τη σχετικότητα: Εάν πρέπει να εκφράσεις τη θλίψη σου για τους ανθρώπους που πεθαίνουν στη Γάζα, τουλάχιστον να μην είναι τόσο λυπημένος, όπως όταν σκοτώνεται ένας Ισραηλινός. Και να φροντίζεις να αναφέρεις ότι είναι και σφάλμα της Χαμάς. Η απλή θλίψη σημαίνει ότι πρέπει να συμβαίνει κάτι περίεργο με σένα: θα πρέπει να νοιάζεσαι περισσότερο για αυτούς απ’ ότι για τους δικούς σου ανθρώπους. Προδότη.
Καθώς αρνούμαι να λάβω μέρος σε αυτή τη συζήτηση, και αντί για αυτό βλέπω την καθημερινή ζωή ως ιερή, χωρίς τη σχετικότητα, χωρίς πλαίσιο και χωρίς αιτιολόγηση, νομίζω πως η συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ένα καλό καταφύγιο. Ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ένα νομικό πλαίσιο, είναι χτισμένο στη βάση ενός υψηλότερου ηθικού κώδικα των εθνών του κόσμου, στα καλύτερά τους. Εμείς στο Ισραήλ θα έπρεπε να έχουμε μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, αφού δημιουργήθηκαν μετά το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ως ένα τρόπο να πει ο κόσμος «ποτέ ξανά».
Τα έθνη τότε συναντήθηκαν και αποφάσισαν ότι θα πρέπει να υπάρχουν όρια στην απόλυτη εξουσία ενός κράτους στους ίδιους τους πολίτες του, καθώς και σε εκείνες στις χώρες με τις οποίες βρίσκεται σε πόλεμο. Είναι ένας κώδικας που υπήρχε στον Ιουδαϊσμό για αιώνες: Arvut Hadadit, η αμοιβαία ευθύνη μεταξύ όλων των ανθρώπων, ή, όπως συχνά αναφέρεται η Διεθνής Αμνηστία σε αυτό: Αλληλεγγύη. Η ιδέα είναι ότι οι χώρες θα συμμετέχουν στις ενέργειες των άλλων χωρών για να εξασφαλίζουν ότι μια σειρά από συλλογικά δικαιώματα θα πρέπει να διασφαλίζονται σε κάθε άτομο στον κόσμο.
Το Ισραήλ υπήρξε συνεπές στην υποστήριξη για τη δημιουργία μηχανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό περιλαμβάνει τον ενεργό ρόλο του Ισραήλ στην κατάρτιση της Σύμβασης για τους Πρόσφυγες στη δεκαετία του 1950, ή κάποια πρώτα θετικά βήματα για τη Συνθήκη για το Εμπόριο Όπλων, η οποία υιοθετήθηκε μόλις τον περασμένο χρόνο.
Ωστόσο, όπως έχουμε δει αμέτρητες φορές, το Ισραήλ έχει ένα πρότυπο για τον υπόλοιπο κόσμο και ένα άλλο για τον εαυτό του. Οι ενέργειες που συνιστούν σαφή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν μια άλλη χώρα τις πράττει, ονομάζονται «πολιτικές» όταν συμβαίνουν εδώ και αν κανείς επικρίνει τις ενέργειες αυτές, θα κατηγορηθεί πως «αγνοεί το περιεχόμενο», ή το αγαπημένο του Ισραήλ: «η κριτική προς εμάς είναι αντισημιτική».
Είναι 2:30 το πρωί και έχω μόλις πάρει τον πεντάχρονο γιο μου από το κρεβάτι. Τον κρατάω στο κλιμακοστάσιο, το οποίο έχουμε ορίσει ως «ασφαλή ζώνη» – καθώς οι σειρήνες αντηχούν. Σε ένα λεπτό, θα ακούσουμε μερικά δυνατά χτυπήματα, τα οποία ελπίζουμε ότι θα είναι ο Σιδερένιος Θόλος που θα χτυπά τους πυραύλους, οι οποίοι είχαν σταλεί για να μας σκοτώσουν. Ο γιος μου περνάει τα πρωινά του στο νηπιαγωγείο, ακούγοντας για τους στρατιώτες που μας προστατεύουν. Περηφανεύεται για το δικό του θείο του, το γενναίο στρατιώτη. Τα παιδιά ζωγραφίζουν και οι ζωγραφιές αποστέλλονται στους στρατιώτες των μονάδων που πολεμούν και κρεμιούνται στα τανκς. Το βράδυ, κατά τη διάρκεια άλλης σειρήνας, με ρωτάει αν υπάρχουν επίσης σειρήνες στη Γάζα. Εξηγώ ότι τα παιδιά στη Γάζα δεν έχουν σειρήνες, ούτε έχουν Σιδερένιο Θόλο. “Τι προστατεύει τα παιδιά εκεί;” με ρωτάει.
Φαίνεται ότι η τελευταία γραμμή προστασίας για τα παιδιά στη Γάζα, για το παιδί μου, και για όλους τους πολίτες και στις δύο πλευρές αυτής της σύγκρουσης, είναι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ελπίζω πραγματικά ότι περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα αναλάβουν δράση, να καλέσουν όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές να σταματήσουν να στοχεύουν αμάχους, και στις δικές τους χώρες να χρησιμοποιήσουν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και να επιβάλουν ένα εμπάργκο όπλων, που θα μας κρατήσει ασφαλείς.
