γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Δύο χρόνια μετά, οι περισσότερες χώρες κρατάνε αποστάσεις από το δυτικό αφήγημα. Η δημοκρατικότητα, ως μάχη μεταξύ απολυταρχίας και δημοκρατίας με τους όρους που η Δύση αντιλαμβάνεται, έχει ελάχιστη αποδοχή στον πλανήτη. Οι κυρώσεις έπληξαν την Ευρώπη πολύ περισσότερο από ό,τι πλήγωσαν τη Ρωσία και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες πλέον βρίσκονται σε αναβρασμό.
Τα στρατηγικά αδιέξοδα της Δύσης μεγεθύνονται καθώς συνειδητοποιεί πως η Ρωσία κερδίζει αμέτρητα περισσότερα από όσα χάνει, σε νέους πληθυσμούς, σε έδαφος, σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους και παγκόσμια επιρροή.
Η ρήση του Καρλ Μαρξ, «η ιστορία επαναλαμβάνεται, πρώτα ως τραγωδία και δεύτερον ως φάρσα», δείχνει ειπωμένη για τη σημερινή κατάσταση. Η Ουκρανία οδηγείται σε μια «ενεργητική άμυνα», κατά την «ελαστική άμυνα» του Έριχ Φον Μάνσταϊν της ναζιστικής Γερμανίας, ελπίζοντας να σταματήσει την αναπόφευκτη ρωσική προέλαση.
Η Δύση σύρεται ταπεινωμένη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου «εν μέσω του θρόνου και των τεσσάρων ζώων και εν μέσω των πρεσβυτέρων αρνίον εστηκος ως εσφαγμένον». Τα 5 μάτια και οι υποτελείς τους κλονίζονται. Όλο και περισσότερα δυτικά ΜΜΕ προτρέπουν το Κίεβο να δεχτεί τη σκληρή πραγματικότητα της συνθηκολόγησης και της απώλειας. Οι Αγγλοσάξονες αναζητούν τον διάδοχο του Zelensky μέσω του εκδιωχθέντα επιτελάρχη Zaluzsny, οι Γερμανοί μέσω του Δημάρχου Κιέβου Klitschko, ενώ οι Ουκρανοί ολιγάρχες μέσω του πρώην προέδρου Poroshenko.
Η επικοινωνιακή φόρμουλα της νικηφόρας ήττας προετοιμάζεται. Τόσο κυνικά. Αλλά η πρόσφατη προσφυγή της Ν. Αφρικής στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης για γενοκτονία εναντίον του Ισραήλ, τάραξε τα νερά. Μια σειρά χωρών, με προεξάρχοντα τον Lula da Silva, έκαναν λόγο για γενοκτονία επίσης, ενόσω η δημοκρατική Δύση συνδράμει δια των όπλων στην καταστροφή.
Η απώλεια κύρους και ηθικής της «δημοκρατικής» Δύσης είναι τεράστια. Το ανήθικο εγχείρημα της Θεόδοτης Δύσης ως φορέα και προστάτη της δημοκρατίας λαμβάνει τέλος. Ο κόσμος αλλάζει. Από την αποικιοκρατία οδηγηθήκαμε στην αυτοκρατορική κυριαρχία και από εκεί οδεύουμε στην πολυπολική διεπαφή.
Μια «παράλληλη τάξη» αναδύεται, όχι ως ανατροπή αλλά ως επίδειξη παρουσίας, δικαιωμάτων και κύρια δικαιοσύνης. Το μέλλον πλέον για την υπερφίαλη Δύση δείχνει ζοφερό, με πιθανή νίκη του Τραμπ, αναδιάρθρωση του ΝΑΤΟ και συνολική γεωπολιτική διευθέτηση με τη Ρωσία.
Η δεδομένη πλέον ρωσική νίκη θα δοκιμάσει περαιτέρω την Ευρώπη, καθώς θα απαιτήσει ένα μη βιώσιμο νέο επίπεδο στρατιωτικών εξοπλισμών. Μια δεκαετία ανασφάλειας, οικονομικής στασιμότητας και ύφεσης περιμένει την Ευρώπη.
Μια παρατεταμένη παρακμή ενόσω αναδεικνύονται νέοι παίκτες στο παγκόσμιο στερέωμα.
