Η μονάδα στην προκειμένη περίπτωση είναι η πολιτική σταθερότητα. Χωρίς πολιτική σταθερότητα δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα καμία προσπάθεια για οικονομική ανάκαμψη.
Η πολιτική σταθερότητα είναι το ένα (1) που πίσω της θα ακολουθήσουν οι οικονομικές επιτυχίες με τη μορφή μηδενικών προσδίδοντας αξία στην προσπάθεια για ανάκαμψη. Γιατί χωρίς πολιτική σταθερότητα καμιά μα καμιά απόφαση δεν μπορεί να υλοποιηθεί και κανένα οικονομικό πρόγραμμα δεν μπορεί να εφαρμοσθεί. Και αν αφαιρέσουμε την πολιτική σταθερότητα, ό,τι άλλο κι αν έχουμε προσπαθήσει, θα ισοδυναμεί με μια σειρά μηδενικών. Δηλαδή με το απόλυτο τίποτα.
Συνεπώς αυτό που εμείς έχουμε πετύχει σήμερα στη χώρα μας, χάρη στις πολιτικές υπερβάσεις που έκαναν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ , είναι το ζητούμενο στην γειτονική μας Ιταλία και προκαλεί τρόμο στην Ευρώπη και στις αγορές. Και αυτό που έχουμε πετύχει με την στήριξη ή την ανοχή του λαού, την πολιτική σταθερότητα, πρέπει με κάθε τρόπο να την αξιοποιήσουμε για να καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση.
Πρέπει όμως να μπορέσουμε όσοι με οιονδήποτε τρόπο ασκούμε εξουσία, ή νομοθετούμε, να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να τρέξουμε πιο γρήγορα. Η στήριξη ή η ανοχή της κοινωνίας δεν θα υφίσταται για πάντα. Ήδη έχει αρχίσει να εξαντλείται. Μια σταγόνα ίσως να αποβεί μοιραία όχι για να «ξεχειλίσει το ποτήρι», αλλά για να εκτραχυνθούν τα πάντα. Γιατί για πόσο μπορεί να υπάρξει κοινωνική γαλήνη και ηρεμία –όσο καλή διάθεση και υπομονή να έχει η κοινωνία- όταν το 60% του πιο δυναμικού της στοιχείου, οι νέοι, είναι άνεργοι; Ποια κοινωνία μπορεί να αντέξει με άνεργο το 30% του ενεργού πληθυσμού της;
Στο σημείο αυτό πρέπει λοιπόν να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας και να τρέξουμε με γρηγορότερους ρυθμούς και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να προσελκύσουμε επενδύσεις και να δημιουργήσουμε νέες επιχειρηματικές δράσεις, αφού μόνο ο ιδιωτικός τομέας –και όχι το κράτος- μπορεί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας.
Η αντιμετώπιση της ανεργίας απαιτεί εθνική συστράτευση. Τα κόμματα, πέρα από αυτά που μετέχουν στην κυβέρνηση οφείλουν να ξεφύγουν από τις απλές διαπιστώσεις και να καταθέσουν ρεαλιστικές προτάσεις για την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου εθνικού προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας. Γιατί η ανεργία έχει καταστεί εθνικό πρόβλημα που υπονομεύει την κοινωνική, οικονομική και –κυρίως- την πολιτική ομαλότητα. Δηλαδή υπονομεύει, αυτό που αρχικώς χαρακτηρίσαμε ως «μονάδα», πίσω από την οποία ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα.
Οφείλουμε λοιπόν να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας στον συγκεκριμένο τομέα ξεφεύγοντας από ιδεολογικές αγκυλώσεις, μικροκομματικά συμφέροντα και προκαταλήψεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα είναι Αξιωματική Αντιπολίτευση, οφείλει να καταλάβει ότι αν αύριο ο λαός αποφασίσει να του δώσει τα σκήπτρα της εξουσίας, το πρώτο πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει είναι το πρόβλημα της ανεργίας.
Το χειρότερο απ’ όλα σήμερα στην Ελλάδα είναι ότι στερούμε τα όνειρα από μια ολόκληρη γενιά. Που σημαίνει ότι στερούμε την ελπίδα για το μέλλον. Και το ακόμα πιο τραγικό για την Ελλάδα είναι ότι διώχνουμε τα καλύτερα μυαλά, στα οποία η ελληνική πολιτεία επένδυσε προσφέροντάς τους τη δυνατότητα σπουδών, στο εξωτερικό. Αντί να δημιουργούμε τις συνθήκες για να κρατήσουμε τα παιδιά μας στην Ελλάδα, διώχνουμε την ελπίδα του αύριο στο εξωτερικό. Διώχνουμε όλους εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στην ελληνική οικονομία, σε άλλες χώρες. Δηλαδή τη δική μας επένδυση θα αξιοποιήσουν άλλες χώρες λόγω της δικής μας αδυναμίας να αξιοποιήσουμε την επένδυση που κάναμε.
Το σήμερα, είναι αργά για να δώσουμε λύσεις. Τις λύσεις έπρεπε να τις είχαμε δώσει χθες. Πρέπει λοιπόν να επιταχύνουμε και να τρέξουμε με ρυθμούς sprint έναν δύσκολο μαραθώνιο. Είναι δύσκολο αλλά είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε. Και αφού ο λαός μας προσφέρει την «μονάδα», δηλαδή την πολιτική σταθερότητα, εμείς υποχρεούμαστε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας για να δώσουμε υπεραξία σε αυτή τη μονάδα και να οικοδομήσουμε πάνω σε αυτήν το αύριο των παιδιών μας. Δηλαδή το μέλλον της Ελλάδας.
