Στην Ελλάδα του Τσίπρα πολλά από τα χαρακτηριστικά του δικτατορίας του Μεγάλου Αδελφού είναι καθημερινώς αντιληπτά. Λέξεις μετατοπίζονται, καινούργιοι όροι εμφανίζονται και με τη βοήθειά τους καινούργιες καταστάσεις και σχέσεις γίνονται γενικά και αδιαμαρτύρητα αποδεκτές. Τελευταία αφομοιώσαμε τον όρο «ολοκλήρωση», που αναφερόταν στο δυσπρόσιτο πλέγμα σχέσεων, που περιέγραφε την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ της χώρας μας και των δανειστών της. Λίγοι συνειδητοποίησαν το γλίστρημα νοήματος που είχε συντελεστεί τους τελευταίους μήνες. Είχε σχεδόν ξεχαστεί το περιεχόμενο ενός συμβιβασμού, είχαν υιοθετηθεί μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας οι απαιτήσεις των δανειστών μας, η Ελλάδα είχε παραδώσει όλα τα θέματα που κάποτε αναρρίπιζε ο αέρας της επανάστασης αλλά δυστυχώς για τους κρατούντες Τσιπραίους δεν υπήρχαν καν σημαίες για να συνεχιστεί η εθνική αντίσταση.
Η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων είχε καταντήσει αυτοσκοπός. Το περιεχόμενο του συμβιβασμού, εντός των πλαισίων του οποίο θα καλούμαστε να ζήσουμε επ’ άπειρον είχε εντελώς ξεχαστεί. Ο εργαζόμενος και φορολογούμενος Έλλην, θύμα και κορόιδο των εκμεταλλευτών και των καταφερτζήδων, είχε μπει για μια ακόμη φορά στο περιθώριο.
Δεν είναι σημειολογικό μόνο το πρόβλημα. Είναι η μετάθεση μιας ολόκληρης πολιτικής πρακτικής. Δεν είναι ο Καμένος και οι εθνικολαϊκιστές του, που ωρίμασαν και μετά προσαρμόστηκαν προς την κεντροαριστερά. Είναι η εξευτελισμένη «αριστερά» του Τσίπρα, που προσαρμόστηκε στα χούγια της εξουσίας και στον άγονο και άνυδρο αυτόν δρόμο εγκατέλειψε ένα, ένα τα πιστεύω της και τις διαπραγματευτικές της θέσεις. Το πρόβλημα είναι ότι στους άγονους δρόμους της εξουσιαστικής εμμονής και της πνευματικής αυτάρκειας αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα που οι υπόλοιποι σε θεωρούν μια λεπτομέρεια της Ιστορίας και με μία κίνηση του καρπού του χεριού σε στέλνουν από εκεί που ήρθες.
Εδώ και πολύ καιρό υποστηρίζουμε ότι το θέμα δεν είναι που θα διατεθεί το πλεόνασμα ούτε καν το λογιστικό ύψος του. Το θέμα είναι από πού προέρχεται το πλεόνασμα και αν οι κινήσεις που το δημιουργούν είναι θεμιτές κινήσεις καλού διαχειριστή. Υποστηρίξαμε πάντα ότι μια οικονομία σε ύφεση, χωρίς καμία επένδυση, δεν μπορεί να δημιουργήσει πλεόνασμα. Κάναμε μια μικρή έρευνα. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων ανα το πανελλήνιο πληρώνονται πια με δύο ημέρες καθυστέρηση. Οι υπερωρίες, επιδόματα και επικουρικές συντάξεις με 5 έως 10 ημέρες καθυστέρηση. Επτάμισι δισεκατομμύρια τουλάχιστον είναι ο εσωτερικός δανεισμός. Ποσά δηλαδή που χρωστάει το κράτος στον εαυτόν του ή σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου ή σε Έλληνες ιδιώτες ή σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που έχουν έδρα την Ελλάδα. Αυτά συγκροτούν ένα δεύτερο χρέος, που σιγά, σιγά τείνει να γίνει βαρύτερο από το εξωτερικό χρέος του κράτους και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου.
Με τη συνενοχή των χαμερπέστατων συνδικαλιστικών ηγεσιών και διαφόρων άλλων οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι εντελώς δυσανάλογες σε σχέση με τη σημασία αυτού του φαινομένου. Κολοσσιαία είναι, βέβαια, τα οφέλη της υφεσιακής πολιτικής διόρθωσης των κακώς εχόντων με τη χρησιμοποίηση μπαλωμάτων και την απουσία προσφυγής στο μεγάλο ιδιωτικό επενδυτικό κεφάλαιο.
Αν είστε μισθωτός ή δανειστής του δημοσίου, βάλτε την ημέρα που θα ‘ρθει η ωριμότητα της απαίτησής σας το χέρι στην τσέπη. Θα βρείτε εκεί να ψαχουλεύει ένα γλοιώδες μαλακό χεράκι τριχωτό και ευκίνητο. Είναι το χεράκι του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Σας φαίνεται παράξενο; Το 1984 είναι πίσω μας 33 χρόνια. Το χεράκι αυτό ανήκει στον «Μεγάλο Αδελφό».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στο ΒΗΜΑ και το pangalos.gr
