γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Πως θα είναι η ζωή μας την επομένη της πανδημίας; Η επιδημίες είναι σαν τα ποτάμια. Κάποιες ρέουν ήρεμα, όπως συμβαίνει με την εποχική γρίπη ή την ιλαρά. Και η επιστήμη έχει τα όπλα να τις αντιμετωπίσει γρήγορα και αποτελεσματικά. Άλλες επιδημίες όμως είναι ορμητικές και γίνονται πανδημίες και σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Και η ιατρική δυσκολεύεται να τις τιθασέψει. Και οι ήπιες και οι επιθετικές αλλάζουν τον τρόπο ζωής μας, επηρεάζουν τις ισορροπίες στη πολιτική, στην οικονομία, στη τέχνη.
Οι άνθρωποι έχουμε τη τάση διαχρονικά να λησμονούμε και να ποθούμε όλες τις δυσάρεστες στιγμές που ζήσαμε (μαύρη πανώλη, ασιατική γρίπη). Έχουμε την ανάγκη να αποτινάξουμε το βάρος του φόβου και πόνου που νιώσαμε. Αλλά έλα που κάποια στιγμή ερχόμαστε ξανά αντιμέτωποι με νέες επιδημίες ή πανδημίες. Τότε θα πρέπει να ενεργοποιηθεί η συλλογική συνείδηση να αξιοποιηθούν όλες οι δυνατότητες. Να αξιοποιήσουμε ό,τι διδαχτήκαμε από το παρελθόν και, κυρίως, να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη.
Η πανδημία του κορωνοϊού μας υπενθύμισε πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ζωή και να μας κάνει όλους μας λίγο ταπεινόφρονες. Το να κάνει κάποιος πρόβλεψη για την μετα-κορωνοϊό ημέρα είναι οπωσδήποτε ριψοκίνδυνο.
Αυτές οι δύο σίγουρες, αόρατες, μεγάλες απειλές της κλιματικής αλλαγής και οι καλπάζουσες μελλοντικές πανδημίες θα είναι τα υπομόχλια, η δικαιολογία, το πλαίσιο του σχεδιασμού της νέας ζωής και της νέας κοινωνίας. Τεχνητή νοημοσύνη, ρομποτική, υψηλή τεχνολογία θα αποδιοργανώσει τη κοινωνία και τη συνοχή της που μέχρι σήμερα που είναι η βάση μιας εύθραυστης και κατ’ επίφαση δημοκρατίας, ειρήνης και ευημερίας. Τουλάχιστον για ένα κομμάτι της υφηλίου. Φυσικά θα υπάρξει αποδιοργάνωση στον χώρο της εργασίας, στον τρόπο της κατανάλωσης και θα ελαττωθεί η προσωπική επαφή σε όλους τους τομείς.
Μακάρι αυτός ο χρόνος, ο πρώτος χρόνος, της κατάστασης που ζούμε να είναι και ο μόνος χρόνος. Το ημερολόγιο της ζωής μας τους τελευταίους μήνες περιγράφεται ως εξής : οι επόμενες μέρες θα είναι κρίσιμες…. Μετά θα είναι κρίσιμες οι επόμενες μέρες…. Αυτό το Πάσχα που περάσαμε ήταν διαφορετικό. Το καλοκαίρι μας ήταν γιαλαντζί. Αυτά τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά ήταν και αυτά διαφορετικά. Και ήδη τα στοιχήματα έχουν πέσει στο τραπέζι τι θα γίνει και με το φετινό Πάσχα. Λάου λάου και αυτό μάλλον θα είναι διαφορετικό. Αλλά κάντε κουράγιο, τον Ιούνιο μάλλον τα πράγματα θα είναι καλύτερα, έτσι λένε. Αλλά μην χαίρεστε και πολύ, από τον Οκτώβριο και Νοέμβριο πιθανόν να έχουμε μία από τα ίδια…
Βέβαια έχουμε σώσει την Τσικνοπέμπτη και την Αποκριά γιατί όλοι πια φοράμε μάσκες, διπλές και τριπλές. Υφασμάτινες, πλαστικές, μίας αλλά και πολλαπλών χρήσεων, πολύχρωμες και με σχεδιάκα. Θεραπείαν για κάθε νόσον και για πάσα μαλακίαν.
365 μέρες φόβου, πόνου και ζόφου. Αλλά -η δύναμη της ελπίδας- όλοι έχουμε το βλέμμα μας στα εμβόλια. Πάρε κυρία εμβόλιο, πάρε πάρε. Πάρε κυρία εμβόλια, πάρε πάρε. Έχω αμερικάνικο, έχω ευρωπαϊκό. Και εσείς κύριε καλέ μου έχω ρωσικό, έχω κινέζικο. Έλα το καλό εμβόλιο. Μία δόση, δύο δόσεις, τρεις δόσεις. Τρέξε να το κάνεις γιατί έτσι και αλλιώς στο τέλος εσύ θα το πληρώσεις. Ξεπουλάμε κυρία μου.
Οι ιοί παιδιά – και το λένε αυτοί που ξέρουν – αλλάζουν συνεχώς μέσω μετάλλαξης. Και πάντα αναμένονται νέες μεταλλάξεις ενός ιού με την πάροδο του χρόνου. Πολλές φορές (και ευτυχώς τις περισσότερες) μπορεί να είναι ο προάγγελος μιας εξασθένησης ή εξαφάνισης του ιού. Τώρα βέβαια όσοι σωθούμε από τον κορωνοϊό είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα σωθούμε από τον ψυχίατρο. Τώρα στα λύματα μας, όσο ανεβαίνουν οι κορωνοϊοί στα σκατά μας και σφίγγουν οι περιορισμοί και οι εγκλεισμοί, οι ουσίες και τα χαπάκια πάνε σύννεφο.
Πολλά ακούμε, πολλά βλέπουμε αλλά ένα είναι σίγουρο. Υπομονή, υπομονή, υπομονή. Αλλά, όπως έλεγε και η μακαρίτισσά η μάνα μου που ήταν αγράμματη, το πολύ το κύριε ελέησον και ο παππάς το βαρέθηκε.
Το 2020 την άνοιξη ο κύριος που κοκκίνιζε από ντροπή, ευαίσθητος και γλυκός έλεγε κάντε κουράγιο παιδιά. Θα κλειστούμε, θα πονέσουμε λίγο αλλά θα περάσει. Υπενθυμίζω πως τον Νοέμβριο του 2020 θα κλείναμε για να ανοίξουμε τον Δεκέμβριο για να δουλέψει η αγορά για τις γιορτές. Η Κεραμέως βεβαίως βεβαίως έχει ανοίξει τα σχολεία καμιά 10αριά φορές από του Αη Γιαννιού. Υπενθυμίζω πως έχουμε φάει μισό χρόνο ήδη και βλέπουμε…
Εγώ, ως μέσος άνθρωπος μετρίου αναστήματος και διαμετρήματος , μέσου μυαλού και μέσης ηλικίας, βλέπω ότι δύο τινά μάλλον υπάρχουν. Το ένα είναι ότι ακολουθούμε την διαδρομή βλέποντας και κάνοντας και η άλλη διαδρομή είναι κάνουμε γιατί έτσι πρέπει τα πράγματα να τα βλέπουμε.
Ρώτησα έναν πολύ μεγάλο γιατρό τις προάλλες -και φυσικά δεν εννοώ μεγάλο σε ηλικία αλλά σε γνώση κι εμπειρία- για το θέμα του κορωνοϊού και μου λέει, ζεν καταλαβαίνεις; Είναι σαν να έχω ένα σπυράκι στο χέρι μου και για να το θεραπεύσω το βάζω στον γύψο. Και ξεκαθαρίζω ότι όλοι γνωρίζουμε πως οι φαρμακευτικές εταιρίες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Αλλά και ότι οι περισσότερες δυνάμεις και εξουσίες που έχουν τη δύναμη και το χρήμα δεν ξυπνάνε κάθε πρωί και σκέφτονται τι καλό θα κάνουν σήμερα για τους ανθρώπους και τον κόσμο. Δεν είμαι ούτε υπέρ, ούτε κατά του εμβολίου. Είμαι όμως υπέρ της ελεύθερης βούλησης. Σίγουρά όμως ο πολύς φόβος θα πείσει πολύ κόσμο, ειδικά τους συνανθρώπους μας που είναι μεγαλύτερης ηλικίας και με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό, να τρέξουν να εμβολιαστούν γρήγορα, όπως και όλες οι ευάλωτες ευπαθείς ομάδες. Για όσους αντιστέκονται, οι παρατεταμένοι εγκλεισμοί και περιορισμοί, θα επιφέρουν κούραση και θα πούνε αι σιχτίρ πάω να το κάνω να ξεμπερδέψω για να ζήσω.
Όλοι ζούμε το εξής παράλογο και παράδοξο. Έχει καλό καιρό ο κόσμος θα βγει έξω…είναι επικίνδυνο, είναι επικίνδυνο. Έχει κακό καιρό ο κόσμος θα κλειστεί μέσα….είναι επικίνδυνο, είναι επικίνδυνο. Παιδιά ο κόσμος περπατάει, κινείται, γυμνάζεται, μιλάει, αναπνέει…είναι επικίνδυνο, είναι επικίνδυνο. Εδώ και μισό χρόνο δεν μπορούμε να πάμε στα εξοχικά μας εκτός νομού και στους ανθρώπους μας. Τώρα μας απαγόρεψαν να μην πηγαίνουμε εκτός δήμου και εκτός περιοχής μας. Ενώ είναι ανοιχτά τα σύνορα, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια και πηγαινοέρχεται όποιος θέλει.
Εγώ που ζεν καταλαβαίνω σας παρακαλώ βοηθήστε με και εξηγείστε μου τι δεν καταλαβαίνω.
