γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η ανάδειξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η οικονομική ανάπτυξη μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μετέβαλλαν την πολιτική συμπεριφορά του υποτιθέμενου προλεταριάτου. Ο σοσιαλιστικός κεϋνσιανός του “πατερούλη” σκόνταψε στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης, στους φτωχούς και ανίσχυρους που πλέον επιδίωκαν και απολάμβαναν συμμετοχή στα κέρδη από την μαρξιστική υπεραξία της εργασίας τους.
Οι σύντροφοι λοιπόν, από αφέντες της συστημικής ανισότητας, βρέθηκαν ενώπιον των Ερινυών τους, ενώπιον των ιδεολογικών εγκλημάτων τους κατά της κοινωνικής αρμονίας. Αντί λοιπόν να μιλούν για τους πολίτες και τις ανάγκες τους, ξιφουλκούσαν υπέρ ενός φαντασιακά ισοπεδωμένου mainstream ανθρώπου, Οργουελικού τύπου.
Η πτώση δεν άργησε να έρθει.
Στις πρώην “ανατολικές” χώρες διαπομπεύονται. Πριν το “τέλος της ιστορίας” το αφήγημα με μικροδιαφορές ήταν παρόμοιο για όλα τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα. Στην Ιταλία μεταλλάχθηκαν αρκετές φορές μέχρι την τελική εξαφάνιση. Στη Γαλλία αποδυναμωμένοι και κατακερματισμένοι, αδυνατούν να πείσουν για την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη και τη μετανάστευση. Στη Γερμανία, το αριστερό δυναμικό αναζητά το αφήγημά του ως “τσόντα” σε κυβερνητικό συνασπισμό. Οι τραγικότερες αριστερές περιπτώσεις της Ισπανίας και Ελλάδας αγκάλιαζαν τον άκρατο λαϊκισμό των εύκολων λύσεων, ως κυνική αντίληψη προκειμένου για την εξουσία.
Στα καθ’ ημάς πλήθος ανθρώπων παραπλανήθηκαν από οργή, θυμό ή εναντίωση σε τζάκια και ελίτ. Παρά το γεγονός ότι αποτελούσαν πολιτική δύναμη ικανή να ασχοληθεί κριτικά με τη λογική της αγοράς, με τα δικαιώματα που πηγάζουν από αυτή ως γενεσιουργό αιτία εργασίας, ανάπτυξης και προόδου, εντούτοις έκαναν το αντίθετο. Σ’ ένα κόσμο που αλλάζει ταχύτατα, πίσω από κάθε μεταρρύθμιση και αλλαγή έβλεπαν απώλεια δικαιωμάτων και κεκτημένων, ξεπούλημα και αποικιοκρατικές πρακτικές.
Αλλά τα προοδευτικά παραληρήματα και μυθοπλασίες στην πραγματικότητα ουδέποτε είχαν ουσιαστικές λύσεις και γινόντουσαν μια λαϊκίστικη σκιά φιλελεύθερων αδεξιοτήτων. Γιατί αυτό το υποτιθέμενο “ξεπούλημα” των κεκτημένων υπηρέτησαν με απόλυτη χειριστική μυθοπλασία στα πλαίσια του προοδευτισμού. Λαμπρό παράδειγμα οι εγχώριοι “προοδευτικοί”, οι παγκόσμιοι πρωταθλητές των ιδιωτικοποιήσεων παρά τον ανένδοτο αγώνα. Αρκεί να θυμηθούμε τα περιφερειακά αεροδρόμια, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΑΔΜΗΕ κτλ.
Η προοδευτική “αντίσταση” φουσκώνει σα γύφτικο σκεπάρνι όσο βρίσκεται στην αντιπολίτευση αλλά στέκει γονυπετής ικέτης όταν βρίσκεται στην εξουσία. Οι δυνάμεις του δημοκρατικού φιλελευθερισμού και της λογικής αποκαθήλωσαν τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό αναδεικνύοντας τις θεσμικές εκτροπές και αυταπάτες. Δυστυχώς για τους επίδοξους κυβερνήτες η εκπαίδευση στην ειλικρίνεια αποτελεί οδυνηρή διαδικασία ανάβασης, ιδιαίτερα μάλιστα όταν δημαγωγούν στερούμενοι δομημένων επιχειρημάτων. Το ’21 δεν προσφέρεται για κροκοδείλια δάκρυα.
