Διαλύομαι αργά.
Ένα κομάτι τη φορά.
Αγγίζει το χάμου-σωρό
και σωρεύει, σωρεύει…
τείχη πολεμίστρες.
Ό,τι είχα το φτιάχνω πόλεμο.
Όλα γύρω, όλα έξω, όλα χάμω.
Το ένα έγινε πολλά.
Απλώθηκε σαν «άλω» των πετρών.
Η γραφή μου…
ένα οχυρό,
που μέσα του αποσυντίθεμαι.
Διαλύθηκα…
Για να γίνω κάστρο
Πέτρινες περγαμηνές
που να χωρούν όσα που ηθελα να γράψω.
Διαλύθηκα…
Για να υπάρχω με την μελάνη των στίχων μου.
Για να διαβάσετε περισσότερα ποιήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη πατήστε εδώ!
