Όμως, η δύσκολη δημοσιονομική συγκυρία που διανύουμε, σε συνδυασμό με τις καθυστερήσεις και τις αγκυλώσεις που χαρακτηρίζουν διαχρονικά το ελληνικό κράτος, κάνουν πολλές φορές τα αυτονόητα να μετατρέπονται σε διεκδικούμενα. Μειωμένοι πόροι, οι οποίοι μάλιστα καταβάλλονται και με καθυστέρηση, έλλειψη εγκρίσεων των μελετών καθαρισμών της εύφλεκτης βιομάζας, αλλά και καθυστερήσεις στην πρόσληψη εποχικού προσωπικού ενώ έχει ήδη ξεκινήσει η αντιπυρική περίοδος, αποτελούν μερικά από τα βασικά προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στον ΣΠΑΥ τα τελευταία χρόνια. Αν προσθέσουμε και την αδυναμία ή την άρνηση του ελληνικού κράτους να εφαρμόσει τους νόμους περί αυθαιρέτων, αλλά και να δημιουργήσει και να εφαρμόσει ένα συνολικό σχέδιο διαχείρισης των ορεινών όγκων, με ξεκάθαρες διακριτές ανάμεσα στις δραστηριότητες που επιτρέπονται και απαγορεύονται, διαμορφώνεται ένα εκρηκτικό μείγμα. Ένα μείγμα που δίνει ελπίδες «εξαίρεσης» και εκ των υστέρων «νομιμοποίησης», γεγονός το οποίο καθιστά ακόμα πιο δύσκολο το έργο μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα αποτελεί μία χώρα όπου στη θέση των καμένων δέντρων «φυτρώνουν» κτίσματα από μπετόν.
Σαφώς και η προστασία του περιβάλλοντος δεν αποτελεί αποκλειστικά και μόνο ευθύνη της πολιτείας. Αποτελεί ευθύνη και του καθενός από εμάς. Εξαιρετικό παράδειγμα των όσων μπορούν να επιτύχουν οι ενεργοί πολίτες αν δουλέψουν συλλογικά για έναν κοινό στόχο, αποτελεί το δίκτυο ομάδων εθελοντών δασοπυροσβεστών του Συνδέσμου. Άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας που αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους και τις διακοπές τους, για να διαφυλάξουν τον Υμηττό. Η άμεση επέμβασή τους και η συμβολή τους στις επιχειρήσεις κατάσβεσης είναι καίριας σημασίας, καθώς μας έχουν επιτρέψει όλα αυτά τα χρόνια να «σώσουμε» από τις φλόγες πολλά στρέμματα δάσους. Η αυταπάρνησή τους και η διάθεση για προσφορά που τους χαρακτηρίζει, όμως, δεν μπορεί να καλύψει τα κενά της πολιτείας!
Προκειμένου η προστασία του περιβάλλοντος να μετατραπεί από απλό ευχολόγιο, όπως συμβαίνει μέχρι στιγμής, σε δημόσια πολιτική ουσίας, πρέπει το κράτος να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί και να πάρει τις αποφάσεις εκείνες -όσο δύσκολες και αν ενδεχομένως φαντάζουν- που θα θωρακίσουν θεσμικά τους ορεινούς όγκους και τα δάση μας. Είναι υποχρέωση όλων μας να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μία βιώσιμη χώρα. Και η βιωσιμότητα της Ελλάδας, με τον υδροκεφαλισμό και την άνιση κατανομή πληθυσμού που την χαρακτηρίζει, εξαρτάται άμεσα από την προστασία του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα των περιαστικών δασών. Στόχος όλων μας πρέπει να είναι μία «πράσινη» Ελλάδα για τα παιδιά μας! Τους το χρωστάμε!
Δείτε εδώ το άρθρο του Νίκου Χαρδαλιά στο περιοδικό apopseis με θέμα το Περιβάλλον
