Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί την αναγκαιότητα των όποιων βοηθημάτων σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Όμως τα επιδόματα έπρεπε να είναι το τελευταίο καταφύγιο ανάγκης και το ύστατο μέσο κοινωνικής πολιτικής και όχι ο στόχος της.
Δεν μπορούμε να έχουμε μια κοινωνία όπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι θα στηρίζονται στα επιδόματα των 250 ευρώ το μήνα.
Δεν μπορούμε να έχουμε μια κοινωνία όπου 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι θα κάνουν αιτήσεις κάθε Χριστούγεννα για να πάρουν βοηθήματα από 250 ευρώ.
Ούτε μπορούμε να έχουμε 1 εκατομμύριο εργαζόμενους με μέσο μισθό 400 ευρώ το μήνα.
Δεν θέλουμε να έχουμε μια κοινωνία όμηρο των επιδομάτων και της λογικής του δίνω «ελάχιστα σε πολλούς». Δεν πρέπει για χάριν της εκλογικής διάσωσης του ΣΥΡΙΖΑ να εγκλωβιστούμε όλοι σε μια λογική πόσο και ποιοί παίρνουν τα επιδόματα. Για μια φιλελεύθερη, ευρωπαϊκή χώρα μόνο μια βασική κοινωνική πολιτική πρέπει να υπάρχει: Αυτή της πλήρους απασχόλησης με αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις για όλους.
Για αυτό και σωστά η Νέα Δημοκρατία προτάσσει το θέμα της ανάπτυξης και της αύξησης της απασχόλησης μέσω της μείωσης της φορολογίας.
Όμως, προφανώς, δεν φτάνει μόνο αυτό.
Όσοι οι άνθρωποι ζουν από τα επιδόματα είναι αποκομμένοι από την παραγωγή. Με την εξέλιξη της οικονομίας της τεχνολογίας κινδυνεύουν να χάσουν την όποια ειδικότητα είχαν, κινδυνεύουν να μείνουν μόνιμα άνεργοι. Κινδυνεύουν ακόμη, χειρότερα να εγκλωβιστούν σε μια λογική του «ας ζήσω και με αυτά τα λίγα και ας μην τολμήσω για κάτι άλλο».
Για αυτό και πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη από ένα μαζικό πρόγραμμα διάδοσης της επαγγελματικής γνώσης και μετεκπαιδεύσεων,έχουμε ανάγκη από τοπικά και αποκεντρωμένα γραφεία απασχόλησης και έχουμε απόλυτη ανάγκη από τις τοπικές τράπεζες εργασίας.
Θέλουμε άμεσα, ένα μαζικό σύστημα επανένταξης των εκατομμυρίων επιδοματούχων.
Σε αυτή την μεγάλη προσπάθεια χρειαζόμαστε συμμέτοχο και την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και την κοινωνία των πολιτών, την κοινωνία της αλληλεγγύης και της ευαισθησίας.
Έχω την χαρά να μετέχω σε ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα κατά του σχολικού εκφοβισμού, όπου έχουμε πάει σε κάθε γωνία της πατρίδας μας. Έχουμε κινητοποιήσει 25.000 μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς. Υπάρχει αυτή η άλλη Ελλάδα, εκείνη που λαχταρά για προσφορά, για αλληλεγγύη, που θέλει να πάρει τις τύχες στα χέρια της. Αυτήν την Ελλάδα έχουμε καθήκον να αναδείξουμε, να ενθαρρύνουμε, να την κάνουμε μια πλειοψηφική δύναμη που θα αλλάξει την κοινωνία μας.
Κοινωνική πολιτική είναι τελικά, να βοηθήσουμε τους πολίτες να σταθούν στα δικά τους πόδια, να είναι αξιοπρεπείς, ανεξάρτητοι, ελεύθεροι. Και παράλληλα να δώσουν στη ζωή τους ένα άλλο νόημα, αυτό της αλληλεγγύης και της προσφοράς. Αυτή η μεγάλη αλλαγή δεν αφορά μόνο χρήματα. Αφορά αλλαγή νοοτροπίας και κατεύθυνσης, αλλαγή στην πολιτική φιλοσοφία, στις ιδέες, στους στόχους που διαμορφώνουν τα κοινωνικά προγράμματα.
