Guest

Οι καθημερινοί φόβοι των Φινλανδών

 

 

Έτσι έγινε και παραμονές ελληνικών εκλογών που ήμουν πνιγμένος και με την Αννέτε. Την τρίτη που την πήρα τηλέφωνο μου είπε ότι πραγματικά με έψαχνε για κάτι επείγον αλλά τώρα ήταν πολύ αργά και στην ερώτηση τι ήταν το επείγον μου είπε ότι είχε σχέση με τις ελληνικές εκλογές και με κάποια πληροφορία που είχε μάθει. Και μετά μου εξήγησε τι είχε συμβεί. Η Αννέτε λοιπόν διάβασε τις εφημερίδες ενημερώθηκε από το ίντερνετ και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στις ελληνικές εκλογές θα βγει ο Τσιπρας και την επομένη θα διαλυόταν η ευρωπαϊκή ένωση και θα καταστρεφόταν το Ευρώ. Στον πανικό της λοιπόν μη χάσει τα λεφτά που με τόσο κόπο μάζευε για τον γάμο της πήρε όλα τα λεφτά της από τη τράπεζα, πήγε σε ένα από αυτά τα ιδιωτικά ανταλλακτήρια τα μετέτρεψε σε δολάρια και τα έβαλε στη ντουλάπα της και περίμενε την Δεύτερα να φέρει ο Τσίπρας τον ερχομό του αντίχριστου!

 

Το ξέρω ότι σας φαίνεται ασύλληπτο, εμένα να δείτε όταν μου τα έλεγε! Δεν ήξερα αν έπρεπε να βάλω τα γέλια η να ουρλιάξω. Και μιλάμε για μια κοπέλα με μόρφωση και άποψη! Φυσικά όταν δεν έγινε απολύτως τίποτα ξαναεκανε τα λεφτά της ευρώ και έχασε με αυτό το πίσω μπρος κάποια χρήματα. Και βέβαια δεν μιλάμε για εκατομμύρια ευρώ και μετοχές μιλάμε για τρία χιλιάρικα.

 

Την προηγούμενη βδομάδα είμαι στο τραίνο προς μια πόλη της κεντρικής Φιλανδίας και μετ από λίγη ώρα πιάνω συζήτηση με ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι που καθόταν δίπλα μου και πήγαινε να δει τα εγγόνια του στην ίδια πόλη. Αφού ξεπεράσαμε την πρώτη φάση αρχίσαμε να μιλάμε για την Ελλάδα και το χρέος. Ο καθ’ όλα συμπαθητικός Φιλανδός μου είπε ότι δεν είναι δυνατόν για χάρη της Ελλάδος τα εισιτήρια του τραίνου να αυξάνονται και με τους καινούργιους φόρους δεν ήξερε αν θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα τον επόμενο χρόνο. Τον ρώτησα αν του είχε πει κανένας ότι η αύξηση των φόρων οφείλετο σε αυτά που συμβαίνουν με την Ελλάδα και μου είπε, όχι αλλά όλο για την Ελλάδα και το χρέος της και το πόσο θα κοστίσει στον καθένα μας μιλάνε όλη την ώρα στη τηλεόραση.

 

Μου είπε για το με πόσους κόπους και με πόσες στερήσεις είχαν αποκτήσει το σπίτι τους, για τα πάντα που ακριβαίνουν, για το σουπερμάρκετ, για τον άνεργο γιο του και όλα όσα θα μου έλεγε ένας αντίστοιχος συνομήλικος του συνταξιούχος και ανάλογου οικονομικού επιπέδου στην Ελλάδα. Οι ίδιες ανησυχίες για το μέλλον, οι ίδιες αγωνίες και ανασφάλειες. Και ευγενικά προσπαθούσε να μη με προσβάλλει αλλά όλο και έβλεπες το θυμό του για τους Έλληνες, για τους Ισπανούς ή για τους Πορτογάλους που γινόντουσαν οι αιτία να νιώθει αυτή την ανασφάλεια. Γιατί βλέπετε η Φιλανδία μπορεί να έχει τη Νοκια και τα αγριεμένα της πουλιά αλλά δεν είναι όλοι οι Φινλανδοί μέτοχοι αυτών των εταιριών όπως δεν είναι και όλοι οι Έλληνες εφοπλιστές και ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων με καταθέσεις στην Ελβετία. Απεναντίας η πλειονότητα είναι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι που παλεύουν να επιβιώσουν σε μια κοινωνία με μεgάλα κανάλια και ειδησιογραφικά πρακτορεία που εξυπηρετούν ακριβώς τις ίδιες ατζέντες και τους βάζουν πάντα στη μέση βαρώντας τους από κάθε πλευρά και επιδεινώνοντας τις ήδη δικαιολογημένες τους ανασφάλειες. Όπως ακριβώς ο Γιώργος. Και όλοι αυτοί χρειάζονται κάποιον για να ξεσπάσουν και τον βρίσκουν στον Γερμανό και τον Φιλανδό του Γιώργου η στον Έλληνα του συνταξιδιώτη μου στη Φιλανδία.

 

Και ενώ ο Γιώργος, η Αννέτα και ο συνταξιδιώτης μου βρίζουν ο ένας τον άλλον καινούργιοι φόροι μπαίνουν και κανένας μα κανένας δεν τους μιλάει να τους εξηγήσει τι συμβαίνει, κανένας δεν τους εξηγεί τα πως και τα γιατί και ναι εγώ πιστεύω ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν και άλλες λύσεις για να μην υποφέρει η πατρίδα μου αυτά που υποφέρει – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν δέχομαι τα λάθη που έχουν συμβεί – αλλά δεν θα έπρεπε και να επενδύω ή να κερδίζω σαν κράτος από τους φόβους και τις ανασφάλειες του κόσμου που θα έπρεπε να προστατεύω. Γιατί δυστυχώς αυτό συμβαίνει όσο σκληρό κι αν ακούγεται.  Όταν συμβαίνουν, όπως και συμβαίνουν, ο πολίτης αισθάνεται μόνος του και οι μανίες καταδίωξης γίνονται η μόνη του πραγματικότητα και καθημερινότητα του που δηλητηριάζει τη ζωή του!

 

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αρχίσετε να βρίζετε τον Φιλανδό που θέλει εγγυήσεις σκεφτείτε τον συνταξιδευτή μου και τη Αννέτα – όσο χαζή και να φαίνεται – και δείτε και τις δικές σας σκέψεις. Ίσως στο τέλος και να γελάσετε!

 

Κατά τα άλλα συμπατριώτες μιας και βρίσκομαι κι εγώ για ολιγοήμερες διακοπές στην Ελλάδα και έχω λιώσει από τις θερμοκρασίες – μη γελάτε αυτή τη στιγμή στο Ελσίνκι βρέχει και το 29 θεωρείται καύσωνας – προσοχή στον ήλιο και κουράγιο!!!

Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο

Θάνος Καλαμίδας, ένας Έλληνας στο Παρίσι και στο Λονδίνο και στο Βερολίνο και στο Τόκιο και τελευταία στο Ελσίνκι. Για εικοσαετία ελεύθερος σκοπευτής και αναλυτής για Βρετανικά μέσα με ανταποκρίσεις από τη Νότια Αφρική μέχρι την Κίνα, από την Νικαράγουα μέχρι το Σουδάν. Τα τελευταία χρόνια αναλυτής για Σκανδιναβικά, Βρετανικά και Γαλλικά έντυπα σε θέματα που κυρίως αφορούν την ευρωπαϊκή κοινότητα.

Οι καθημερινοί φόβοι των Φινλανδών

Τη προηγούμενη βδομάδα σας έλεγα για την συνάντηση μου με τον Γιώργο στο Ελσίνκι, τις παρατηρήσεις του και την ανάγκη κριτικού πνεύματος τονίζοντας ότι η συζήτηση μας που κάποια στιγμή άγγιξε τα όρια της μανίας καταδίωξης – από μέρους του Γιώργου – με ακολουθούσε για μέρες. Παράλληλα όμως θα ήθελα να σας πω δυο ακόμα συναντήσεις χρονικά άσχετες αλλά που συνδέονται με τα όσα μου είχε πει ο Γιώργος.

 

Πρώτα όμως μια μικρή παρένθεση. Με το κινητό μου έχω μια περίεργη και πολύ προσωπική σχέση, το έχω μόνιμα σε στάση σιωπής. Το κινητό μου το αγόρασα για τη δική μου εξυπηρέτηση και ευκολία και όχι για την εξυπηρέτηση και ευκολία των άλλων. Πριν από δυο δεκαετίες όταν χτύπαγε το τηλέφωνο μετά τις δέκα το βράδυ ήξερες ότι η κάποιος πέθανε ή ότι κάποιος κέρδισε το λαχείο. Τώρα μπορεί κάποιος να σε πάρει τηλέφωνο τα μεσάνυχτα για να σου πει ότι δεν έκανε αρκετό αφρό το φραπεδάκι του. Γιατί ρε φίλε δεν με σέβεσαι; έτσι λοιπόν κι εγώ το έχω σε στάση σιωπής μόνιμα και αν κατά τύχη το δω ότι χτυπάει και είμαι σε διάθεση απαντάω αλλά συνήθως απλά μετά από κάποια ώρα βλέπω ποιοι με πήραν κι αν υπάρχει κάτι που πιθανώς να νιώσω ότι είναι επείγον παίρνω τηλέφωνο. Όταν δεν είμαι πνιγμένος επιστρέφω τα τηλέφωνα μετά από μια δυο μέρες.

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο