γράφει ο Κώστας Γκαβογιάννης
Έχουμε ξαναπεί και πριν δύο εβδομάδες αναπτύξαμε με παραδείγματα, πως επίκεντρο της κάθε ενέργειας, της κάθε πρωτοβουλίας, της κάθε παρέμβασης από τη Δημοτική Αρχή πρέπει να είναι ο δημότης. Ο δημότης είναι ο τελικός αποδέκτης και αυτόν αφορούν τα αποτελέσματα της διαχείρισης της Δημοτικής Αρχής, είτε αυτή είναι θετική, είτε αρνητική.
Συνεπώς, κύριο χρέος του εκάστοτε Δημάρχου είναι να βρίσκεται κοντά και δίπλα στο δημότη. Αυτό το χρέος πρέπει να το αποδεικνύει με τα έργα, που για να γίνονται στη σωστή κατεύθυνση , είναι απαραίτητες συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όπως η άμεση σχέση μεταξύ Δημάρχου και δημοτών. Αναφέραμε πάνω σ’ αυτό ότι ο Δήµαρχος μια φορά το μήνα θα ακούει τους πολίτες ή ομάδες πολιτών και τα προβλήµατά τους στην αίθουσα του Δημοτικού συμβουλίου.
Επιπλέον από τις πρώτες μέρες ανάληψης των καθηκόντων θα πρέπει να συναντηθεί για παράδειγμα με τη Διοίκηση του Επιμελητηρίου. Αυτή είναι η πρώτη κίνηση, που θα πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε έξι μήνες, με αντικείμενο ένα γενικό πλάνο το οποίο θα επιμερίζεται σε άλλες κινήσεις που θα αναφέρουμε σε επόμενα άρθρα.
Η λογική είναι σημαντική παράμετρος και ποιο συγκεκριμένα η κοινή λογική.
Ορίστε ένα παράδειγμα:
Η Δημοτική Αρχή έπρεπε να βάλει μία σειρά στα έργα.
Δεν μπορεί να ξεκινά ταυτόχρονα πλατεία πεζόδρομο δημαρχείο Χαρίτου ηρώων Πολυτεχνείου ασφαλτοστρώσεις χωρίς κανένα προγραμματισμό.
Το μόνο που κατάφερε …τίποτα. Παντού έργα μισά και τίποτα περισσότερο. Λογικό είναι τώρα ο Δήμαρχος να έχει χάσει την γη κάτω από πόδια.
Η έλλειψη προγραμματισμού φάνηκε την περίοδο του κορωνοϊού. Για παράδειγμα , την πλατεία τον κεντρικό πεζόδρομο και το νέο Δημαρχείο την εποχή κορωνοϊού θα έπρεπε να τα είχε τελειώσει.
Κι ερχόμαστε στις ασφαλτοστρώσεις. Ποιο ήταν το μεγάλο λάθος; Σαν εργασίες γιατί σαν διαδικασία είπαμε πολλές φορές πως ήταν τραγικό σφάλμα.
Από τη βιασύνη του ο Δήμαρχος ήθελε να κάνει ανάθεση των 2.500.000 γρήγορα, πολύ γρήγορα και δεν μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο τέτοια πρεμούρα.
Ξεκίνησε να ρίχνει άσφαλτο επάνω σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους, χωρίς να σκεφτεί ότι πρώτα φτιάχνουμε τα πεζοδρόμια και μετά τους δρόμους. Τι θα γίνει τώρα όταν ξεκινήσουμε το πεζοδρόμια;
Φανταστείτε να γίνονται τα πεζοδρόμια και να πατάνε μπετονιέρες μηχανήματα φορτηγά να μεταφέρουν υλικά πώς θα γίνει η άσφαλτος από τη διαρκή καταπόνηση.
Γι’ αυτό λέμε ότι δεν υπάρχει πρόγραμμα, ότι τους ξημερώσει.
Υ.Γ.: Κάποιοι θα αντιτείνουν πως την εποχή του κορωνοϊού εξαιτίας των lockdown δεν θα μπορούσαν να γίνουν εργασίες. Και ρωτάω κάτι άσχετο: Είναι αλήθεια πως την εποχή των lockdown οι ανεμογεννήτριες «ανέβαιναν» στα βουνά μας;
Για το Συνδυασμό «Καρδίτσα από την Αρχή»
Ο επικεφαλής
Κώστας Γκαβογιάννης
